Schaap in wolfskleren

Maar dat is uw specialisme. We zitten als aapjes in een boom langs de bladeren met elkaar te praten. Ieder heeft zijn eigen blad, specialiteit. We moeten van de bladeren af naar de stam, dat deel waar consensus over bestaat. Dat deel is de hangyoghurt, waar de overtollige sappen tussenuit zijn gezakt’.”

Het stortregent onduidelijke metaforen tijdens een lunchpauzelezing van Ernest van Hezik. Op uitnodiging van het Netwerk Duurzame Ontwikkeling van de TU vertelt de gedreven pedagoog hoe hij een tapijtfabrikant overhaalde om zijn bedrijf te verduurzamen. Van Hezik adviseert bedrijven over duurzaam ondernemen. Hij doet dit onder de vlag van de The Natural Step, een organisatie die al zestig bedrijven, waaronder Ikea en McDonalds, heeft ‘omgekregen’.

Van Hezik deelt onder zijn toehoorders papieren kompasjes uit met daarop in het Engels de vier pijlers waarop The Natural Step rust. Hij vertaalt vrij: ,,Blijf met je fikken af van spullen in de aarde… Houd wat op de aardkorst groeit in balans… Breng geen nieuwe stoffen in de aardatmosfeer… Wees eerlijk en efficiënt in wat je gebruikt.”

Van Hezik ratelbandt maar door. Het publiek vraagt zich verwonderd af hoe een verhaal dat zo groenlinks van inhoud is, zo ‘Tjakka!’ van stijl kan zijn. Er wringt iets. Ongevraagd verklaart Van Hezik: ,,Als ik bedrijven bezoek, heb ik mijn pak aan. Vroeger zag ik de fabrikanten als de bad guys, en zij mij als milieuactivist. Nu, met een pak aan, ben ik voor hen een good guy en praten ze met me.” En juist dat overtuigen van de directies is cruciaal, meent hij. ,,De ondernemers vormen de sterkste milieubeweging. Bij hen ligt de macht voor duurzame productie. Zij moeten op economische gronden overtuigd worden.”

Wanneer de ondernemer bekeerd is, volgt het opzetten van een veranderplan. En het geheim van een succesvolle toekomststrategie schuilt in het ‘backcasten‘. Van Hezik: ,,Backcasten houdt in dat je een doel in de toekomst stelt waar je naartoe werkt.” Als voorbeeld analyseert hij samen met het publiek welke koers de TU moet varen om in 2050 duurzaam te zijn. Een suggestie uit het publiek: ,,In 2050 bestaat deze universiteit door de veranderde kennisoverdracht helemaal niet meer.” En terwijl Van Hezik al staat te bekokstoven hoe dat plan aan de belanghebbende personen verkocht gaat worden, komen de leden van het Netwerk Duurzame Ontwikkeling langzaam bij van dit verbluffende inzicht. De duurzaamste universiteit is een opgeheven universiteit!

,,Ik zei tegen de directeur: ‘U vraagt mij als boeren-pedagogen-lul om u te vertellen – sorry ik ben wat grof in de mond – hoe u duurzaam tapijten kunt produceren. Maar dat is uw specialisme. We zitten als aapjes in een boom langs de bladeren met elkaar te praten. Ieder heeft zijn eigen blad, specialiteit. We moeten van de bladeren af naar de stam, dat deel waar consensus over bestaat. Dat deel is de hangyoghurt, waar de overtollige sappen tussenuit zijn gezakt’.”

Het stortregent onduidelijke metaforen tijdens een lunchpauzelezing van Ernest van Hezik. Op uitnodiging van het Netwerk Duurzame Ontwikkeling van de TU vertelt de gedreven pedagoog hoe hij een tapijtfabrikant overhaalde om zijn bedrijf te verduurzamen. Van Hezik adviseert bedrijven over duurzaam ondernemen. Hij doet dit onder de vlag van de The Natural Step, een organisatie die al zestig bedrijven, waaronder Ikea en McDonalds, heeft ‘omgekregen’.

Van Hezik deelt onder zijn toehoorders papieren kompasjes uit met daarop in het Engels de vier pijlers waarop The Natural Step rust. Hij vertaalt vrij: ,,Blijf met je fikken af van spullen in de aarde… Houd wat op de aardkorst groeit in balans… Breng geen nieuwe stoffen in de aardatmosfeer… Wees eerlijk en efficiënt in wat je gebruikt.”

Van Hezik ratelbandt maar door. Het publiek vraagt zich verwonderd af hoe een verhaal dat zo groenlinks van inhoud is, zo ‘Tjakka!’ van stijl kan zijn. Er wringt iets. Ongevraagd verklaart Van Hezik: ,,Als ik bedrijven bezoek, heb ik mijn pak aan. Vroeger zag ik de fabrikanten als de bad guys, en zij mij als milieuactivist. Nu, met een pak aan, ben ik voor hen een good guy en praten ze met me.” En juist dat overtuigen van de directies is cruciaal, meent hij. ,,De ondernemers vormen de sterkste milieubeweging. Bij hen ligt de macht voor duurzame productie. Zij moeten op economische gronden overtuigd worden.”

Wanneer de ondernemer bekeerd is, volgt het opzetten van een veranderplan. En het geheim van een succesvolle toekomststrategie schuilt in het ‘backcasten‘. Van Hezik: ,,Backcasten houdt in dat je een doel in de toekomst stelt waar je naartoe werkt.” Als voorbeeld analyseert hij samen met het publiek welke koers de TU moet varen om in 2050 duurzaam te zijn. Een suggestie uit het publiek: ,,In 2050 bestaat deze universiteit door de veranderde kennisoverdracht helemaal niet meer.” En terwijl Van Hezik al staat te bekokstoven hoe dat plan aan de belanghebbende personen verkocht gaat worden, komen de leden van het Netwerk Duurzame Ontwikkeling langzaam bij van dit verbluffende inzicht. De duurzaamste universiteit is een opgeheven universiteit!