Satellietblikjes

Ze werden door amateurraketten van de Delftse raketvereniging DARE tot een kilometer de lucht in geschoten. Met parachuutjes keerden ze weer veilig terug op het militaire oefenterrein bij ‘t Harde waar dit evenement jaarlijks plaatsvindt. (Foto: Cansat)

Altijd werd me verteld dat Duitsers anders zijn met hun omgangsvormen, hun stijve bureaucratie en hun befehl ist befehl-cultuur. Ik dacht dat het in het echt zou meevallen. Mooi niet. De eerste ochtend na mijn aankomst in Aken ging ik naar de faculteit om met een professor te overleggen over een eerdere mailwisseling. Op de dichte deur was er een briefje dat bezoekers verzocht zich bij het secretariaat te melden. ‘Was wollen Sie?’, zei de secretaresse. Aan haar toon te horen was ze niet bereid me zomaar de professor te laten spreken. De professor was belangrijk en mocht niet gestoord worden, en mijn nonchalante ‘ich habe schon eine e-mail geschrieben’ was geen goede zet. Mijn steenkolenduits verschafte me ook geen bonuspunten. Ik moest uitleggen wie ik was en wat ik wilde, waarna de informatie doorgespeeld zou worden naar de meneer die mij al dan niet een audiëntie zou verschaffen. Uiteindelijk viel de professor zelf reuze mee en dacht ik dat het bij die ene beschermende secretaresse zou blijven. Ik had me vergist. De volgende ochtend moesten alle nieuwkomers zich bij het international office melden. Er moest een formulier ingevuld worden. Een voor een mochten we de kamer binnen om ons adres en de duur van de bachelorstudie in te vullen. Ik durfde niet te vragen naar het nut van het formulier, dat had weinig zin, maar wel of we het niet allemaal tegelijk konden doen. Een kort nein was het antwoord. Ik verzamelde al mijn moed om te vragen waarom. Dat werd me niet in dank afgenomen. Met tegenzin kreeg ik te horen dat als iedereen tegelijkertijd formulieren zou invullen, iedereen tegelijkertijd vragen zou stellen en dan zou er chaos zijn. Ik begreep het. Ordnung muss sein. Al eerder had ik instructies gekregen over een andere bijeenkomst. Omdat ik er toch al was, had ik besloten te vragen naar het doel van die bijeenkomst, maar dat was moeilijk te ontdekken. Men snapte niet waarom ik daarnaar vroeg – de instructies waren toch duidelijk? Ik moest er om negen uur zijn en de reden deed er niet toe. Het zal voor mij een mysterie blijven – ik ben niet gegaan.

Michael Afanasyev is student van de joint masters in applied geophysics. Hij schrijft voortaan om toerbeurt een column in Delta.