Een arts-onderzoeker van het UMC St. Radboud in Nijmegen heeft mogelijk wetenschappelijke data vervalst. Hij heeft ontslag genomen. Een commissie stelt nader onderzoek in.
Een woordvoerder van het UMC bevestigt een bericht daarover op NRC.nl. Het gaat om een senior-onderzoeker die meewerkte aan een onderzoek naar pijndetectie, dat in verschillende ziekenhuizen wordt uitgevoerd. De data die de man verzamelde zijn oncontroleerbaar en mogelijk onjuist. Op de dataformulieren ontbreekt de handtekening van een tweede, onafhankelijke arts.
Frans Corstens, decaan van het ziekenhuis, zegt tegen NRC dat ontslag niet aan de orde was geweest “als het enkel zou gaan om slordigheden”. Een promovendus zou eind september aan de bel hebben getrokken over het handelen van de onderzoeker. Nadat deze op het matje was geroepen, diende hij zijn ontslag in. De man zou zich ook hebben teruggetrokken uit landelijke commissies waarvan hij deel uitmaakte namens het ziekenhuis.
Het UMC heeft een commissie ingesteld die eerdere wetenschappelijke publicaties onder de loep neemt waaraan de onderzoeker meewerkte. Het verslag wordt voor het eind van het jaar verwacht.
Het ziekenhuis zou de zaak niet naar buiten hebben gebracht omdat het pijnonderzoek na verwijdering van de data in kwestie kon doorgaan. Ook patiënten zouden niet onder de ‘onregelmatigheden’ hebben geleden.
“The present day climate is too hot for Greenland,” says Dr Ernst Schrama, a remote sensing veteran with a track record at Nasa who recently gave a lecture at the faculty of Civil Engineering Geosciences. Schrama showed results of the Grace satellites orbiting the Earth, mapping variations in gravity and thus in mass. The data required advanced filtering techniques and educated interpretation, but ultimately Schrama presented a mass loss of 200 gigatonnes per year for Greenland. And worse: the ice loss accelerates by 10 percent each year. Together with colleagues from the University of Utrecht and the Royal Netherlands Meteorological Institute, Schrama published these results last year November in Science.
His colleague, Dr Bert Vermeersen (AE), however presented a much lower estimate in a recent article in Nature Geoscience (September 2010). Vermeersen explains that he and Schrama agree on the total mass loss of about 230 gigatonnes per year for the region, but they disagree in their estimate of what share of the total mass loss comes from the present day melting land ice.
“In West-Greenland you can see churches standing in the water,” says Vermeersen, which illustrates the postglacial rebound (PGR), also known as glacial isostatic adjustment (GIA). As the land ice over Canada disappeared after the last ice age, the ground there, liberated from the heavy load, has been rising by about a centimetre per year. And like with an air mattress, if you push down at one point, a bump will appear elsewhere. The postglacial isostatic uplifting in Canada therefore coincides with a sinking in Greenland. Vermeersen and colleagues, including Frank Wu from Nasa/JPL, have developed a new model describing the uplift. This new model yields a land ice loss of ‘only’ 130 gigatonnes per year.
Schrama however thinks that ice loss dominates the figure and that the effect of rebound is relatively small for Greenland. Schrama adds that mass loss is seen to move to the northwest of Greenland, which corresponds well with increased local run-off and other remote sensing data, but the pattern is harder to explain with glacial isostatic adjustment.
How to tease these contributions apart? GPS measurements are used to monitor the movement of the bedrock, but only at the perimeter. A perhaps futuristic approach could be to deploy GPS receivers on top of 3-kilometre long poles resting on the rock under the ice. Odd as it may sound, these pole-rigged GPS receivers might actually be installed, since the Greenland mass loss, with all its implications for the climate debate, is a hot topic at conferences.
Comments are closed.