‘We maken van restafval nuttige producten’

Waarom was het nodig om zelf een label op te richten?

“Ik wilde graag duurzame producten op de markt brengen en dacht: ik begin met één van de zeventig producten die ik als mijn afstudeeropdracht voor Dierenpark Emmen heb bedacht. Dat is een vogelhuisje, Home-Tweet-Home, gemaakt van computerkastwanden en vezels uit nijlpaardenpoep. Op het dakje komen telkens andere zaadjes tot bloei. Ik ging naar een tuincentrum en dat wilde dit product in de schappen. Zij wisten een goedkope producent in China. Toen dacht ik: ja maar, wacht even, hier klopt iets niet. Ik had geprobeerd om een zo duurzaam mogelijk product te maken. Productie op zo’n grote afstand past daar niet bij. Ik besloot mijn eigen producent te worden en een label op te richten waaronder ook andere ontwerpers kunnen werken.”

Van restmaterialen nieuwe producten maken. Hoe doe je dat?

“De basis is inderdaad dat we alleen maar restmaterialen gebruiken om er nuttige producten van te maken. Hebben we een mooie reststroom, dan bedenken we wat we daarvan zouden kunnen maken. Dat laatste gebeurt in sociale werkplaatsen, bijvoorbeeld bij Robedrijf in Rotterdam. Daar maken ze voor ons unieke massaproducten. Van snijresten van textiel maken we bijvoorbeeld een speelbord voor het door ons bedachte spel Tof-Hee. De stof is steeds anders, de productiemethode blijft dezelfde.”

Hoe kom je aan bruikbaar afval?

“We zijn begonnen met het scouten van afval. Soms moet je er wat voor betalen, de dagwaarde meestal. Maar vaak zijn producenten blij als ze ervan af zijn. Neem de koelkastmagneten die we hebben gemaakt. Dat zijn speakertjes uit oude telefoons. Ze zouden zo de verbrandingsoven in zijn gegaan, omdat het te arbeidsintensief is om ze te recyclen.”

Zie je meteen waarin een stuk restmateriaal zou kunnen worden veranderd?

“We nemen vaak samples mee en dan gaan we met zoveel mogelijk creatieve mensen bij elkaar zitten. De ene keer zie je meteen dat het roostertje achterop een computer een onderzettertje kan zijn, de andere keer kom je niet meteen op een idee voor een nuttig product. Dan moet je het soms een tijdje wegleggen.”

Waarom is jouw idee beter dan recycling?

“Recycling is natuurlijk ook goed, maar kost meer energie. Neem de speelstenen in ons spel Tof-Hee. Dat zijn stansresten uit de productie van vrachtwagenonderdelen. Ze zijn heel mooi rond, hebben twee verschillende kanten en zien er prachtig uit. Anders waren die resten eerst getransporteerd en omgesmolten tot nieuwe dikke platen, die weer uitgerold hadden moeten worden. Vervolgens had ik kunnen vragen om er speelstenen van te maken. Al die tussenstapjes slaan we nu over.”

Denk je dat er genoeg vraag zal zijn naar de VerdraaidGoed-producten?

“De pilot met de Tof-Hee ging goed: 250 stuks waren in één keer verkocht. Gelukkig gaan consumenten steeds bewuster kopen.  

“To all Undutchables out there, a warning: there’s an expiration date on every excuse for not learning the language of your host country properly. All of mine have expired, and I can finally proudly say: I speak Dutch. And it feels bloody fantastic. My grammar isn’t perfect, my pronunciation far from native, but who cares? I can’t do linguistic somersaults, but after years of crawling it feels good to just stand upright. I can laugh at jokes, listen to news, understand cooking instructions. I no longer avoid the book store’s Dutch literature section, answer loudly and proudly when asked for directions in the street, and always ‘press 1 for Dutch’, just because I can. But most importantly, I can now freely communicate with my Dutch colleagues and friends.
Language proficiency comes in waves: you absorb the sounds until the cup overflows and you can connect sounds into separate words and words into meaningful sentences. You build up your vocabulary, and suddenly the sentences make a story. Then you build up your grammar and you can retell that story to someone else. A certain saturation level must be achieved before a new level is reached: it may seem your knowledge isn’t improving at all until suddenly, BAM!, you speak the language fairly fluently.
The secret here is to shun perfection — it’s absolutely unnecessary when learning a language. I once spent an hour writing a two-sentence mail in perfect Dutch, and was incredibly proud of myself until I received a two-page reply that I couldn’t understand. First attempts at enjoying Dutch literature ended up with pages of pencil scribbles of translations, making reading such a chore. A friend who had learned Dutch as a second language recommended an alternative approach: just read. Ignore the words you don’t understand. Just keep reading and your brain will soak up the information and make sense of it eventually. I tried and it worked.

Having passed the speaking and reading hurdle, the next important skill for fresh Dutchables is faking language proficiency. If you forget a Dutch word during a conversation, just say zeg maar (the stall-phrase) followed by the word in English. You’ll sound like a local hipster who purposefully peppers the conversation with English words. Swearing is a different story. While the Dutch freely drop the F-word on daytime television, a harmless medical term such as cancer or typhus can make them recoil with disgust: Dutch swearing means literally cursing a person with a stream of diseases you wish upon them.
Finally, learning Dutch in a student city like Delft has its funny sides, too. ‘Delfts’ — or local student-speak — is a dialect of its own. Thanks to my Dutch workshop mates, for the longest time I was convinced that zwarte meuk (‘black goo’) is the proper term for heat-resistant silicone, tatti-bak (gunk-container) the correct translation of ‘trash can’, and bakkie pleur (cup of murky stuff) the legitimate way of ordering coffee anywhere in the Netherlands. In Delft such phrases can be used in serious conversations, but elsewhere… be prepared for raised eyebrows and nervous laughter.”

Olga Motsyk, from Ukraine, is a BSc aerospace engineering student.