Rotterdams ronselen

Meestal voor het organiseren van een buitenlandreis, gala, of iets anders studentikoos. Bij het tweedejaars college organisatietheorie aan de Erasmus Universiteit werd er tijd ingeruimd voor de Interface, het blaadje voor en door studenten bedrijfskunde. Op de overheadprojector lag een plaatje van Pim Fortuyn, waardoor zijn hoofd op het scherm werd opgeblazen tot olifantformaat. Hij bleek ook eens in de Interface te hebben gestaan. Naast de overheadprojector stond een precieze weergave van de Rotterdamse studentenpopulatie: een vrouwtje en een mannetje. Fifty-fifty.

Omdat de zaal met vijftienhonderd studenten niet stil werd begon híj maar: ,,Mijn naam is bladiebla en hiernaast staat die-en-die en ik ben hoofdredacteur van de Interface.” Met de nadruk op ‘hoofd’. Toen volgde een verhaaltje over wat Interface was. Nergens in het verhaal werd duidelijk wat háár bijdrage aan de presentatie was, naast het neerleggen en weghalen van de sheet.

Vervolgens kwam zijn mooiste uitspraak: ,,Ik heb nog te weinig schrijvende redacteuren.” En dit keer lag de nadruk op ‘ik’. De reacties uit de zaal waren lauw. Zeker nadat hij uitlegde dat je er niet voor betaald werd, dat was toch even slikken voor de Rotterdammers. Hadden ze eerst gemerkt dat ze meneer de hoofdredacteur boven zich moesten dulden, nu bleek ook nog eens dat ze er niets voor terug kregen. Maar zo moesten we het niet zien, want we zouden de kans krijgen om topmannen uit het zakenleven te interviewen. Personen die bij bedrijfskunde altijd consequent ‘sie-ie-oos’ worden genoemd.

Er kwamen geen aanmeldingen en het college begon. Het was duidelijk waarom ze in Rotterdam zo’n moeite hebben met het bemannen van commissies. Misschien moeten ze commissieleden daar toch maar gaan betalen.

Nieuw studiejaar, dus nieuwe commissies en dus moet er weer geronseld worden. Het verhaal is bekend: er wordt tijd gevraagd vlak voor een college of in de pauze en met slechts één sheet wordt in vijf minuten uitgelegd dat er dringend mensen nodig zijn. Meestal voor het organiseren van een buitenlandreis, gala, of iets anders studentikoos. Bij het tweedejaars college organisatietheorie aan de Erasmus Universiteit werd er tijd ingeruimd voor de Interface, het blaadje voor en door studenten bedrijfskunde. Op de overheadprojector lag een plaatje van Pim Fortuyn, waardoor zijn hoofd op het scherm werd opgeblazen tot olifantformaat. Hij bleek ook eens in de Interface te hebben gestaan. Naast de overheadprojector stond een precieze weergave van de Rotterdamse studentenpopulatie: een vrouwtje en een mannetje. Fifty-fifty.

Omdat de zaal met vijftienhonderd studenten niet stil werd begon híj maar: ,,Mijn naam is bladiebla en hiernaast staat die-en-die en ik ben hoofdredacteur van de Interface.” Met de nadruk op ‘hoofd’. Toen volgde een verhaaltje over wat Interface was. Nergens in het verhaal werd duidelijk wat háár bijdrage aan de presentatie was, naast het neerleggen en weghalen van de sheet.

Vervolgens kwam zijn mooiste uitspraak: ,,Ik heb nog te weinig schrijvende redacteuren.” En dit keer lag de nadruk op ‘ik’. De reacties uit de zaal waren lauw. Zeker nadat hij uitlegde dat je er niet voor betaald werd, dat was toch even slikken voor de Rotterdammers. Hadden ze eerst gemerkt dat ze meneer de hoofdredacteur boven zich moesten dulden, nu bleek ook nog eens dat ze er niets voor terug kregen. Maar zo moesten we het niet zien, want we zouden de kans krijgen om topmannen uit het zakenleven te interviewen. Personen die bij bedrijfskunde altijd consequent ‘sie-ie-oos’ worden genoemd.

Er kwamen geen aanmeldingen en het college begon. Het was duidelijk waarom ze in Rotterdam zo’n moeite hebben met het bemannen van commissies. Misschien moeten ze commissieleden daar toch maar gaan betalen.