Wodka en vrouwen

Onheilspellend en smerig, oordeelde een Russische criticus destijds; hij wilde het stuk niet vrijgeven voor opvoering.

Helleman: ,,In een herberg in Rusland aan de Grote Weg ontmoeten allerlei figuren elkaar. Doordat het buiten erg slecht weer is, blijven ze allemaal lang hangen en wisselen levensverhalen uit.”

Prins: ,,In de zaal heerste ook echt een kroegsfeertje. Er stonden allemaal houten klapstoeltjes en tafeltjes. Door de acteurs werd in de loop van het stuk zelfs wodka geschonken voor de toeschouwers. Ik heb het maar bij een half glas gelaten.”

Helleman: ,,Ik hoopte voor de acteurs dat ze water dronken want ze bleven maar drinken.”

Prins: ,,De hoofdrolspelers waren een barman, een aan lager wal geraakte landheer, een boer, twee pelgrims en een vrouw. De landheer was heel erg verliefd geweest op die vrouw. Na hun huwelijk was zij er met het geld vandoor gegaan.”

Helleman: ,,Hoewel het een komisch stuk was, was het verhaal van die landheer wel erg triest. Hij droeg nog steeds haar foto aan een ketting om zijn nek. Omdat hij een behoorlijke alcoholist was geworden probeerde hij op een gegeven moment zelfs die foto in te ruilen voor wodka.”

Prins: ,,De vrouwen kwamen er sowieso niet zo goed af in het stuk. De boer die de herberg binnenkwam begon aan een monoloog van een half uur en vertelde toen terloops dat zijn zwangere vrouw nog buiten in de regen stond. Het was best vrouwonvriendelijk. Er was zelfs iemand in die kroeg die helemaal geen vrouwen wilde spreken.”

Helleman: ,,Het was wel grappig die vrouwonvriendelijke opmerkingen, ik kon %t wel hebben.”

Prins: ,,Het stuk was alleen wel een beetje kort. Langer dan een uurtje kan het niet geduurd hebben. Misschien is er maar een gedeelte van het hele toneelstuk opgevoerd.”

Helleman: ,,Het had wel wat langer mogen duren inderdaad. Sommige verhalen van hoofdpersonen hadden ook wel wat meer uitgediept mogen worden. Al zullen ze vast niet echt een half toneelstuk opgevoerd hebben.”

Prins: ,,Ik weet niet waarom het stuk in 1885 niet opgevoerd mocht worden. Echt hele schokkende dingen zaten er niet in. Alhoewel, aan het einde ontstaat er een vechtpartij om een vrouw waarbij iemand een hakbijl ter hand neemt. Die scène zat choreografisch trouwens erg knap in elkaar.”

Helleman: ,,Misschien dat het stuk voor die tijd wat cynisch was. Mensen worden wel erg negatief afgeschilderd. Iedereen is ergindividualistisch. Ze vertellen allemaal hun levensverhaal, iedereen lacht, maar niemand is echt geïnteresseerd in elkaar.”

Vierdejaars Jansbrug-clubgenoten Rik Prins en Hiske Helleman bezochten de kleine zaal van de Rotterdamse Schouwburg om een opvoering van het toneelstuk Langs de grote weg van Anton Tsjechov uit 1885 te bekijken. Onheilspellend en smerig, oordeelde een Russische criticus destijds; hij wilde het stuk niet vrijgeven voor opvoering.

Helleman: ,,In een herberg in Rusland aan de Grote Weg ontmoeten allerlei figuren elkaar. Doordat het buiten erg slecht weer is, blijven ze allemaal lang hangen en wisselen levensverhalen uit.”

Prins: ,,In de zaal heerste ook echt een kroegsfeertje. Er stonden allemaal houten klapstoeltjes en tafeltjes. Door de acteurs werd in de loop van het stuk zelfs wodka geschonken voor de toeschouwers. Ik heb het maar bij een half glas gelaten.”

Helleman: ,,Ik hoopte voor de acteurs dat ze water dronken want ze bleven maar drinken.”

Prins: ,,De hoofdrolspelers waren een barman, een aan lager wal geraakte landheer, een boer, twee pelgrims en een vrouw. De landheer was heel erg verliefd geweest op die vrouw. Na hun huwelijk was zij er met het geld vandoor gegaan.”

Helleman: ,,Hoewel het een komisch stuk was, was het verhaal van die landheer wel erg triest. Hij droeg nog steeds haar foto aan een ketting om zijn nek. Omdat hij een behoorlijke alcoholist was geworden probeerde hij op een gegeven moment zelfs die foto in te ruilen voor wodka.”

Prins: ,,De vrouwen kwamen er sowieso niet zo goed af in het stuk. De boer die de herberg binnenkwam begon aan een monoloog van een half uur en vertelde toen terloops dat zijn zwangere vrouw nog buiten in de regen stond. Het was best vrouwonvriendelijk. Er was zelfs iemand in die kroeg die helemaal geen vrouwen wilde spreken.”

Helleman: ,,Het was wel grappig die vrouwonvriendelijke opmerkingen, ik kon %t wel hebben.”

Prins: ,,Het stuk was alleen wel een beetje kort. Langer dan een uurtje kan het niet geduurd hebben. Misschien is er maar een gedeelte van het hele toneelstuk opgevoerd.”

Helleman: ,,Het had wel wat langer mogen duren inderdaad. Sommige verhalen van hoofdpersonen hadden ook wel wat meer uitgediept mogen worden. Al zullen ze vast niet echt een half toneelstuk opgevoerd hebben.”

Prins: ,,Ik weet niet waarom het stuk in 1885 niet opgevoerd mocht worden. Echt hele schokkende dingen zaten er niet in. Alhoewel, aan het einde ontstaat er een vechtpartij om een vrouw waarbij iemand een hakbijl ter hand neemt. Die scène zat choreografisch trouwens erg knap in elkaar.”

Helleman: ,,Misschien dat het stuk voor die tijd wat cynisch was. Mensen worden wel erg negatief afgeschilderd. Iedereen is ergindividualistisch. Ze vertellen allemaal hun levensverhaal, iedereen lacht, maar niemand is echt geïnteresseerd in elkaar.”