Politiek in bontjas

Ik stuit op het ‘Decadente Jazz Feest’ van de VSSD. Die doet dus meer dan studieboeken verkopen. ‘Heerlijke jazz en swingende funk’, belooft de aankondiging. Bovendien een live optreden van de band Footprints. Ik hou wel van jazz. En van decadentie.

In gepaste outfit (cowboylaarzen, bontjas, oversized zonnebril) arriveer ik om half elf in Cafe Luniz. En in een compleet lege zaal, op het VSSD-bestuur, de dj’s en de barman na.

Ik voel me bekeken en verzilver de gratis consumptiemunt van Renske van Slooten. Het enige vrouwelijke bestuurslid trekt zich niets aan van de lage opkomst. Ze danst door de zaal. “We wilden de studenten laten zien dat de VSSD er voor hen is. Dat we meer doen dan alleen boeken verkopen.”

Bij de draaitafel ontmoet ik de Plaatjesdraaiers, Floris Admiraal en Jeroen van de Poel. In het dagelijks leven studenten multimediadesign en jazzgitaar aan het conservatorium, maar in het weekend draait Floris de plaatjes in combinatie met live fusionjazz van Jeroen en zijn band Asi se Toca. Ik vraag bezorgd of de Footprints nog komen. “Je zult het met ons moeten doen”, lacht Floris verlegen. Het feest lijkt in het water te vallen. Jeroen zegt: “Ik wil wel wat voor je spelen”, en begint.

Als ik opkijk is het drukker. Zo’n vijftig man praat druk met elkaar, maar de dansvloer blijft leeg. Aan de bar staat een groepje civielers. Ze hadden geen Owee-bandje, maar hier kwamen ze wel binnen. Nee, ze hebben geen speciale relatie met de VSSD. Die verkoopt toch boeken? Wel coole muziek vanavond, vinden ze.

Een tik op mijn schouder. David Riphagen, voormalig voorzitter van studentenpartij Stip en actief VSSD-lid. “Ik vind het heel belangrijk dat studenten zich betrokken voelen bij de VSSD”, bezweert hij. Heeft de lage opkomst vanavond daar misschien iets mee te maken? “Ik zou dit feest beschrijven als ‘intens vurig, maar zonder vuur'”, antwoordt hij cryptisch. Ik raak verwikkeld in een verhit gesprek over politiek, betrokkenheid en studentenbelangen. Renske schuift mij de ene consumptiemunt na de andere toe. Het is laat als ik in mijn bontjas de nacht in stap. Ik denk niet dat de VSSD haar doel heeft bereikt. Wel een aardige avond. Goede muziek en goede gesprekken. Daar past een intieme sfeer uiteindelijk veel beter bij. (AN)

Feestneus Anna Noyons neust op Delftse feestjes.

Op zoek naar een feest waar ik niet bedolven zou worden onder aankomend eerstejaars. Ik stuit op het ‘Decadente Jazz Feest’ van de VSSD. Die doet dus meer dan studieboeken verkopen. ‘Heerlijke jazz en swingende funk’, belooft de aankondiging. Bovendien een live optreden van de band Footprints. Ik hou wel van jazz. En van decadentie.

In gepaste outfit (cowboylaarzen, bontjas, oversized zonnebril) arriveer ik om half elf in Cafe Luniz. En in een compleet lege zaal, op het VSSD-bestuur, de dj’s en de barman na.

Ik voel me bekeken en verzilver de gratis consumptiemunt van Renske van Slooten. Het enige vrouwelijke bestuurslid trekt zich niets aan van de lage opkomst. Ze danst door de zaal. “We wilden de studenten laten zien dat de VSSD er voor hen is. Dat we meer doen dan alleen boeken verkopen.”

Bij de draaitafel ontmoet ik de Plaatjesdraaiers, Floris Admiraal en Jeroen van de Poel. In het dagelijks leven studenten multimediadesign en jazzgitaar aan het conservatorium, maar in het weekend draait Floris de plaatjes in combinatie met live fusionjazz van Jeroen en zijn band Asi se Toca. Ik vraag bezorgd of de Footprints nog komen. “Je zult het met ons moeten doen”, lacht Floris verlegen. Het feest lijkt in het water te vallen. Jeroen zegt: “Ik wil wel wat voor je spelen”, en begint.

Als ik opkijk is het drukker. Zo’n vijftig man praat druk met elkaar, maar de dansvloer blijft leeg. Aan de bar staat een groepje civielers. Ze hadden geen Owee-bandje, maar hier kwamen ze wel binnen. Nee, ze hebben geen speciale relatie met de VSSD. Die verkoopt toch boeken? Wel coole muziek vanavond, vinden ze.

Een tik op mijn schouder. David Riphagen, voormalig voorzitter van studentenpartij Stip en actief VSSD-lid. “Ik vind het heel belangrijk dat studenten zich betrokken voelen bij de VSSD”, bezweert hij. Heeft de lage opkomst vanavond daar misschien iets mee te maken? “Ik zou dit feest beschrijven als ‘intens vurig, maar zonder vuur'”, antwoordt hij cryptisch. Ik raak verwikkeld in een verhit gesprek over politiek, betrokkenheid en studentenbelangen. Renske schuift mij de ene consumptiemunt na de andere toe. Het is laat als ik in mijn bontjas de nacht in stap. Ik denk niet dat de VSSD haar doel heeft bereikt. Wel een aardige avond. Goede muziek en goede gesprekken. Daar past een intieme sfeer uiteindelijk veel beter bij. (AN)