“De kwaliteit is bij de TU niet in het geding”, dat zei collegelid Paul Rullmann pal voordat hij een vergadering met de studentenraad voortijdig verliet om op de radio in te gaan op alle commotie na een persbericht van studentenvakbond VSSD.
De VSSD stelt dat de TU gedwongen wordt tot kwaliteitsverlaging om het studierendement te verhogen. De bond verwijst daarbij naar de faculteit Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek (LR) die de studiebelasting in de bacheloropleiding met vijftien procent wil verlagen. Volgens de VSSD leidt dit onvermijdelijk tot kwaliteitsverlaging.
Rullmann sprak dit tegen. “De kwaliteit is bij de TU niet in het geding. We hebben een zeer genuanceerd stelsel van maatregelen om te kijken naar studielast. Dat TU-studenten gemiddeld 7,5 jaar over hun studie doen is te lang. Ze moeten het in vijf jaar kunnen doen.”
Na het vertrek van Rullmann hield rector Karel Luyben de studentenraad voor dat het curriculum wel eens te veel materiaal zou kunnen bevatten. “Als je het zwaarder maakt is het ook niet goed. De kwaliteit van de opleiding is goed. Vraag is: wat is de inhoud die noodzakelijk is? Het zou kunnen zijn dat we studenten te veel door de strot duwen, als ganzen die zonodig vetgemest moeten worden.”
De studentenraad (sr) liet weten zich wel zorgen te maken. “De kwaliteit moet absoluut niet verlaagd worden om het studierendement te verhogen”, zei sr-voorzitter Hester van der Waa.
Luyben zei het oneens te zijn met koppelingen die studenten maken tussen onder meer kwaliteit en studielast. “Als ik nu in jullie redenatie meega: waarom doen we dan juist niet meer in de bachelor? Dan wordt het beter. We kunnen nóg betere ingenieurs afleveren. Dan houden we ze nóg langer hier. Het goede zit niet in wat er op dit moment toevallig is. Wij leveren veel bredere en waardevollere ingenieurs af doordat ze hier langer zijn. De vraag is nu: waar ligt de grens?”
Luyben: “Als we er nog twee jaar aan toevoegen weet ik zeker dat ze nog beter zijn. Waarom doen we dat niet? Omdat de maatschappij niet bereid is daarvoor te betalen. Na hun studie zullen ingenieurs het zelf moeten doen. Zichzelf moeten verbreden. Er is niet zoiets als een absoluut niveau van LR.”
De rector zei te constateren dat docenten steeds meer informatie hun vakken doen, waardoor het voor studenten niet meer realistisch is hun bachelor en master in vijf jaar te halen. “In een aantal gevallen is de studielast te hoog. Dat ligt niet aan studenten maar aan ons. Het gaat meer om een stukje spirit, attitude en cultuur dan om de precieze omvang van vakjes. Als jullie als studentenraad studenten weten te motiveren om zestig uur per week te werken, vind ik dat ook goed. ”
Luyben besloot de discussie – die op gang kwam doordat hij vroeg wat studenten vonden van de berichten in de pers – door te zeggen dat hij niet heeft gezegd dat de TU het niveau ging verlagen.
De plannen die de TU heeft voor het verhogen voor het studierendement staan beschreven in het rapport Koersen op studiesucces.
VSSD: TU gedwongen tot kwaliteitsverlaging
Name: Herdis Heinemann (35)
Nationality: German
Supervisor: Professor Rob van Hees (Architecture)
Subject: Conservation of historic concrete in the Netherlands
Thesis defense: In one year
“Concrete is a fascinating material that tells many stories. Conservation specialists increasingly encounter this material, which has been used for building in the Netherlands for around 130 years. Unfortunately, conservationists lack specific knowledge about the history and properties of historic concrete; moreover, modern concrete repair techniques were never developed for conservation purposes.
In order to assess the values of cultural heritage, the material itself should also be evaluated; that is, historical studies of concrete buildings dating from the late 19th and 20th centuries should not only be presented from an architectural point of view.
The central question in my thesis is: ‘How can we obtain a transition from concrete repair to concrete conservation?’
One concrete construction I find astonishing is the Hofplein in Rotterdam, a nearly 2 kilometre-long railway viaduct just north of Rotterdam Central Station that was built between 1904 and 1908. That construction is a complete archive of concrete technology. The contractors were still learning how to make reinforced concrete as they built. No guidelines had yet been developed for them to follow.
During the interwar years (1918-1939), architects began using concrete for aesthetic purposes. One such architect was H.G.J. Schelling, whose remarkable use of exposed concrete is described in my thesis. Schelling designed a series of post-WWII railway stations in which he combined prefabricated concrete elements with various carefully selected aggregates, which he then applied in strict geometrical patterns. Take the station at Enschede for example: there, as aggregates, Schelling used crushed ceramic pipes, a mixture of crushed red and yellow fired clay bricks and bluish ceramic roof tiles, white gravel from Brunssum (Limburg province), Rhine gravel with differently coloured grain size fractions, and coloured pigments. As you see, concrete literally has a colourful history!
TU Delft is one of the cradles for concrete research in the Netherlands. Consequently, the central library contains a priceless collection of historic books about this material. Unfortunately though all the books I had borrowed in the spring of 2008 were lost in the fire that destroyed the architecture faculty building. My PhD research, which is partially a literature study, was also delayed by one year due to the fire, and I lost many samples as well, such as, for instance, a piece of material from the Defense Line of Amsterdam that was more than 100 years old. I can’t just go back there and drill a hole to get a new sample, as that construction is a Unesco World Heritage site.”
Comments are closed.