Suikeroompje

Wie geen (extra) studieschuld van vijfduizend tot achttienduizend euro wil, zal op zoek moeten gaan naar alternatieve bronnen van inkomsten.

Een eigen bedrijf starten, bijklussen als freelance rattenvanger, een parkje white widow op je vliering kweken. En hopen dat het bedrijfsleven, zeker in de bèta-sector, via studiebeurzen wil investeren in de werknemer van de toekomst. Chipmachinefabrikant ASML heeft in elk geval al aangekondigd 25 scholarships beschikbaar te stellen voor Nederlandse studenten.

In de Verenigde Staten, waar zeventig procent van de studenten een studieschuld heeft van 28 duizend dollar of meer, is sponsoring via bedrijven en andere geldbronnen vrij gebruikelijk. Bedrijven zien het als een langetermijninvestering: door studenten financieel bij te staan, vergroten zij de vijver waaruit zij op termijn goede werknemers kunnen vissen. Zo sponsort Starbucks haar (veelal parttime) werknemers met korting op collegegeld als zij studeren op zogenaamde partnercolleges.

Ook privépersonen werpen zich op als redders in nood voor de armlastige student. En hoever men daarbij bereid is te gaan werd vorige maand onthuld op de website van The Atlantic, een Amerikaans literair-cultureel tijdschrift. In een artikel met de veelzeggende titel ‘Where the Sugar Babies Are’ werd de schijnwerper gericht op een groeiende groep gefortuneerde (meest oudere) heren die de schuldenlast van bepaalde studenten wil helpen verminderen, op een-op-een-basis en uiteraard tegen een bepaalde tegenprestatie: de zogenaamde sugar daddies.

Wie op zoek is naar een sugar daddy kan bijvoorbeeld terecht bij Seeking Arrangement, een organisatie met vestigingen in onder meer Las Vegas, Oekraïne en Singapore. Je kunt je aanmelden op de website van Seeking Arrangement als sugar daddy/sugar momma (verwent sugar babies in ruil voor gezelschap) of sugar baby (biedt sugar daddies gezelschap in ruil voor verwennerij). De site bemiddelt bij ‘wederzijds voordelige relaties’: aandacht in ruil voor ‘de fijnere dingen in het leven’-etentjes in dure restaurants, extravagante vakanties of maandelijkse vergoedingen. Voor de sugar daddies (de suikertantes blijken ver in de minderheid) is financiële draagkracht dan ook een belangrijk selectiecriterium. Mannen met een jaarinkomen vanaf vijf miljoen dollar krijgen de meeste hits op de website. Wat de sugar babies betreft: selectie vindt vooral plaats op looks, waarbij met name de studentes (sorry jongens!) goed scoren. In 2013 adverteerde Seeking Arrangement vol trots dat ongeveer 44 procent van de 2,6 miljoen(!) vrouwen in hun databestand ingeschreven staan aan een college of universiteit. Dit is een trend die op de website gretig wordt aangemoedigd — als je je als vrouw inschrijft met een e-mailaccount dat eindigt op .edu ontvang je een gratis premium-lidmaatschap (iets wat mannelijke kandidaten zo’n slordige $1200 voor moeten neertellen).

Of het in Nederland ooit zo ver zal komen? De tijd zal het leren. Maar over marktwerking gesproken: Seeking Arrangement heeft sinds kort ook een Nederlandstalige pagina: www.seekingarrangement.com/nl. Happy hunting girls!