‘Ze hadden het idee dat ze niets fout deden’

Je schreef dat huisgenoten je negeerden, niet met je aan tafel wilden en zeiden dat je vies was. Dat heeft bijna een jaar geduurd. Hoe ben je die tijd doorgekomen?
“Het was moeilijk. Ik heb geprobeerd om zo min mogelijk thuis te zijn en zo veel mogelijk te doen. Ik ben ook wel eens een weekje niet naar huis gegaan en bij mijn vriend gebleven, of twee dagen bij mijn zus. Om er even uit te zijn.”

Heb je enig idee waarom je huisgenoten zo tegen je deden?
“Ik weet het niet. Eén jongen komt uit Kampen, een vrij gelovig gebied, maar ik weet niet of dat heeft meegespeeld. Ik weet niet waar de andere jongens vandaan komen. Ze hebben een Nederlandse achtergrond en hebben gezegd dat ze homoseksualiteit afkeuren.”

Waarom ben je met dit verhaal naar buiten gekomen?
“Ik heb het in eerste instantie voor mezelf genoteerd, om het van me af te schrijven. Anderen zeiden dat ik er mee naar buiten moest komen. Dat zou voor mezelf fijner zijn, omdat ik dan zou zien dat mensen me steunen. Bovendien zou ik er mijn huisgenoten mee kunnen bereiken, om te laten zien wat ze met me hebben gedaan en hoe het me heeft beïnvloed. Ik wilde laten zien dat het niet normaal is om zo tegen mensen te doen.”

Hebben ze nog gereageerd?
“Nee, ik weet dat er media bij ze aan de deur zijn geweest. Die hebben alleen geen commentaar gekregen. Ik heb verder niks meer van ze gehoord. Wat me het meest stak is dat ze het idee hadden dat ze niets fout deden en het hun recht was zo tegen mij te doen. Dat is misschien niet wat mij het meest verdriet heeft gedaan, maar wel datgene waar ik het meest van ben geschrokken.”

Heeft je studie er onder geleden?
“Ik heb nu 41 studiepunten en mijn bindend studieadvies is nog niet binnen. De vier punten die ik nog mis, kan ik nog wel halen. Het gaat goed, maar ik denk dat het beter had kunnen gaan als ik in een andere omgeving had gezeten. Ik heb echt mijn best gedaan om een andere kamer te vinden, maar er zijn veel andere studenten en ik ben niet zo goed in mijn presentatie bij een instemming.”

Wat doet dit met je?
“Ik hoor van veel mensen dat ik ben veranderd. Of ‘ingetogen’ het goede woord is weet ik niet, maar ik ben meer op mezelf geraakt. Ik ben minder expressief geworden dan ik was. Ik hoop dat dit nog bijtrekt. Dat lijkt me wel, nu ik een eigen plek heb. Ik vind het confronterend dat mensen dat aan mij merken. Ik ben een uitgesproken, vrolijke jongen. Schijnbaar is dat minder geworden.”

Je hebt sinds kort andere woonruimte. Heb je nog last van wat er is gebeurd?
“Met ups en downs. Het ene moment ben ik blij dat ik een andere kamer heb, het andere moment dringt tot mij door dat ik best wat heb meegemaakt. Ik merk dat ik er nog wel verdrietig van ben. Ik probeer er dan niet mee bezig te zijn. Afleiding te zoeken.”

Ben je bang?
“Ik zal niet zeggen dat ik bang ben, maar als je in het openbaar gaat zeggen dat je niet bang voor ze bent, dan zie ik dat als uitlokken. Zo van: ‘kom maar op’. Dat wil ik niet. Ik ben ze nog geen van allen tegengekomen op de universiteit in het afgelopen driekwart jaar.”

Hoorde je wel eens vaker van dit soort opmerkingen?
“Nee, nooit. Niemand heeft mij negatief benaderd.”

Heeft de TU nog contact met je opgenomen?
“Ja, het college van bestuur wil met mij in gesprek om te kijken of dit soort dingen valt te voorkomen. Ik denk dat het college een sfeer kan creëren waarin het gemakkelijker is om hierover te praten. Er zullen genoeg mensen aan de universiteit zijn die een andere geaardheid hebben. Daar wordt nu geen aandacht aan besteed. In een ideale wereld zou dat natuurlijk niet hoeven, maar het blijkt dat het wel moet.”

Wat vind je dat er met je huisgenoten zou moeten gebeuren?
“Ik weet niet wat de TU zou kunnen doen. Het lijkt mij niet logisch om te zeggen dat ze hun studie niet mogen doen omdat ze zo denken. Iedereen moet zelf weten wat hij denkt, maar je moet mensen in hun waarde laten. Ik vind ook niet dat je mensen moet straffen omdat ze zo denken, wel om wat ze doen.”