Sticky Stef

/em>

Sponsoraanvragen zijn op mijn eigen vereniging altijd goed voor emotionele discussies. Logisch, je verkoopt tenslotte een beetje van je identiteit, een hapje van je ziel.

– Een knipperende Heineken-lichtkrant op de deur van de sociëteit? ,,Nee, geen reclame op onze sociëteitsdeur. Dat zou heiligschennis zijn.” – Voor tienduizend euro?

,,Nee, ook niet. Weet u wel hoe oud die deur is? De vergulden scharnieren zijn er nog door onze oprichter ingezet in 1907.” – Twintigduizend euro? ,,Hoeveel zei u? En moet de lichtkrant dan perse knipperen?”

Hoe zouden dit soort onderhandelingen tussen Seventeen en Plankenkoorts gaan? Ik zie een man in Italiaans maatkostuum, Gordon-krullen, zonnebankbruin gezicht, glinsterende tandpastasmile. Sticky Stef, noemen zijn vrienden hem. Tegenover hem de penningmeester van Plankenkoorts. Stef pakt een potlood en begint te schetsen op een bierviltje. ,,Uniek 3D-beeldmateriaal”, hijgt Stef. ,,Vers uit de States, nog niet eerder vertoond in Nederland. En subtiel bovendien, een echt doordenkertje.” Op het bierviltje verschijnt de achterkant van de Plankenkoortsbus. Op de deuren tekent hij twee metershoge schaamlippen, clitoris ter hoogte van de klink. ,,En als dan de deuren van de bus opengaan en jullie die surfplakken erin schuiven… zie je het voor je?” Stef veegt wat speeksel van zijn kin.

,,Cool man”, zegt de Plankenkoorts-penningmeester en steekt de duim en pink van zijn rechterhand in de lucht; het surfersteken dat alles okee is. Het contract is snel getekend. De prijs van Plankenkoorts: twee nieuwe ruitenwissers voor de bus en een excursie voor de hele vereniging naar de fotosessie van de Seventeen-surfspecial.

‘Pornoblad sponsort Plankenkoorts’, staat er voorin deze Delta. De studentenwindsurfvereniging is in zee gegaan met seksblad Seventeen. Het Seventeen-logo op de bus van de surfers, in ruil voor wat cash en een container vol informatieve boekjes over double penetrations en anal action.

Sponsoraanvragen zijn op mijn eigen vereniging altijd goed voor emotionele discussies. Logisch, je verkoopt tenslotte een beetje van je identiteit, een hapje van je ziel.

– Een knipperende Heineken-lichtkrant op de deur van de sociëteit? ,,Nee, geen reclame op onze sociëteitsdeur. Dat zou heiligschennis zijn.” – Voor tienduizend euro?

,,Nee, ook niet. Weet u wel hoe oud die deur is? De vergulden scharnieren zijn er nog door onze oprichter ingezet in 1907.” – Twintigduizend euro? ,,Hoeveel zei u? En moet de lichtkrant dan perse knipperen?”

Hoe zouden dit soort onderhandelingen tussen Seventeen en Plankenkoorts gaan? Ik zie een man in Italiaans maatkostuum, Gordon-krullen, zonnebankbruin gezicht, glinsterende tandpastasmile. Sticky Stef, noemen zijn vrienden hem. Tegenover hem de penningmeester van Plankenkoorts. Stef pakt een potlood en begint te schetsen op een bierviltje. ,,Uniek 3D-beeldmateriaal”, hijgt Stef. ,,Vers uit de States, nog niet eerder vertoond in Nederland. En subtiel bovendien, een echt doordenkertje.” Op het bierviltje verschijnt de achterkant van de Plankenkoortsbus. Op de deuren tekent hij twee metershoge schaamlippen, clitoris ter hoogte van de klink. ,,En als dan de deuren van de bus opengaan en jullie die surfplakken erin schuiven… zie je het voor je?” Stef veegt wat speeksel van zijn kin.

,,Cool man”, zegt de Plankenkoorts-penningmeester en steekt de duim en pink van zijn rechterhand in de lucht; het surfersteken dat alles okee is. Het contract is snel getekend. De prijs van Plankenkoorts: twee nieuwe ruitenwissers voor de bus en een excursie voor de hele vereniging naar de fotosessie van de Seventeen-surfspecial.