Hermans hield lang voet bij stuk in het Kamerdebat over studiefinanciering. Uiteindelijk moest hij een serie nederlagen slikken die hem tientallen miljoenen guldens kosten.
Delen
De gezichten stonden op onweer, vorige week na de Tweede-Kamerstemmingen over de nieuwe studiefinancieringswet. De Kamer had tegen de uitdrukkelijke wens van minister Hermans in bepaald dat studenten die door een aanvullende beurs een schuld oplopen kwijtschelding konden krijgen.
Al evenzeer ongewenst vond Hermans het besluit van de Kamer om duale hbo-v-studenten een volledige studiebeurs te geven. De minister hield zijn poot op beide punten tot het eind toe stijf, maar kon uiteindelijk niet anders dan zijn verlies slikken.
Pas echt chagrijnig werden Hermans en zijn ambtenaren van een derde Kamerbesluit. De Kamer sprak uit dat de leeftijdsgrens voor studiefinanciering wordt versoepeld. Hermans had die grens op dertig jaar gelegd. Daarna mocht een student van hem nog wel vier jaar lenen. Zo kwam hij de Kamer al een stuk tegemoet, want aanvankelijk wilde hij dertigplussers ook van leningen uitsluiten.
Maar de Kamer vond dat niet genoeg. Op voorstel van het CDA krijgt nu iedereen die voor zijn dertigste begint volledig recht op studiefinanciering: vier jaar beurs en daarna nog een lening.
Vreemd is het niet dat Hermans uitgerekend van deze laatste uitspraak wat uit zijn humeur raakte. Over de aanvullende beurs en de hbo-v-studenten was dagenlang gedebatteerd, en de minister zag aankomen dat hij op deze punten zou verliezen. Dat hij ook over de leeftijdsgrens een nederlaag moest slikken, zag hij volstrekt niet aankomen.
De nederlagen van Hermans zijn verrassend. Toen hij aantrad, waren de verwachtingen over zijn politieke vaardigheden hooggespannen. Hij was dertien jaar Kamerlid geweest en anders dan van zijn voorganger, de non-politicus Ritzen, mocht van hem dus een dosis handigheid worden verwacht. Maar daarvan bleek niets in het studiefinancieringsdebat – terwijl het over zo ongeveer het enige onderwerp ging waarin hij al voor zijn aantreden goed thuis was.
Hermans is aan de aanvullende beurs veertig miljoen gulden per jaar extra kwijt, aan de hbo-v-studenten twaalf miljoen. Hoeveel de soepele leeftijdsgrens kost, weet Hermans nog niet; hij was zo zeer verrast door dat besluit dat hij dat nog niet eens had laten uitrekenen.
Misschien zijn de nederlagen van Hermans schijn. Terwijl hij met de Kamer debatteerde over studiefinanciering, onderhandelde hij ook in het kabinet over de verdeling van de miljardenmeevallers op de Rijksbegroting. Als Hermans straks een flink bedrag uit het kabinetsoverleg blijkt te hebben gesleept, zijn de nederlagen in de Kamer snel vergeten. Dan blijkt zijn handigheid toch groter dan de afgelopen weken leek.
De gezichten stonden op onweer, vorige week na de Tweede-Kamerstemmingen over de nieuwe studiefinancieringswet. De Kamer had tegen de uitdrukkelijke wens van minister Hermans in bepaald dat studenten die door een aanvullende beurs een schuld oplopen kwijtschelding konden krijgen.
Al evenzeer ongewenst vond Hermans het besluit van de Kamer om duale hbo-v-studenten een volledige studiebeurs te geven. De minister hield zijn poot op beide punten tot het eind toe stijf, maar kon uiteindelijk niet anders dan zijn verlies slikken.
Pas echt chagrijnig werden Hermans en zijn ambtenaren van een derde Kamerbesluit. De Kamer sprak uit dat de leeftijdsgrens voor studiefinanciering wordt versoepeld. Hermans had die grens op dertig jaar gelegd. Daarna mocht een student van hem nog wel vier jaar lenen. Zo kwam hij de Kamer al een stuk tegemoet, want aanvankelijk wilde hij dertigplussers ook van leningen uitsluiten.
Maar de Kamer vond dat niet genoeg. Op voorstel van het CDA krijgt nu iedereen die voor zijn dertigste begint volledig recht op studiefinanciering: vier jaar beurs en daarna nog een lening.
Vreemd is het niet dat Hermans uitgerekend van deze laatste uitspraak wat uit zijn humeur raakte. Over de aanvullende beurs en de hbo-v-studenten was dagenlang gedebatteerd, en de minister zag aankomen dat hij op deze punten zou verliezen. Dat hij ook over de leeftijdsgrens een nederlaag moest slikken, zag hij volstrekt niet aankomen.
De nederlagen van Hermans zijn verrassend. Toen hij aantrad, waren de verwachtingen over zijn politieke vaardigheden hooggespannen. Hij was dertien jaar Kamerlid geweest en anders dan van zijn voorganger, de non-politicus Ritzen, mocht van hem dus een dosis handigheid worden verwacht. Maar daarvan bleek niets in het studiefinancieringsdebat – terwijl het over zo ongeveer het enige onderwerp ging waarin hij al voor zijn aantreden goed thuis was.
Hermans is aan de aanvullende beurs veertig miljoen gulden per jaar extra kwijt, aan de hbo-v-studenten twaalf miljoen. Hoeveel de soepele leeftijdsgrens kost, weet Hermans nog niet; hij was zo zeer verrast door dat besluit dat hij dat nog niet eens had laten uitrekenen.
Misschien zijn de nederlagen van Hermans schijn. Terwijl hij met de Kamer debatteerde over studiefinanciering, onderhandelde hij ook in het kabinet over de verdeling van de miljardenmeevallers op de Rijksbegroting. Als Hermans straks een flink bedrag uit het kabinetsoverleg blijkt te hebben gesleept, zijn de nederlagen in de Kamer snel vergeten. Dan blijkt zijn handigheid toch groter dan de afgelopen weken leek.
Comments are closed.