Opinion please – IPCC’s melting credibility

And in January the Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) admitted that it had made a mistake in asserting that the Himalayan glaciers could disappear by 2035.

How trustworthy is the IPPC, then? “I think the organization has done something great and unequalled in history”, says dr. Michel van Eeten, of the TPM faculty’s Policy, Organisation, Law and Gaming section. “It managed to combine thousands of papers on a huge diversity of subjects and fit them into one authoritative report about climate change. And I think most of the findings stated by the IPPC are scientifically solid.”

When Van Eeten hears people complain about the IPPC, saying that climate change and climate research is rubbish, he sometimes finds it hard to suppress the feeling that those people are simply misusing marginal mistakes, and that it’s wrong of them to complain.

“But it’s not that simple”, Van Eeten says. “They’re right to complain. And it’s not good to trivialise what happened.”

Van Eeten regards the IPCC as a black box: “As outsiders, we don’t have the time or expertise to understand how the box generates its outcomes. But we do have certain implicit assumptions about how the box operates, and we grant authority to it based on those assumptions. The recent incidents have betrayed the assumptions that many people held about IPCC – myself included.”

It’s no longer clear to what rules it abides. People did not expect the IPPC to use flimsy data on the melting Himalayan glaciers from an organization like the World Wildlife Fund. That it did might have to do with the fact that the organization has become politicised, according to the researcher: “The IPCC thinks that it should also alarm politicians.”

Using unsubstantiated claims from lobbying organizations has undermined the IPCC’s authority. Van Eeten believes that in order to restore its authority, the organization should adopt more stringent rules that will allow us to once again trust the black box; for example, the IPCC should only use peer-reviewed research and give more weight to research based on publicly available data.

Van Eeten: “In the scientific community we’ve developed a kind of system where we assume that research published in journals like Science, is to be trusted. If we later find out that the researchers have manipulated their data, than they’re ostracized by the scientific community.” This system works reasonably well for science, Van Eeten argues, but in politics erroneous scientific conclusions can have far greater consequences than simply someone’s professional disgrace. Van Eeten therefore believes the IPCC should place higher value on publicly available data.  

Het was alsof de lente eregast was tijdens het festival Aangeschoten Wild op het Lijm&Cultuurterrein. De zon scheen, de hemel was blauw en aan de picknicktafels werden de eerste buitenbiertjes gedronken en ijsjes gegeten. Renee de Schepper (21), derdejaars student industrieel ontwerpen geniet van het lentezonnetje terwijl ze aan de tafel van Q.co Button Creation een kleurige button in elkaar probeert te flansen. Veel inspiratie heeft ze nog niet. “Ik zit een beetje in tijdschriften te bladeren tot ik een leuk plaatje heb gevonden”, zegt ze. “Het maakt me niet zoveel uit wat het wordt. Het is hier gezellig, het is mooi weer en ik heb al een ijsje op.” Ze knijpt haar ogen even dicht tegen de zon en trekt haar junglerokje recht. “Ik vind het hier wel prima.”
Terwijl jongens met strooien hoedjes, hawaïshirts en teenslippers uit hun dak gaan bij de vrolijk rockende folkmuziek van The Tunes, tekent Antje Steenhuizen (22), student milieuwetenschappen uit Utrecht, een kleurig ruitpatroon op een wit velletje. “Ik probeer het kleutertje in mij naar boven te laten komen”, zegt ze terwijl ze een semi-kritische blik op haar button in de maak werpt. “Of dat lukt?”. Ze grinnikt. “Echt mooi is ie niet, hè? Maar het is wel leuk om even te knutselen.”
Ondertussen gooit een groep meisjes in junglejurkjes waar Jane jaloers op zou zijn, de heupen los bij het basgeplok en de swingende accordeongeluiden van The Tunes. Daarna zingt singer-songwriter Esther Groenenberg “Het begin van de lente is als magie, als een soort therapie, maar dan zonder woorden, gewoon zien wat ik zie” en “Kijk vooruit, vergeet je zorgen, tel je dagen van geluk.”
Het festival Aangeschoten Wild is een vrolijk junglefeest met veel ruimte voor verschillende muziekstijlen, cabaret en theater. “We hebben dit festival bedacht omdat we een leuk, breed festival op poten wilden zetten, waar iedereen wild van zou worden”, zegt Erik Groenenberg van de Aangeschoten
Wild-organisatie. “Het lustrum van Sint Jansbrug hebben we extern gevierd en dat was een groot succes. De open week liep niet zo goed. Met het festival willen we een geslaagde combinatie tussen die twee feesten zijn.” De naam van het evenement zet meteen de toon. “We wilden een feest organiseren waarbij iedereen lekker los en wild kan zijn. En aangeschoten is natuurlijk een woordspeling op het biertjes drinken”, zegt Groenenberg.
Maar Aangeschoten Wild heeft ook een duidelijk safarithema. Want die biertjes drinken de studenten bij de Drinkplaats, naast een levensgrote giraf die zelf ook wat wankel op de poten staat. Of dat komt doordat hij te diep in het glaasje heeft gekeken of door de bepleisterde wond op zijn bilpartij, doet er eigenlijk niet toe: de giraffen- en zebraprints geven het feest een vrolijke aanblik. En het thema heeft de studenten zeer geïnspireerd, want tijdens het liedje The Parade van de rockband Rigby heeft een van de junglemeisjes een zwarte Jane-pruik opgezet waarmee ze vrolijk ronddanst. “Show me the way to a brighter day”, zingt de leadzanger toepasselijk.
Andere studenten dragen dierenmaskers op hun hoofd en slangen om hun nek. Een zebra steekt nieuwsgierig zijn snuit in de lucht en een olifant snuffelt aan de buitenlucht met zijn lange slurf. “Wat doe jij hier, Fedde de zebra?”, vraagt een van de leden van Abracadabaret, de cabaret-ondervereniging van Sint Jansbrug aan de jongen met het zebramasker. “Chillen”, antwoordt de zebra. De rest van de grappen komt niet echt van de grond. Een geluidsbox knettert en piept, waardoor de helft niet te verstaan is. En als het euvel verholpen is, blijken de grappen over vervelende rotkinderen niet echt leuk te zijn. Maar dat was het enige minpuntje van het vrolijke wilde lentefeest.