‘Nodig om weer bij elkaar te komen’

Gefeliciteerd met het directeurschap van het instituut met de lange naam.

“Dank u wel. De officiële naam is TU Delft Process Technology Institute.”

Waar bestaat dat uit?

“Het is een paraplu-organisatie van drie afdeling binnen twee faculteiten: chemical engineering en biotechnology, beide van de faculteit Technische Natuurwetenschappen, en onze afdeling process & energy van de faculteit 3mE.”

Eigenlijk staat ‘instituut’ dus tussen aanhalingstekens. Het is geen organisatie met een eigen gebouw.

“Voor een deel wel hoor. Het hoofdkwartier van het instituut krijgt ruimten in de nieuwbouw aan de Leeghwaterstraat 39, waar we vanaf volgende week zitten. En achter dat gebouw komt een gedeelde faciliteit voor experimenten met grote apparaten.”



Krijgen medewerkers uit verschillende afdelingen daar hun werkplek?

“Wij voegen de apparatuur en medewerkers daar samen en op termijn brengen we ook het aantal locaties terug. Tot nu toe vallen er veertien leerstoelen onder procestechnologie, verdeeld over vijf locaties. We hebben besloten dat binnen vijf jaar terug te brengen tot die twee plekken. Grootschalige experimenten gebeuren dan aan de Leeghwaterstraat, het kleinschalig onderzoek binnen het nieuwe TNW-gebouw.”

Nu las ik dat u voor het instituut een budget heeft van een ton per jaar. Wat kun je daarmee?

“We krijgen een ton van het college van bestuur, maar beide decanen leggen daar 50 duizend euro bij. Dat zullen we inzetten om de samenwerking tussen de leerstoelen te verbeteren en de zichtbaarheid van Delftse procestechnologie naar buiten toe te vergroten. Er was teveel verdeeldheid. We hadden het instituut nodig om weer bij elkaar te komen.”

En dat moet de zichtbaarheid voor bedrijven vergroten?

“Uiteraard. Wij hebben de ambitie om in de internationale arena een belangrijke plek te veroveren. Daarvoor moet je onderzoek doen, publicaties schrijven en goed onderwijs geven. Maar dan moet je ook conferenties organiseren, symposia en workshops. En mensen uitnodigen voor lezingen. Daar is het instituutsbudget voor bestemd.”

Er komen nog drie andere instituten: robotica, transport en klimaat. Hoe verhouden die zich tot de Delft Research Initiatives op gebied van gezondheid, infrastructuur, energie en milieu?

“Wij hebben veel elementen binnen ons instituut die relevant zijn voor verschillende DRI’s. We doen energie-gerelateerd onderzoek, maar ook onderzoek op gebied van milieu en gezondheid. De verhouding moeten we nog vinden.”

Een instituut kan onderzoeken doen die onder verschillende DRI’s vallen?

“Ja, en dat is ook het geval voor procestechnologie. Het gaat daarbij niet alleen om producten maken, het gaat ook om energie en omzetting van biomassa. Wij leggen ons toe op drie gebieden: procesintensivering, biotechnologie en procestechnologie voor geavanceerde materialen.”

We staan aan het begin van een nieuw jaar. Waar kijkt u naar uit?

“In de eerste plaats naar de conferentie op 2 maart waarop we het instituut presenteren. Daarnaast hoop ik dat onze mensen succesvol zijn in het verkrijgen van onderzoekbeurzen en dat er een echte saamhorigheid groeit binnen het instituut.” 

Roads were already used to store heat from the asphalt in the summer, heat that can then be used to warm up the road in the winter and prevent slipperiness. With SolaRoad – consisting of concrete panels with embedded solar cells, covered by a transparent surface layer – the Dutch research institute TNO aims to take the smart use of roads to the next level. SolaRoad has great potential: there’s 137,000 kilometres of roads in Holland, with a total surface area of approximately 500 square kilometres. TNO estimates that the solar cells could eventually provide 50 kWh per square meter per year. For comparative purposes, an average household uses about 35000 kWh per year. If they manage to pull it off, TNO seems to be sitting on a sustainable goldmine.

But how promising is this idea really? “It’s a very innovative idea,” confirms emeritus professor, Joop Schoonman, an expert in inorganic chemistry. “It will however be very important that they use good materials.”
Prof. Schoonman stresses that that road’s transparent top layer must be very solid. During the project’s pilot phase, only bicycles will allowed to use the road, which will benefit the research institute, as bikes of course are not as heavy as other vehicles. TNO however wants to develop the SolaRoad also for main roads. Prof. Schoonman: “The roads therefore should be able to hold the weight of cars and trucks, which cannot then have any influence on the solar cells. Moreover, the transparent layer shouldn’t be slippery when wet because of rain or snow.”

TNO stresses that it’s already been testing SolaRoad on many of the issues Prof. Schoonman raises. “The results are promising. We have two main technological concerns. First, we’re making good progress to get the transparent layer safe and solid for use,” says Dr Sten de Wit (TNO), who received his PhD from TU Delft. “Second, we need to ensure the road can provide enough electrical energy. That’s our next goal. At the moment we’re looking into the optical and electrical engineering aspects.”

Underneath the top layer of the SolaRoad an optical layer is currently being developed. “We do not have solar cells everywhere in the road, but rather have them concentrated at several points. The optical layer will focus the sunlight on the groups of solar cells underneath it,” Dr De Wit explains. “The optical layer will be extremely important because it should provide the solar cells with enough light,” adds professor of photovoltaic materials and devices, Miroslav Zeman.

TNO does not yet know what types of solar cells they will use, although there are primarily two options: traditional solar cells or flexible ones. “I think they should pick the flexible solar cells,” Prof. Zeman opines, “as they’re more stable than traditional solar cells, which also cannot withstand the heat very well. Either way it will be a challenge, because the road consists of multiple layers, and all these layers influence each other. They’ll have to do a lot of testing.”
Once the pilot project starts in 2012, TNO expects to have the SolaRoad on the market by 2015. Prof. Zeman applauds the pilot: “The sooner they start testing, the better. It’s a marvellous plan and I think they’ll succeed. If it works, they could make roads and provide energy for all the cars driving on them, which would be amazing.”