Twee euro voor je privacy

Onderzoek: ‘Mobile Insurance – Overcoming privacy concerns in the consumer use of insurance services based on mobile technologies’ 
Eindcijfer: 8,5

Sebastian Derikx (25) maakt zich niet druk om hoe het gesteld is met jouw (of zíjn) privacy. Voor zijn afstuderen bij Techniek, Bestuur en Management schaarde hij zich in opdracht van een groot consultancybedrijf aan de kant van de verzekeraar: hoe verkrijgen zij zoveel mogelijk informatie van hun klanten, maar weten ze hen toch een hoog privacygevoel te geven? Geen foute business; wij gebruikers vinden dat namelijk allemaal príma, wijst zijn onderzoek uit. Derikx: “Doordat mensen steeds meer zaken regelen via internet op hun mobiele telefoon, is de mobiel een minicomputer geworden boordevol privacygevoelige informatie. Verzekeringsmaatschappijen maken daar dankbaar gebruik van en vergaren steeds meer informatie over hun gebruikers. Ze moeten wel, want hun rol verandert. Door internet kunnen consumenten eindeloos vergelijken, en de tussenpersoon is afgeschaft. Daardoor wordt de verzekeraar steeds meer een databank van consumentengegevens, en ligt zijn kracht bij het ontwikkelen van innovatieve mobiele services.”

Dat roept zorgen op bij consumenten. De hamvraag: hoe vergaar je als verzekeraar toch persoonlijke gebruikers informatie over je klanten, maar geef je ze tegelijk het gevoel dat hun privacy gewaarborgd is? Onderzoek dat niet alleen interessant is voor verzekeraars, maar voor steeds meer bedrijven in dit digitale tijdperk, denkt Derikx.

Maar goed, alles heeft zijn prijs. Derikx onderzocht dus specifiek of je gebruikers ook kunt compenseren voor het vrijgeven van hun privacy. Kun je ze geld bieden voor hun data, bijvoorbeeld door aantrekkelijke kortingen te verstrekken, of is het genoeg om gewoon zo’n nuttig product te maken, dat de consument gemak boven zijn privacy stelt? “Daarvoor moet je eerst de waarde van privacy weten”, stelt Derikx. “Hoeveel financiële compensatie willen gebruikers om hun locatieprivacy op te geven? Hoeveel om hun sociale, weg- of ander gedrag prijs te geven? En voor welk bedrag geven ze data en imago vrij?”

Om die vraag concreter te maken, begaf de ingenieur zich op het snijvlak van transport en ict. “Neem een autoverzekering. Je kunt als verzekeraar kiezen voor een systeem waarbij de consument afrekent per kilometer, gemeten op basis van gps. Maar daarmee schend je de locatieprivacy. Je kunt gebruikers ook afrekenen op hoe snel ze optrekken of hoe hard ze door de bochten gaan, want hoe meer snelheid, hoe hoger het risico op ongevallen. Maar daarmee schend je de privacy van gedrag. En gebruik je die data om hun premie te herbereken, dan loop je ook nog tegen de dataprivacy aan. Wat willen gebruikers krijgen aan compensatie om die privacy op te geven?”

Het antwoord is bijna schokkend: “Twee euro zevenentwintig per maand om hun locatie openbaar te maken, en twee euro achtennegentig om hun weggedrag op te laten slaan in een soort black box.” Ter aanvulling: die korting zouden ze krijgen als ze overstappen op een variabele autoverzekering. “Mensen zijn dus eerder geneigd hun locatie vrij te geven dan hun weggedrag”, concludeert Derikx. Opvallender: “Als je mensen vraagt of ze hun data willen vrijgeven voor gebruik binnen de verzekeringsmaatschappij, zijn ze zelfs bereid om twee euro zevenenzeventig bij te betalen. Stel, je rijdt naar Duitsland, dan vinden veel mensen het een toegevoegde service als hun app dat ziet en zegt: ‘Hé, denk eens aan winterbanden.’ Zodra de verzekeraar die data verkoopt aan andere partijen, willen gebruikers weer een compensatie zien, van twee euro eenennegentig.” Met name deze uitkomsten over de waarde van privacy zijn interessant voor het bedrijfsleven, denkt Derikx.