Theo de Jong

Reden daarvoor is dat het stadsbestuur binnenkort massale reacties uit de samenleving verwacht, wanneer de plannen van het rariteitenkabinet Balkenende werkelijkheid worden.

Je mag aannemen dat het, in een tijd dat zelfs een prominente vakbond op grote schaal personeel gaat lozen, weer een drukte van jewelste gaat worden op het actieweiland midden in Den Haag. Het poldermodel kan op geen treffender wijze onder de voet gelopen worden dan daar op dat stukje armetierig Haags grasland. Voor mijn geestesoog zie ik vol verwachting al weer acties vanuit de gezondheidszorg, het primair en secundair onderwijs, de minderhedenhoek, milieuorganisaties en noem maar op.

De nieuwe politiek in Nederland is niet verheffend, maar het is een verademing dat belangentegenstellingen weer ronduit benoemd worden en aldus leven in de politieke en maatschappelijke brouwerij brengen.

Van het universitaire front in deze barre tijd weinig nieuws. Het past ons – beroepsdebaters – vreemd genoeg niet om op te staan en de stem te verheffen in het belang van een gezonde toekomst van onze universiteiten. Het hoger beroepsonderwijs was er wel als de kippen bij. Op prinsjesdag kwam de HBO Raad met een commentaar prominent in het nieuws en wist daarmee de eigen belangen trefzeker onder de aandacht te brengen. Maar goed, samen optrekken gaat wat makkelijker in het hbo. Zelfs frauderen schijnt daar een collectieve inspanning te zijn.

Binnen de academische wereld bleef het bij een kortstondig dreigement van Leiden om het cultureel erfgoed te verkwanselen, voorts bij een merkwaardig masochistisch pleidooi van een universiteitsbestuurder uit Wageningen om kaalslag door de rijksoverheid onderdanig te incasseren en een vermakelijke, publieke terechtwijzing van die ‘universiteit op klompen’.

Hoe komt het toch dat wij bij een opening van het academisch jaar bewindslieden en hoge ambtenaren uit Zoetermeer gastvrij blijven ontvangen? Verdienen deze partycrashers dit gulle onthaal eigenlijk wel wanneer we bedenken dat zij de universiteiten – zelfs tijdens dit soort plechtigheden – blijven trakteren op wisselende en conflicterende instructies, op veelvuldig slecht nieuws en bovenal weinig blijk geven van hartstocht voor dit beleidsterrein?

Wanneer ik tijdens zo’n plechtigheid een mentaal afwezige staatsdienaar in de weer zie, dwalen mijn gedachten wel eens af naar moderne uitvaarten in de VS. Daar heeft het fenomeen van het drive-in condoleren opgang gemaakt. De beleefdheidsbezoeker, met andere zaken aan het hoofd, kan op geheel eigentijdse wijze vanachter het stuur blijk geven van zijn medeleven en vervolgens ongegeneerd het gaspedaal weer intrappen. Er zijn mij geen studies bekend over de vraag hoe troostrijk deze vorm van afscheid nemen is.

Wachten op tegenkracht van de verenigde Nederlandse universiteiten lijkt op passieve euthanasie. Zo’n slachtofferrol past een intellectuele elite ook niet. Laten we vanaf nu de rijen binnen de TU Delft sluiten. Wanneer de slopers opnieuw binnenvallen pakken we ze aan op de liefdeloze zorg voor wat ons dierbaar is. Een verbaal offensief hoort per slot van rekening bij ons vak. En laten we na jaren opgelegd ‘bedrijfsmatiger werken’ onszelf herontdekken. Gedeelde passie voor de technische wetenschappen is de grootste kracht om veel meer jonge talenten te inspireren voor studie en werk aan onze kostbare universiteit.

Prof.dr.ir. Th. De Jong is decaan van de faculteit Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek aan de TU Delft.

.kop Passief – f = Passie

Het verhaal doet de ronde dat burgemeester Deetman van Den Haag besloten heeft het Malieveld voorlopig niet meer te laten inzaaien. Reden daarvoor is dat het stadsbestuur binnenkort massale reacties uit de samenleving verwacht, wanneer de plannen van het rariteitenkabinet Balkenende werkelijkheid worden.

Je mag aannemen dat het, in een tijd dat zelfs een prominente vakbond op grote schaal personeel gaat lozen, weer een drukte van jewelste gaat worden op het actieweiland midden in Den Haag. Het poldermodel kan op geen treffender wijze onder de voet gelopen worden dan daar op dat stukje armetierig Haags grasland. Voor mijn geestesoog zie ik vol verwachting al weer acties vanuit de gezondheidszorg, het primair en secundair onderwijs, de minderhedenhoek, milieuorganisaties en noem maar op.

De nieuwe politiek in Nederland is niet verheffend, maar het is een verademing dat belangentegenstellingen weer ronduit benoemd worden en aldus leven in de politieke en maatschappelijke brouwerij brengen.

Van het universitaire front in deze barre tijd weinig nieuws. Het past ons – beroepsdebaters – vreemd genoeg niet om op te staan en de stem te verheffen in het belang van een gezonde toekomst van onze universiteiten. Het hoger beroepsonderwijs was er wel als de kippen bij. Op prinsjesdag kwam de HBO Raad met een commentaar prominent in het nieuws en wist daarmee de eigen belangen trefzeker onder de aandacht te brengen. Maar goed, samen optrekken gaat wat makkelijker in het hbo. Zelfs frauderen schijnt daar een collectieve inspanning te zijn.

Binnen de academische wereld bleef het bij een kortstondig dreigement van Leiden om het cultureel erfgoed te verkwanselen, voorts bij een merkwaardig masochistisch pleidooi van een universiteitsbestuurder uit Wageningen om kaalslag door de rijksoverheid onderdanig te incasseren en een vermakelijke, publieke terechtwijzing van die ‘universiteit op klompen’.

Hoe komt het toch dat wij bij een opening van het academisch jaar bewindslieden en hoge ambtenaren uit Zoetermeer gastvrij blijven ontvangen? Verdienen deze partycrashers dit gulle onthaal eigenlijk wel wanneer we bedenken dat zij de universiteiten – zelfs tijdens dit soort plechtigheden – blijven trakteren op wisselende en conflicterende instructies, op veelvuldig slecht nieuws en bovenal weinig blijk geven van hartstocht voor dit beleidsterrein?

Wanneer ik tijdens zo’n plechtigheid een mentaal afwezige staatsdienaar in de weer zie, dwalen mijn gedachten wel eens af naar moderne uitvaarten in de VS. Daar heeft het fenomeen van het drive-in condoleren opgang gemaakt. De beleefdheidsbezoeker, met andere zaken aan het hoofd, kan op geheel eigentijdse wijze vanachter het stuur blijk geven van zijn medeleven en vervolgens ongegeneerd het gaspedaal weer intrappen. Er zijn mij geen studies bekend over de vraag hoe troostrijk deze vorm van afscheid nemen is.

Wachten op tegenkracht van de verenigde Nederlandse universiteiten lijkt op passieve euthanasie. Zo’n slachtofferrol past een intellectuele elite ook niet. Laten we vanaf nu de rijen binnen de TU Delft sluiten. Wanneer de slopers opnieuw binnenvallen pakken we ze aan op de liefdeloze zorg voor wat ons dierbaar is. Een verbaal offensief hoort per slot van rekening bij ons vak. En laten we na jaren opgelegd ‘bedrijfsmatiger werken’ onszelf herontdekken. Gedeelde passie voor de technische wetenschappen is de grootste kracht om veel meer jonge talenten te inspireren voor studie en werk aan onze kostbare universiteit.

Prof.dr.ir. Th. De Jong is decaan van de faculteit Luchtvaart- en Ruimtevaarttechniek aan de TU Delft.