Selectief humanisme

En vraag me vooral niet waarom deze oorlog gevoerd moest worden, want ik ben inmiddels de kluts helemaal kwijt. We hebben een scala aan argumenten voorbij horen komen. Het laatste dat ik hoorde was dat men het Iraakse volk wilde bevrijden en Irak wilde ontdoen van chemische wapens.

Maar toen Donald Rumsfeld op 24 maart 1984 % de dag waarop het VN-rapport over het gebruik van chemische wapens in de oorlog tussen Irak en Iran verscheen – Saddam Hoessein en Tariq Aziz in Bagdad de hand schudden, had hij het duidelijk niet over dictatuur en onderdrukking, noch over chemische wapens. Sterker nog, de ‘New York Times’ berichtte dat het een bevredigende ontmoeting was, waarbij de normale diplomatieke betrekkingen waren hersteld. Hoe geloofwaardig is diezelfde Rumsfeld die zich nu het lot van de Irakezen aantrekt en hen wil bevrijden? ‘Selectief humanisme’ noem ik het: humanisme als het je uitkomt.

Een ander punt waaraan ik me kapot erger, is dat men sommetjes maakt met het aantal slachtoffers. Onder het bewind van Hoessein kwamen er per jaar zo veel mensen om het leven en bij deze oorlog vallen zo veel slachtoffers, en het verschil moet het vallen van burgerslachtoffers rechtvaardigen. Een soortgelijke vergelijking maakt men in Nederland ook, maar dan bij het ministerie van Landbouw. Een aantal veehouderijen wordt geruimd en zoveel duizend pluimvee opgeofferd, zodat de ziekte zich niet verspreidt en niet nog meer pluimvee op lange termijn doodgaat. Maar dan hebben we het over gevogelte.

Die slachtoffers moet men dus op de koop toenemen om daar democratie te kunnen brengen. Een democratie die paradoxaal genoeg met de harde hand wordt opgelegd. Daarmee doe je het woord democratie geen goed en geef je de mensen die er niet zo vertrouwd mee zijn, omdat ze vrijwel hun hele leven onder dictatuur hebben geleefd, een verkeerde voorstelling van het begrip.

En hoe leg je het aan de bevolking uit? Ik wens Bush en Blair succes, want ik denk dat je die jongen die beide benen en zijn hele familie bij een bombardement-per-vergissing is kwijtgeraakt, in geen enkele taal kan uitleggen dat dit eigenlijk beter is voor zijn land, voor iedereen en dus ook voor hem. ,,Onder Hoessein was je ondervoed en werd je onderdrukt en nu ben je bevrijd. Wees ons dankbaar!”

Dus, vanwege het kleinere aantal slachtoffers op lange termijn zou deze oorlog gerechtvaardigd zijn. Een belabberd argument vind ik het. Even hard bestrijd ik het argument dat een zware nederlaag voor de Amerikanen en Britten een stap in de goede richting zou zijn voor de wereldvrede, omdat ze dan niet meer hun bezettingspolitiek zouden durven voortzetten. Deze redenatie is even min (consequent) humanistisch.

Ik hou niet van het weggooien van mijn oude spullen; er is een stem in mij die zegt dat ik ze later misschien toch weer nodig zal hebben. Maar ik had zo graag mijn no-bomb button na de oorlog weg willen gooien. Die verdomde stem weer.

Behnam Taebi studeert materiaalkunde aan de TU Delft en is fractievoorzitter van de SP in degemeenteraad van Delft

Sinds het begin van de oorlog hebben veel mensen op verschillende manieren hun onvrede over deze onrechtvaardige oorlog uitgesproken. Velen dragen buttons met tekens daarop, of grote onbevlekte vierkanten als symbool van vrede. En vraag me vooral niet waarom deze oorlog gevoerd moest worden, want ik ben inmiddels de kluts helemaal kwijt. We hebben een scala aan argumenten voorbij horen komen. Het laatste dat ik hoorde was dat men het Iraakse volk wilde bevrijden en Irak wilde ontdoen van chemische wapens.

Maar toen Donald Rumsfeld op 24 maart 1984 % de dag waarop het VN-rapport over het gebruik van chemische wapens in de oorlog tussen Irak en Iran verscheen – Saddam Hoessein en Tariq Aziz in Bagdad de hand schudden, had hij het duidelijk niet over dictatuur en onderdrukking, noch over chemische wapens. Sterker nog, de ‘New York Times’ berichtte dat het een bevredigende ontmoeting was, waarbij de normale diplomatieke betrekkingen waren hersteld. Hoe geloofwaardig is diezelfde Rumsfeld die zich nu het lot van de Irakezen aantrekt en hen wil bevrijden? ‘Selectief humanisme’ noem ik het: humanisme als het je uitkomt.

Een ander punt waaraan ik me kapot erger, is dat men sommetjes maakt met het aantal slachtoffers. Onder het bewind van Hoessein kwamen er per jaar zo veel mensen om het leven en bij deze oorlog vallen zo veel slachtoffers, en het verschil moet het vallen van burgerslachtoffers rechtvaardigen. Een soortgelijke vergelijking maakt men in Nederland ook, maar dan bij het ministerie van Landbouw. Een aantal veehouderijen wordt geruimd en zoveel duizend pluimvee opgeofferd, zodat de ziekte zich niet verspreidt en niet nog meer pluimvee op lange termijn doodgaat. Maar dan hebben we het over gevogelte.

Die slachtoffers moet men dus op de koop toenemen om daar democratie te kunnen brengen. Een democratie die paradoxaal genoeg met de harde hand wordt opgelegd. Daarmee doe je het woord democratie geen goed en geef je de mensen die er niet zo vertrouwd mee zijn, omdat ze vrijwel hun hele leven onder dictatuur hebben geleefd, een verkeerde voorstelling van het begrip.

En hoe leg je het aan de bevolking uit? Ik wens Bush en Blair succes, want ik denk dat je die jongen die beide benen en zijn hele familie bij een bombardement-per-vergissing is kwijtgeraakt, in geen enkele taal kan uitleggen dat dit eigenlijk beter is voor zijn land, voor iedereen en dus ook voor hem. ,,Onder Hoessein was je ondervoed en werd je onderdrukt en nu ben je bevrijd. Wees ons dankbaar!”

Dus, vanwege het kleinere aantal slachtoffers op lange termijn zou deze oorlog gerechtvaardigd zijn. Een belabberd argument vind ik het. Even hard bestrijd ik het argument dat een zware nederlaag voor de Amerikanen en Britten een stap in de goede richting zou zijn voor de wereldvrede, omdat ze dan niet meer hun bezettingspolitiek zouden durven voortzetten. Deze redenatie is even min (consequent) humanistisch.

Ik hou niet van het weggooien van mijn oude spullen; er is een stem in mij die zegt dat ik ze later misschien toch weer nodig zal hebben. Maar ik had zo graag mijn no-bomb button na de oorlog weg willen gooien. Die verdomde stem weer.

Behnam Taebi studeert materiaalkunde aan de TU Delft en is fractievoorzitter van de SP in degemeenteraad van Delft