Wetenschap

Onbewogen held

Kijk je vakantiefilmpjes terug en iedereen herkent het: de stoerste heldenfilmpjes zijn troebel en bewogen. Daar heeft EWI-student Nils van der Blij met consorten een vernuftig hardwaredingetje voor bedacht.


Het is een beetje zo’n verhaal als met Paul Pott, de operazanger die nietsvermoedend een liedje zong bij ‘Britain’s got talent’ en wereldster werd tegen wil en dank. Of, nou ja, het prille begin daarvan dan, in stoere jongensdromen. Want EWI-student Nils van der Blij (22) is nog geen wereldster. Maar studiegenoot Berend van Meer (24) en hij keken raar op toen het prototype lichtgewicht camerastabilisator dat ze bouwden voor hun bachelor-eindproject opeens verdwenen was. Meegenomen door het bedrijf dat de opdracht verleende. Hij is er nog steeds een beetje beduusd van. “Geen idee wat ze ermee gaan doen, ik hoop dat ze hem in productie willen nemen. Ze hebben ons ontwerp in elk geval al van de TU gekocht.”

Dat ontwerp is dan ook wel een dingetje. “Het idee ervoor kwam van een paraglider”, vertelt de student. “Hij zocht een systeem dat zijn capriolen nu eens scherp en onbewogen kon vastleggen. Het bedrijf dat hij daarvoor benaderde, schakelde ons bachelor-eindprojectgroepje in.” Dat groepje bestond naast Van der Blij en Van Meer uit Jean-Paul Schouwstra (25) en Hans Verstraete (23). En nog twee studenten, die met de softwarematige kant van de camerastabilisator aan de haal gingen. Het viertal bedacht een systeem dat simpel gezegd op het moment dat de gebruiker naar rechts beweegt, op dezelfde snelheid naar links beweegt. En dat op drie verschillende assen; om alle bewegingsvrijheid van de camera te dekken. Ze hingen drie servomotoren in een speciaal ‘Gimbal’-ophangsysteem en sloten de drie verschillende assen op elkaar aan. “Toen was alle beweging eruit.”

Uiteindelijk was het niets meer dan een simpel ogende wiskundige berekening. Die legde de studenten geen windeieren: voor het businessplan dat ze ervoor schreven, ontvingen de studenten de Best Business Plan Award. “Die houdt niet veel meer dan een 9,5 en roem op de TU”, lacht de student. “Maar ons harde werk payed off, en dat voelt lekker.”

Want dát het hard werken was, heeft Van der Blij geweten. “Dat was de enige tegenvaller van mijn hele bachelor-eindproject. Ik ben een beetje van het slag: als het werkt, is het goed. Maar toen begon het echte werk pas, met het schrijven van ons verslag. Dat was een taaie kluif.” Die hem overigens een torenhoog eindcijfer opleverde, maar daarna was het tijd voor de voeten in de modder. Bij Scarabee in Rotterdam werkt hij voor zijn stage nu aan de hardwarematige kant van bagagebanden voor Schiphol. De camerastabilisator en alle roem die hem daarmee misschien nog wel te wachten staat, is hij al lang weer vergeten. “Life goes on”, vindt hij.

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.