Reflexen testen

Behalve verbazing – was Harro aan het stagediven? – en spottend medelijden voelden enkele andere collegegenoten zich buitengesloten. Zij hadden ook wel mee gewild naar dat concert, waarom was hun niets gevraagd?

Maar er bleek weer niets aan de hand, ik had het verkeerd verstaan. Niets U2-concert, geen stagedivende Harro’s, het ongeluk was gebeurd tijdens een reguliere jioe jitsoe-training (probeer nu jioe jitsoe uit te spreken als U2-concert). Nog net op tijd konden een breuk in het college voorkomen en de gemoederen bedaard worden.

Ik vang wel vaker iets verkeerd op, of loop grote nieuwsfeiten mis. Zo lees ik altijd om de grootste kop heen in een krant. De kleinere berichten ontwaar ik wel, de headline ontgaat mij geheel.

Toen ik het nieuws voor de eerste keer op de radio hoorde, dacht ik daarom dat ik het wel weer verkeerd verstaan zou hebben. ‘Kabinet wenst hoger budget voor studenten.’ Dat verstond ik. Een mededeling met zo’n laag waarschijnlijkheidsgehalte is direct verdacht, maar wat zou het bericht anders geweest kunnen zijn?

De krant erbij en inderdaad, met vette letters kondigde de kop een hoger budget voor studenten aan. Het inkomen moet omhoog met honderd gulden naar 1300 gulden per maand, vindt het kabinet. Hogere beurzen en goedkopere leningen zouden dit moeten bewerkstelligen.

Op het eerste gezicht leek het mij een zeer doorzichtige verkiezingsstunt. En ook tamelijk zwak: alsof alle studenten alleen op een partij stemmen als ze daar zelf op korte termijn iets mee kunnen verdienen.

Ik maak me hiermee niet populair, maar van mij hoeft het namelijk niet: dat extra geld. Studenten zijn meestal handig genoeg om er de nodige baantjes bij te ritselen. Mits dat maar niet bestraft wordt door eisen aan de studievoortgang is een bijbaantje een prima manier om het studeren te financieren. Het meest effectief zou de overheid haar budget kunnen aanwenden door niet hoog van de toren te schreeuwen dat studenten nu weer dit krijgen, of dat moeten inleveren, maar door stilletjes te investeren in continuïteit. De ene regeling volgt op dit moment de ander op, waardoor alleen de drukkerijen van voorlichtingsfolders en adviseurs beter worden van genomen maatregelen. Studeren is daardoor verworden tot een vijf jaar durende training reflexen testen. Als studenten weten waar ze aan toe zijn, dan kunnen er plannen worden gemaakt, inclusief studie, werk en vrije tijd. Maar dan moet de regering wel lange termijn denken, en niet alleen maar verkiezingstermijn.

Op de korte termijn is alles met een sisser afgelopen. Het kabinet heeft geen tijd meer om besluiten te nemen inzake de bevindingen van de commissie-Hermans. Voorlopig is het dus nog even sappelen, terwijl je voortdurend op je hoede moet blijvenvoor onverwachte klappen.

Bijna ruzie in de tent. Harro was tijdens een U2-concert bovenop Bram terecht gekomen die daardoor enkele vingers had gebroken. Zo had ik het tenminste begrepen van Robert, en zo vertelde ik het nieuws dus ook aan anderen. Behalve verbazing – was Harro aan het stagediven? – en spottend medelijden voelden enkele andere collegegenoten zich buitengesloten. Zij hadden ook wel mee gewild naar dat concert, waarom was hun niets gevraagd?

Maar er bleek weer niets aan de hand, ik had het verkeerd verstaan. Niets U2-concert, geen stagedivende Harro’s, het ongeluk was gebeurd tijdens een reguliere jioe jitsoe-training (probeer nu jioe jitsoe uit te spreken als U2-concert). Nog net op tijd konden een breuk in het college voorkomen en de gemoederen bedaard worden.

Ik vang wel vaker iets verkeerd op, of loop grote nieuwsfeiten mis. Zo lees ik altijd om de grootste kop heen in een krant. De kleinere berichten ontwaar ik wel, de headline ontgaat mij geheel.

Toen ik het nieuws voor de eerste keer op de radio hoorde, dacht ik daarom dat ik het wel weer verkeerd verstaan zou hebben. ‘Kabinet wenst hoger budget voor studenten.’ Dat verstond ik. Een mededeling met zo’n laag waarschijnlijkheidsgehalte is direct verdacht, maar wat zou het bericht anders geweest kunnen zijn?

De krant erbij en inderdaad, met vette letters kondigde de kop een hoger budget voor studenten aan. Het inkomen moet omhoog met honderd gulden naar 1300 gulden per maand, vindt het kabinet. Hogere beurzen en goedkopere leningen zouden dit moeten bewerkstelligen.

Op het eerste gezicht leek het mij een zeer doorzichtige verkiezingsstunt. En ook tamelijk zwak: alsof alle studenten alleen op een partij stemmen als ze daar zelf op korte termijn iets mee kunnen verdienen.

Ik maak me hiermee niet populair, maar van mij hoeft het namelijk niet: dat extra geld. Studenten zijn meestal handig genoeg om er de nodige baantjes bij te ritselen. Mits dat maar niet bestraft wordt door eisen aan de studievoortgang is een bijbaantje een prima manier om het studeren te financieren. Het meest effectief zou de overheid haar budget kunnen aanwenden door niet hoog van de toren te schreeuwen dat studenten nu weer dit krijgen, of dat moeten inleveren, maar door stilletjes te investeren in continuïteit. De ene regeling volgt op dit moment de ander op, waardoor alleen de drukkerijen van voorlichtingsfolders en adviseurs beter worden van genomen maatregelen. Studeren is daardoor verworden tot een vijf jaar durende training reflexen testen. Als studenten weten waar ze aan toe zijn, dan kunnen er plannen worden gemaakt, inclusief studie, werk en vrije tijd. Maar dan moet de regering wel lange termijn denken, en niet alleen maar verkiezingstermijn.

Op de korte termijn is alles met een sisser afgelopen. Het kabinet heeft geen tijd meer om besluiten te nemen inzake de bevindingen van de commissie-Hermans. Voorlopig is het dus nog even sappelen, terwijl je voortdurend op je hoede moet blijvenvoor onverwachte klappen.