Verloren gevecht

Hij was uitgenodigd door de Energy Club, de door studenten van de TU Delft geleide club voor mensen met een passie voor energie. Zo’n vijftig nieuwsgierigen hingen aan zijn lippen.

In het Engels, met een zwaar Nederlands accent, motiveerde Van Wijk waarom hij in 1984 zijn bedrijf had opgezet. “Ik voelde me uitgedaagd om iets aan de energiecrisis te doen, omdat de bronnen uitgeput raakten.” In de loop der jaren kwam hij er achter dat er eigenlijk helemaal geen energiecrisis is, maar dat we energie gewoon niet slim genoeg gebruiken. Zo gooien we onbeschaamd het warme water weg waarin we aardappelen koken. Een magnetron zou volgens hem veel efficiënter zijn. Maar dan smaken de aardappelen misschien iets minder goed, voegde hij er serieus aan toe. Econcern concentreerde zich dan ook niet op het bereiden van eten.

Wel bedacht het bedrijf een oplossing voor efficiënter energiegebruik in de tuinbouwsector. Door de warmte in de zomer in de grond op te slaan, kunnen kassen in de winter worden verwarmd. Maar dat is geen rocket science hoor, gaf Van Wijk toe. Wel moet daarvoor het hele energiesysteem veranderen. Dat was het heikele punt bij alle innovaties die Econcern op de markt heeft proberen te zetten.

Zo kreeg het bedrijf aanvankelijk geen toestemming van de overheid in Curaçao voor het plaatsen van airconditings in hotels die op zeewater van achthonderd meter diepte werken. Energiebedrijven zouden hierdoor minder elektriciteit aan die hotels kunnen verkopen, waardoor de regering belastinginkomsten zou mislopen. Dus moest er een nieuw financieringsmodel komen. Door altijd voor de troepen uit te lopen, kost het veel tijd en geld om innovaties te realiseren. Dit noemt Van Wijk het ‘new kid on the block’-syndroom, iets waar hij 25 jaar last van zou hebben gehad.
“Wij hebben het gevecht verloren”, zuchtte de oud-bestuursvoorzitter. Hij legde al zijn hoop voor de toekomst bij de aanwezige studenten. “Duurzame energie voor iedereen zal door jullie worden gerealiseerd, want jullie zijn intelligent, slim en ondernemend”, las hij voor van zijn Powerpoint-sheet. “Niet door mij, want ik ben oud en failliet.”

Wat wordt uw nieuwe bedrijf, wilde een student nog weten. “Dat zullen we zien”, besloot Van Wijk mysterieus. “Volg mijn Twitter maar.”

“Vooral ’s avonds gaan we lekker los. Bij het corps hadden ze een ladies special waarbij mannen werden ingesmeerd met olie en bij studentenvereniging Sint Jansbrug was een helium-karaoke.

Of ik ook lid word van een studentenvereniging? Nee, ik heb geen zin in de verplichtingen die dat mee zich meebrengt; dat je moet opdraven om schoon te maken bijvoorbeeld. Ik besteed mijn tijd liever anders. Misschien kan ik lid worden van studentenmuziekvereniging Krashna Musika. Ik speel dwarsfluit.

Deze week bevalt goed. Maar hij begon wel fout. Mijn groepje had geen mentor toegewezen gekregen. Gelukkig hebben twee reservementoren, Fleur en Wout, zich over ons ontfermd. Ze zijn heel leuk. Van hen hebben we deze hoedjes gekregen. Via kamernet.nl heb woonruimte gevonden. Een eigen slaapkamer en douche, dat is wel fijn.”