TU-colleges saai? Stan en Sander sluipen binnen en doen verslag. Onaangekondigd, onbevangen, ongefundeerd.Het ruikt muf en gevaarlijk in de gangen van scheikundige technologie.
Delen
Op zoek naar collegezaal C dwalen we langs vitrinekasten met vreemde verzamelingen van stofjes en apparaten.
Verstopt op de tweede verdieping vinden we het halfvolle zaaltje en de ijverig kalkende Stefan Luding, docent particle technology 1. Braaf schrijven de aanwezige studenten met hem mee. Ondanks de akelige naam van het college heerst er een intiem sfeertje. Af en toe breekt zelfs het zonnetje door en zet het collegezaaltje in een prachtig winterlicht. Maar Luding en zijn studenten hebben hier geen oog voor. Eenmaal aan zijn betoog begonnen is Luding niet van plan nog gas terug te nemen. Voor we het weten heeft hij alle beschikbare borden vol formules geschreven, uitgeveegd en weer volgeschreven. Ook de dikke collegeblokken en luxe multomappen in de zaal worden bladzijde voor bladzijde gevuld.
Na enig gadeslaan hebben we Luding door. Op een soort zoektocht naar dimensieloze getallen creëert hij ingewikkelde formules, ontmantelt deze vervolgens, en streept tenslotte alle termen weer tegen elkaar weg. Wat over blijft, zijn Reynolds numbers en Navier-Strokes equations. Met zelfgemaakte animaties van een ballenbad visualiseert Luding zijn betoog. Referenties naar de wereld van alledag zijn schaars.
Met maaiende armen en Duitse humor weet Luding er wel de aandacht bij te houden. Zo tekent hij virtuoos een kronkelende grafiek op het bord, en verandert deze snel in een rechte lijn. “I should not be too creative here.“
Na de pauze, waarin we op zoek naar koffie opnieuw verdwalen, fantaseert Luding ter illustratie dat hij parachute springt. Hij rekent de eindsnelheid voor die hij als two meter particle zou bereiken, en de zaal grinnikt opgelucht mee. Meer dan dit uitstapje zit er echter niet in. Heel snel verdwijnen de parachutes van de borden en staan er weer echte formules. Toch is de Duitser wel bij te benen. Helderheid voor alles, en alles kun je uiteindelijk tegen elkaar wegstrepen. Als een vergelijking is opgelost, veegt Luding met veel gevoel voor drama het zweet van zijn voorhoofd. Om de meeschrijvers ook wat tijd te gunnen neemt hij af en toe een slok uit zijn grote koffiemok, waarin de koffie waarschijnlijk steenkoud is.
Stiekem hopend op een doorbraak, zadelt Luding zijn studenten terloops op met een aantal hiaten in de theorie. Om over na te denken voor het slapen gaan of onder de douche. Luding heeft meer van dit soort ‘huiswerktips’.
Van ons valt deze keer weinig te verwachten. Dankzij de niet gevonden koffie en het zonnetje zijn wij teveel afgedwaald. De vertwijfelde blikken die de derdejaars elkaar toewerpen laten niet veel meer hoop over. En boven de aantekeningen van het meisje voor ons staat: ‘Particle Technology 1, poging 2’.
Stan en Sander
(Foto: Stan en Sander)
TU-colleges saai? Stan en Sander sluipen binnen en doen verslag. Onaangekondigd, onbevangen, ongefundeerd.
Het ruikt muf en gevaarlijk in de gangen van scheikundige technologie. Op zoek naar collegezaal C dwalen we langs vitrinekasten met vreemde verzamelingen van stofjes en apparaten.
Verstopt op de tweede verdieping vinden we het halfvolle zaaltje en de ijverig kalkende Stefan Luding, docent particle technology 1. Braaf schrijven de aanwezige studenten met hem mee. Ondanks de akelige naam van het college heerst er een intiem sfeertje. Af en toe breekt zelfs het zonnetje door en zet het collegezaaltje in een prachtig winterlicht. Maar Luding en zijn studenten hebben hier geen oog voor. Eenmaal aan zijn betoog begonnen is Luding niet van plan nog gas terug te nemen. Voor we het weten heeft hij alle beschikbare borden vol formules geschreven, uitgeveegd en weer volgeschreven. Ook de dikke collegeblokken en luxe multomappen in de zaal worden bladzijde voor bladzijde gevuld.
Na enig gadeslaan hebben we Luding door. Op een soort zoektocht naar dimensieloze getallen creëert hij ingewikkelde formules, ontmantelt deze vervolgens, en streept tenslotte alle termen weer tegen elkaar weg. Wat over blijft, zijn Reynolds numbers en Navier-Strokes equations. Met zelfgemaakte animaties van een ballenbad visualiseert Luding zijn betoog. Referenties naar de wereld van alledag zijn schaars.
Met maaiende armen en Duitse humor weet Luding er wel de aandacht bij te houden. Zo tekent hij virtuoos een kronkelende grafiek op het bord, en verandert deze snel in een rechte lijn. “I should not be too creative here.“
Na de pauze, waarin we op zoek naar koffie opnieuw verdwalen, fantaseert Luding ter illustratie dat hij parachute springt. Hij rekent de eindsnelheid voor die hij als two meter particle zou bereiken, en de zaal grinnikt opgelucht mee. Meer dan dit uitstapje zit er echter niet in. Heel snel verdwijnen de parachutes van de borden en staan er weer echte formules. Toch is de Duitser wel bij te benen. Helderheid voor alles, en alles kun je uiteindelijk tegen elkaar wegstrepen. Als een vergelijking is opgelost, veegt Luding met veel gevoel voor drama het zweet van zijn voorhoofd. Om de meeschrijvers ook wat tijd te gunnen neemt hij af en toe een slok uit zijn grote koffiemok, waarin de koffie waarschijnlijk steenkoud is.
Stiekem hopend op een doorbraak, zadelt Luding zijn studenten terloops op met een aantal hiaten in de theorie. Om over na te denken voor het slapen gaan of onder de douche. Luding heeft meer van dit soort ‘huiswerktips’.
Van ons valt deze keer weinig te verwachten. Dankzij de niet gevonden koffie en het zonnetje zijn wij teveel afgedwaald. De vertwijfelde blikken die de derdejaars elkaar toewerpen laten niet veel meer hoop over. En boven de aantekeningen van het meisje voor ons staat: ‘Particle Technology 1, poging 2’.
Stan en Sander
(Foto: Stan en Sander)
Comments are closed.