Muzak

Ik vroeg me af of daar een diepe achterliggende reden voor was, of dat misschien de ietwat hardhorige stationswachters gewoon van klassieke deunen hielden.
Toen ik terug was in Nederland las ik er in de krant een verklaring voor. Het draaien van muziek op stations is bedoeld om het gevoel van veiligheid voor de reizigers te vergroten. Het heeft dezelfde functie als dat geruststellende pingelmuziekje dat je hoort in vliegtuigen vlak voor en na vertrek en landing. Dat pingeltje dat roept: “Nee hoor we gaan helemaal niet neerstorten, hoe kom je er bij, neem lekker een glaasje sap.”
Wellicht in navolging van Brussel waren ook in Nederland, op station Utrecht Overvecht en Gouda, proeven gedaan met het draaien van muziek. En inderdaad bleek met name het draaien van klassieke muziek reizigers een prettiger gevoel te geven. Ze voelden zich veiliger en werden minder snel ongeduldig als de trein even op zich liet wachten.
Dat er op Utrecht Overvecht klassieke muziek werd gedraaid bleek ook nog een prettig neveneffect te hebben: het station had ineens veel minder last van hangjongeren en andere lastpakken. Waarschijnlijk is het verschrikkelijk uncool om met je matties te chillen bij de klanken van de ‘3e Symfonie in Es-groot opus 55’ van Ludwig van Beethoven. Terugdenkend aan de Brusselse metro denk ik inderdaad dat het werkt. Ik heb daar ondergronds nooit lallende en brakende feestgangers gezien, of trekzakkende Roma. (Het kan ook dat ze elk uur de perrons leegvegen met een peloton ME natuurlijk.)
Grappig was trouwens wel dat ze eerder op stations in Nederland al geëxperimenteerd hadden met de Mosquito, een apparaatje dat een heel nare zoempiep uitzendt, waardoor mensen zo kort mogelijk op een bepaalde plek blijven. In bepaalde buurten in de grote steden is het ding al met (wisselend) succes ingezet op hangplekken. De piep werd door de reizigers echter als bijzonder irritant ervaren. Per slot van rekening sta je niet altijd geheel vrijwillig zo lang op het perron en als je dan nog zo’n rotgeluid in je oor hebt, word je snel bloedlink. Op de proefstations is de Mosquito dus al snel weer van de perrons verwijderd. Want misschien verjaag je de hangjongeren ermee, maar als je met die piep keurige ambtenaren tot razernij drijft, gaan zij misschien wel schuimbekkend de bankjes van de muur staan rukken. En met de op handen zijnde salarisplannen en ontslaggolf bij het Rijk kunnen we dit soort urban hooliganism er even niet bij hebben.

Ellen Touw is hoofd van de dienst onderwijs- en studentzaken bij Civiele Techniek en Geowetenschappen en beleidsadviseur internationalisering. 

One of my love-hate relationships starts at breakfast and concerns a box of chocolate sprinkles from Albert Heijn (AH). The box has a nice shape, a pillar with a square base. There isn’t much wrong with the contents either. The opening of the box however is a disaster. I‘ve tried for many years now, but have not yet succeeded in finding a good way to open and close this box. There seems to be only one workable solution to open it: you must violently poke your finger through the opening. Once the entire opening is in the box, you then make a hook with your finger and pull the entire opening out. This procedure results in a good size opening, but the convenient chute that’s supposed to deliver the desired chocolate sprinkles to my slice of buttered bread dangles uselessly from the box.

Every time I open AH’s chocolate sprinkles, I wonder why they don’t improve this design. All of AH’s competitors have perfectly functioning openings, although one main difference (besides the fact that they actually work) is that the openings of the competitors are made of plastic, while AH has attempted, admirably, to construct its opening from the same cardboard as the box.
As for the contents of the box, in 1936, a company named Venz found a brilliant answer to the question of how to cover your bread with chocolate: sprinkles. Since then, chocolate sprinkles have become a staple of every Dutch breakfast table, although strangely enough, chocolate sprinkles have yet to conquer the world and are difficult to find in shops outside Holland. Nowadays, many companies produce chocolate sprinkles. My favorites are made by De Ruijter. AH’s own brand comes in a good second, not considering the poor design of the opening.

Venz’s sprinkles are too sweet, although kids seem to like them, perhaps also having fallen victim to the sophisticated marketeers at Venz who put jokes on the box and toy treats inside. As with any popular product, there are variations on the original ‘sprinkle’ formula. For the weak-hearted, there is the milk chocolate or vanilla (white chocolate) varieties; vanilla sprinkles are only sold as a mixture of vanilla and dark chocolate. For diehards, there are the extra-dark chocolate sprinkles, but they’re much thinner and shorter than the original, presumably because even diehards can’t stomach them in the original size.

But what if you don’t like chocolate? Even for choco-phobes there’s a yummy selection of sprinkles available for decorating your bread, including fruit sprinkles (sugar with a bit of fruity flavor added), which are very good on another Dutch favorite, beschuit (dried toast). Then there are the traditional pink and white, or blue and white sprinkles, known as muisjes (mice), which are small anise seeds covered with sugar. Muisjes are traditionally served on beschuit to celebrate the birth of a baby, with appropriate colors for boys or girls. Finally, if you don’t like chocolate and think muisjes are too hard, you can also buy crushed muisjes, a nice mix of powdered sugar and crushed anise seeds.

Ready to try some sprinkles? Supermarkets sell variety packs or try a single-serving box at your faculty cafeteria. But don’t worry, these small boxes don’t come with malfunctioning chutes. Just rip off the top to get to the good stuff!

Mark Bakker is a lecturer at the faculty of Civil Engineering & Geo-sciences