Campus

Vijf kilometer ijs, en toch in bikini

Een postkantoor op Antarctica? Pinguins die drie weken stil staan om energie te sparen? TU-studente Lisanne Dölle weet er alles van. Vorige week kwam zij terug van een reis naar de Zuidpool. “Geweldig gaaf.”

Waar je plannen voor het doven van lichten en automatisch uitschakelen van computers op de TU al niet toe kunnen leiden. Studente industrieel ontwerpen Lisanne Dölle won met haar ideeën om de klimatsverandering tegen te gaan een milieuwedstrijd, uitgeschreven door Sky Radio. Ze vertrok 15 februari samen met haar vriend Remco Addink, student werktuigbouwkunde.

“Gelukkig hoordem we heel ver van tevoren dat ik gewonnen had, zodat we ons konden voorbereiden. Zo las ik dat Antarctica het hoogste en droogste continent ter wereld is met ijs van vijf kilometer dik. Dat verzin je toch niet?”

Van top tot teen thermisch aangekleed door de TU vertrok Dölle van het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika. “Doordat het windkracht elf was, moesten we twaalf uur wachten voordat we de haven uit konden. De Drake Passage tussen Zuid-Amerika en Antarctica was zo ruig dat driekwart van de passagiers zeeziek werd. En dan moet je nóg een volledige dag met alleen maar zee. Ik had het gevoel in een achtbaan te zitten die maar niet wil stoppen.”

Op de derde dag, zo was haar beloofd, zou de groep met een prachtig uitzicht aankomen en eindelijk van boort gaan. Helaas… “De zee was zo ruig dat we drie uur moesten doorvaren voordat we een plek vonden waar we aan land konden.”

Dat was bij een vulkanisch gedeelte van een eiland vóór Antarctica. Dölle heeft daar zelfs nog in bikini in het water gelegen. “De rest van de groep verklaarde ons voor gek, maar de aarde is daar een graad of veertig en de zee min één graad. Het water warmt na contact met het land zo snel op dat het ongeveer 25 graden is. We lagen in het water, terwijl de rest toekeek met handschoenen aan en dikke mutsen op.”

De eerste indruk die Dölle van Antarctica kreeg, was heel anders dan zij verwacht had. “Je ziet meer zwart dan wit en meer rots dan ijs. Er zijn daar enorm veel vulkanen en dus veel rotsen die door uitbarstingen zwart en rood gekleurd zijn. Er is wel veel ijs, maar daar zit een laag vulkanische as op.”

Met grote rubberen boten ging de groep aan land. “Dat was geweldig gaaf. Je vaart heel dicht langs enorm blauwe ijsschotsen.” Dölle straalt. “Opeens zie je dan een zeeluipaard op een schots slapen…”

Op een van de eilanden zaten wel vierduizend pinguïns. “Die waren half in de rui en dus ‘lek’. Ze konden het water niet in om eten te zoeken en moesten daarom drie weken stilstaan om energie te sparen.”

Hoewel het grootste deel van de reis bestond uit tochten langs grillig gevormde ijsschotsen, bezocht de groep ook onderzoeksinstituten. “We kwamen bij een Oekraïens instituut dat onderzoek doet naar het gat in de ozonlaag. Het was daar heel gezellig, want ze hadden een barretje gemaakt: de meest zuidelijke bar ter wereld. Een ander onderzoeksinstituut had weer wat anders bedacht: een postkantoor. Geinig.”

Een dag had Dölle behoorlijk slecht weer. “Er viel tien centimeter sneeuw terwijl er gewoonlijk maar twaalf centimeter valt per jaar. Heel uitzonderlijk! Een van de laatste dagen was echt een cadeautje. Supermooi weer. Helder water. Blauwe ijsschotsen. Opeens zag ik een walvis vlak naast de boot omhoog komen. Je kon zo zijn blaaswolkjes zien. Heel gaaf.”

Na zeven dagen had Dölle een goede indruk van het continent. “De slogan daar is: Take nothing but pictures en leave nothing but footprints. Je mag er niets meenemen. Geen steentjes of veertjes. Geen schelpen of botten.” Maar dat hoeft ook niet: Antarctica heeft een omuitwisbare indruk op haar gemaakt.

Antarctica blijkt verrassend. “Je ziet meer zwart dan wit en meer rots dan ijs”, aldus Lisanne Dölle. (Foto: Lisanne Dölle)

Waar je plannen voor het doven van lichten en automatisch uitschakelen van computers op de TU al niet toe kunnen leiden. Studente industrieel ontwerpen Lisanne Dölle won met haar ideeën om de klimatsverandering tegen te gaan een milieuwedstrijd, uitgeschreven door Sky Radio. Ze vertrok 15 februari samen met haar vriend Remco Addink, student werktuigbouwkunde.

“Gelukkig hoordem we heel ver van tevoren dat ik gewonnen had, zodat we ons konden voorbereiden. Zo las ik dat Antarctica het hoogste en droogste continent ter wereld is met ijs van vijf kilometer dik. Dat verzin je toch niet?”

Van top tot teen thermisch aangekleed door de TU vertrok Dölle van het zuidelijkste puntje van Zuid-Amerika. “Doordat het windkracht elf was, moesten we twaalf uur wachten voordat we de haven uit konden. De Drake Passage tussen Zuid-Amerika en Antarctica was zo ruig dat driekwart van de passagiers zeeziek werd. En dan moet je nóg een volledige dag met alleen maar zee. Ik had het gevoel in een achtbaan te zitten die maar niet wil stoppen.”

Op de derde dag, zo was haar beloofd, zou de groep met een prachtig uitzicht aankomen en eindelijk van boort gaan. Helaas… “De zee was zo ruig dat we drie uur moesten doorvaren voordat we een plek vonden waar we aan land konden.”

Dat was bij een vulkanisch gedeelte van een eiland vóór Antarctica. Dölle heeft daar zelfs nog in bikini in het water gelegen. “De rest van de groep verklaarde ons voor gek, maar de aarde is daar een graad of veertig en de zee min één graad. Het water warmt na contact met het land zo snel op dat het ongeveer 25 graden is. We lagen in het water, terwijl de rest toekeek met handschoenen aan en dikke mutsen op.”

De eerste indruk die Dölle van Antarctica kreeg, was heel anders dan zij verwacht had. “Je ziet meer zwart dan wit en meer rots dan ijs. Er zijn daar enorm veel vulkanen en dus veel rotsen die door uitbarstingen zwart en rood gekleurd zijn. Er is wel veel ijs, maar daar zit een laag vulkanische as op.”

Met grote rubberen boten ging de groep aan land. “Dat was geweldig gaaf. Je vaart heel dicht langs enorm blauwe ijsschotsen.” Dölle straalt. “Opeens zie je dan een zeeluipaard op een schots slapen…”

Op een van de eilanden zaten wel vierduizend pinguïns. “Die waren half in de rui en dus ‘lek’. Ze konden het water niet in om eten te zoeken en moesten daarom drie weken stilstaan om energie te sparen.”

Hoewel het grootste deel van de reis bestond uit tochten langs grillig gevormde ijsschotsen, bezocht de groep ook onderzoeksinstituten. “We kwamen bij een Oekraïens instituut dat onderzoek doet naar het gat in de ozonlaag. Het was daar heel gezellig, want ze hadden een barretje gemaakt: de meest zuidelijke bar ter wereld. Een ander onderzoeksinstituut had weer wat anders bedacht: een postkantoor. Geinig.”

Een dag had Dölle behoorlijk slecht weer. “Er viel tien centimeter sneeuw terwijl er gewoonlijk maar twaalf centimeter valt per jaar. Heel uitzonderlijk! Een van de laatste dagen was echt een cadeautje. Supermooi weer. Helder water. Blauwe ijsschotsen. Opeens zag ik een walvis vlak naast de boot omhoog komen. Je kon zo zijn blaaswolkjes zien. Heel gaaf.”

Na zeven dagen had Dölle een goede indruk van het continent. “De slogan daar is: Take nothing but pictures en leave nothing but footprints. Je mag er niets meenemen. Geen steentjes of veertjes. Geen schelpen of botten.” Maar dat hoeft ook niet: Antarctica heeft een omuitwisbare indruk op haar gemaakt.

Antarctica blijkt verrassend. “Je ziet meer zwart dan wit en meer rots dan ijs”, aldus Lisanne Dölle. (Foto: Lisanne Dölle)

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.