Vinger in de dijk

In Nairobi was namelijk een internationaal politiek circus neergestreken om te overleggen of er nog iets aan klimaatverandering te doen was. De conclusie van de bijeenkomst was zoiets als: “Laten we het daar volgend jaar nog eens over hebben.” Over klimaatverandering is veel onzeker, één ding staat echter vast: gebrek aan daadkracht gaat zeker niet helpen.

Dergelijke politieke lamlendigheid maakt mij erg onrustig. Noem mij een pessimist, maar ik voorzie vernietigende overstromingen, verwoeste koraalriffen, massa-extincties en langdurige droogtes als de koers niet snel wordt bijgesteld. Kennelijk sta ik hierin niet alleen, want in veel landen gingen grote groepen mensen de straat op om te demonstreren tegen gebrekkig klimaatbeleid, met als hoogtepunten een demonstratie van dertigduizend mensen in Londen en een van maar liefst negentigduizend mensen in Australië. Daarentegen blijft het in Nederland angstvallig stil. Het blijft niet alleen stil op straat, het blijft ook stil in de media. Het milieuprobleem gaat ten onder in het oorverdovend kabaal over persoonlijkheidsanalyses van partijleiders, geruzie over verblijfsvergunningen en de zorg voor ouderen. Daar zitten belangrijke thema’s tussen, maar als we straks allemaal tot onze knieën in het water staan, is het immigratieprobleem wel zo’n beetje weggespoeld.

Ik begrijp deels waarom het zo stil is rond klimaatverandering. Zoals een vriendin van me laatst nog verzuchtte: “Ik wil het liever niet weten, want ik kan er toch niets aan doen.” Ik geloof dat dat gevoel een beetje overheerst in Nederland: laten we het de ‘vinger-in-de-dijk-mentaliteit’ noemen. Zolang iemand ergens nog het gaatje probeert te dichten, zal het onze tijd wel duren. Want meer dan een gaatje dichten kun je het beleid van Balkenende cum suis niet noemen. Met als voorlopig dieptepunt de brief die Balkenende samen met Blair schreef aan de Finse minister-president Matti Vanhanen, de huidige voorzitter van de EU. In deze brief doen Blair en Balkenende een dringend verzoek om op EU-niveau maatregelen te nemen tegen klimaatveranderingen, want zoals wij allen in de film van Al Gore hebben kunnen zien: het gaat de verkeerde kant op. Zo’n brief schrijven terwijl het kabinet net de meeste subsidies voor groene energie abrupt stopzette, terwijl Nederland keldert op de ranglijst voor goed klimaatbeleid van de 15de naar de 29ste plaats, dat is een heel zielige vinger in de dijk steken.

Maar goed, zo zou je kunnen denken, de echte rampen zullen in de eerste plaats vooral de ontwikkelingslanden treffen, dus waarom paniek in deze contreien? We bevinden ons dan wel onder de zeespiegel, maar iemand zal vast wel een slimme waterkering bedenken.

Het schijnt dat veel Nederlanders zich toch wel zorgen maken over klimaatverandering, maar kennelijk niet zoveel dat het een verkiezingsthema is geworden. Daarom denk ik er dus aan om naar Groot-Brittannië te zwemmen. Om te laten zien dat als onze regering het af laat weten, ook een individu actie kan ondernemen tegen klimaatverandering, al is het maar door het vliegtuig te laten staan.

Lotte Asveld is promovenda bij de sectie filosofie van de faculteit Techniek, Bestuur en Management.

Ik ga deze week naar Groot-Brittannië en ik denk er sterk over om te gaan zwemmen. Dat komt door enkele gebeurtenissen op het Afrikaanse continent de afgelopen twee weken. In Nairobi was namelijk een internationaal politiek circus neergestreken om te overleggen of er nog iets aan klimaatverandering te doen was. De conclusie van de bijeenkomst was zoiets als: “Laten we het daar volgend jaar nog eens over hebben.” Over klimaatverandering is veel onzeker, één ding staat echter vast: gebrek aan daadkracht gaat zeker niet helpen.

Dergelijke politieke lamlendigheid maakt mij erg onrustig. Noem mij een pessimist, maar ik voorzie vernietigende overstromingen, verwoeste koraalriffen, massa-extincties en langdurige droogtes als de koers niet snel wordt bijgesteld. Kennelijk sta ik hierin niet alleen, want in veel landen gingen grote groepen mensen de straat op om te demonstreren tegen gebrekkig klimaatbeleid, met als hoogtepunten een demonstratie van dertigduizend mensen in Londen en een van maar liefst negentigduizend mensen in Australië. Daarentegen blijft het in Nederland angstvallig stil. Het blijft niet alleen stil op straat, het blijft ook stil in de media. Het milieuprobleem gaat ten onder in het oorverdovend kabaal over persoonlijkheidsanalyses van partijleiders, geruzie over verblijfsvergunningen en de zorg voor ouderen. Daar zitten belangrijke thema’s tussen, maar als we straks allemaal tot onze knieën in het water staan, is het immigratieprobleem wel zo’n beetje weggespoeld.

Ik begrijp deels waarom het zo stil is rond klimaatverandering. Zoals een vriendin van me laatst nog verzuchtte: “Ik wil het liever niet weten, want ik kan er toch niets aan doen.” Ik geloof dat dat gevoel een beetje overheerst in Nederland: laten we het de ‘vinger-in-de-dijk-mentaliteit’ noemen. Zolang iemand ergens nog het gaatje probeert te dichten, zal het onze tijd wel duren. Want meer dan een gaatje dichten kun je het beleid van Balkenende cum suis niet noemen. Met als voorlopig dieptepunt de brief die Balkenende samen met Blair schreef aan de Finse minister-president Matti Vanhanen, de huidige voorzitter van de EU. In deze brief doen Blair en Balkenende een dringend verzoek om op EU-niveau maatregelen te nemen tegen klimaatveranderingen, want zoals wij allen in de film van Al Gore hebben kunnen zien: het gaat de verkeerde kant op. Zo’n brief schrijven terwijl het kabinet net de meeste subsidies voor groene energie abrupt stopzette, terwijl Nederland keldert op de ranglijst voor goed klimaatbeleid van de 15de naar de 29ste plaats, dat is een heel zielige vinger in de dijk steken.

Maar goed, zo zou je kunnen denken, de echte rampen zullen in de eerste plaats vooral de ontwikkelingslanden treffen, dus waarom paniek in deze contreien? We bevinden ons dan wel onder de zeespiegel, maar iemand zal vast wel een slimme waterkering bedenken.

Het schijnt dat veel Nederlanders zich toch wel zorgen maken over klimaatverandering, maar kennelijk niet zoveel dat het een verkiezingsthema is geworden. Daarom denk ik er dus aan om naar Groot-Brittannië te zwemmen. Om te laten zien dat als onze regering het af laat weten, ook een individu actie kan ondernemen tegen klimaatverandering, al is het maar door het vliegtuig te laten staan.

Lotte Asveld is promovenda bij de sectie filosofie van de faculteit Techniek, Bestuur en Management.