Seniorengevangenis

Voor architecten en stedenbouwkundigen is het een nieuwe manier van bouwen. Staan ze in de rij om de stad te ontwerpen?

“Toen ik er jaren geleden voor het eerst van hoorde, klonken de plannen me niet goed in de oren”, zegt prof.ir. Hans de Jonge van Bouwkunde desgevraagd. “Je maakt een samenleving in de samenleving. De kracht van een samenleving is nu juist dat mensen met verschillende culturele achtergronden, leeftijden en inkomens bij elkaar wonen. Maar ik denk er wat genuanceerder over, nu er meer onderzoek is gedaan.” Een afstudeerder van De Jonge deed onderzoek naar de seniorenstad. “De mensen die er komen te wonen, willen erg graag met andere vijftigplussers in een stad wonen. Tegen de eenzaamheid en voor de gezelligheid. Onze samenleving is erg individualistisch en dat kan leiden tot onverschilligheid.”

De Jonge vergelijkt het initiatief met studentenhuisvesting en de universiteitscampus. “Daar komen toch ook vrijwel alleen maar studenten en medewerkers van de universiteit? Daar heb ik nog geen grote bezwaren tegen gehoord. Mensen doen hier heel krampachtig over, terwijl het wonen naar type gebruiker al heel lang meer regel dan uitzondering is.”

Ir. Hein de Haan, ook van Bouwkunde, gruwelt van het idee. “Ik ben 64, maar ik zou nooit tussen al die oudjes willen wonen, met hun gemekker en gezever. Ik heb reuze met de mensen te doen die daar gaan wonen. Want ze bouwen hun eigen gevangenis. Om de stad heen, komen waarschijnlijk hoge muren of hekken voor de veiligheid. Ze zonderen zich daarmee af van de rest van de samenleving.” Juist in een tijd waarin iedereen de mond vol heeft van integratie, is het ongewenst dat een groep mensen bewust apart gaat wonen, meent De Haan.

De Haan verzet zich ook tegen de bouw van huizen speciaal voor ouderen. “Een huis gaat tweehonderd jaar mee. Zo lang duurt de vergrijzing niet, die is na dertig jaar voorbij. Breken we dan de boel af? We kunnen veel beter die huizen ook voor starters beschikbaar stellen. Die zijn namelijk net als vijftigplussers op zoek naar een vierkamerappartement met een lift, omdat ze niet met de buggy de trap op kunnen. De medische opvang voor ouderen zou je ook als kinderopvang kunnen gebruiken. De senioren hebben dan ook leuke kleine kinderen om zich heen, dat is toch een veel fijnere leefomgeving?” (RV)

Het stadje zal waarschijnlijk plaats bieden aan tweeduizend vijftigplussers. In Amerika zijn al diverse ouderensteden. De vijftigplussers rijden er rond in golfkarretjes, werpen een hengel uit of spelen in een musical. Voor architecten en stedenbouwkundigen is het een nieuwe manier van bouwen. Staan ze in de rij om de stad te ontwerpen?

“Toen ik er jaren geleden voor het eerst van hoorde, klonken de plannen me niet goed in de oren”, zegt prof.ir. Hans de Jonge van Bouwkunde desgevraagd. “Je maakt een samenleving in de samenleving. De kracht van een samenleving is nu juist dat mensen met verschillende culturele achtergronden, leeftijden en inkomens bij elkaar wonen. Maar ik denk er wat genuanceerder over, nu er meer onderzoek is gedaan.” Een afstudeerder van De Jonge deed onderzoek naar de seniorenstad. “De mensen die er komen te wonen, willen erg graag met andere vijftigplussers in een stad wonen. Tegen de eenzaamheid en voor de gezelligheid. Onze samenleving is erg individualistisch en dat kan leiden tot onverschilligheid.”

De Jonge vergelijkt het initiatief met studentenhuisvesting en de universiteitscampus. “Daar komen toch ook vrijwel alleen maar studenten en medewerkers van de universiteit? Daar heb ik nog geen grote bezwaren tegen gehoord. Mensen doen hier heel krampachtig over, terwijl het wonen naar type gebruiker al heel lang meer regel dan uitzondering is.”

Ir. Hein de Haan, ook van Bouwkunde, gruwelt van het idee. “Ik ben 64, maar ik zou nooit tussen al die oudjes willen wonen, met hun gemekker en gezever. Ik heb reuze met de mensen te doen die daar gaan wonen. Want ze bouwen hun eigen gevangenis. Om de stad heen, komen waarschijnlijk hoge muren of hekken voor de veiligheid. Ze zonderen zich daarmee af van de rest van de samenleving.” Juist in een tijd waarin iedereen de mond vol heeft van integratie, is het ongewenst dat een groep mensen bewust apart gaat wonen, meent De Haan.

De Haan verzet zich ook tegen de bouw van huizen speciaal voor ouderen. “Een huis gaat tweehonderd jaar mee. Zo lang duurt de vergrijzing niet, die is na dertig jaar voorbij. Breken we dan de boel af? We kunnen veel beter die huizen ook voor starters beschikbaar stellen. Die zijn namelijk net als vijftigplussers op zoek naar een vierkamerappartement met een lift, omdat ze niet met de buggy de trap op kunnen. De medische opvang voor ouderen zou je ook als kinderopvang kunnen gebruiken. De senioren hebben dan ook leuke kleine kinderen om zich heen, dat is toch een veel fijnere leefomgeving?” (RV)