In Memoriam: Prof. dr.ir.C.J.D.M. Verhagen (1915-2005)

Daarop volgden zijn promotieonderzoek op het gebied van gasontladingen bij prof. Dorgelo en zijn promotie in 1942. Zijn dienstverband met de Technische Hogeschool Delft dateerde overigens al van 1938 toen hij student-assistent werd. Na zijn afstuderen vervulde hij de functies van assistent (ud) en hoofdassistent (uhd), onderbroken door een onderzoeksfunctie bij de Technisch Physische Dienst TNO-TH in 1943-1945. In 1948 werd hij benoemd tot lector en vervolgens, in 1955, tot hoogleraar met als leeropdracht ‘meettechniek en instrumentenkunde’. Deze laatste functie heeft hij tot aan zijn emeritaat in 1980 uitgeoefend. In de jaren 1967-1970 was hij rector magnificus.

Verhagen is, zoals zijn publicaties tonen, veertig jaar actief bij wetenschappelijk onderzoek betrokken geweest. Aanvankelijk betrof dat vooral instrumentatie voor het meten van dynamische grootheden. Deze nadruk op dynamische aspecten, inclusief die van het meetinstrument zelf, was in die tijd nieuw. Later verplaatste zijn belangstelling zich naar automatisering, registratie, codering en digitale technieken.

Een voor de hand liggend vervolg op deze activiteiten was dat, omstreeks het midden van de jaren vijftig, in zijn onderzoek de nadruk kwam te liggen op ontwerp en gebruik van rekenmachines, zowel analoog als digitaal. Uit deze tijd dateren zijn eerste internationale activiteiten. Hij werd lid van de Executive Council van de International Federation of Automatic Control. In het begin van de jaren zeventig, koos hij patroonherkennen als onderwerp van onderzoek. In dit geheel nieuwe vakgebied vervulde hij, inmiddels de vijftig ruimschoots gepasseerd, een pioniersrol. In lijn hiermee werd hij één van de initiatiefnemers bij de oprichting van de International Association for Pattern Recognition. Zijn laatste publicaties toonden een groeiende belangstelling voor beeldbewerking, een thema dat door zijn medewerkers en zijn opvolger is voortgezet.

Verhagens onderzoeksprestaties en zijn enthousiasme voor internationale samenwerking werden in 1976 beloond met een eredoctoraat van de City University te Londen. Samenwerking speelde ook een belangrijke rol in zijn activiteiten in Delft. Hij en anderen staan aan de wieg van het Ontmoetingscentrum voor Meet- en Regeltechniek en het Centrum voor Medische Techniek.

De omgang van Verhagen met studenten en personeel werd gekenmerkt door zorgzaamheid, tact en tolerantie. In de tijd dat hij aantrad als rector magnificus beantwoordden de onderlinge verhoudingen aan de Nederlandse universiteiten vaak niet aan deze karakteristieken. Verdeeldheid en conflicten waren aan de orde van de dag.

Rector Verhagen bleef onder dit alles trouw aan zijn beginselen en werd door allen gerespecteerd. Het zinnetje ‘Verhagen is lief maar de rector niet’, dat in die tijd op een muur in de TH-wijk werd aangetroffen, spreekt voor zich.

Verhagen laat een groot aantal oud-leerlingen na, van wie velen een belangrijke rol hebben gespeeld zowel in de natuurkunde als daarbuiten.

Prof.dr.ir. A. van den Bos, emeritus hoogleraar signaalverwerking, faculteit Technische Natuurwetenschappen.

Op 14 juni 2005 is overleden prof.dr.ir. C.J.D.M. Verhagen, oud-hoogleraar en oud-rector magnificus aan de Technische Hogeschool Delft.

Verhagen studeerde in 1939 af als natuurkundig ingenieur. Daarop volgden zijn promotieonderzoek op het gebied van gasontladingen bij prof. Dorgelo en zijn promotie in 1942. Zijn dienstverband met de Technische Hogeschool Delft dateerde overigens al van 1938 toen hij student-assistent werd. Na zijn afstuderen vervulde hij de functies van assistent (ud) en hoofdassistent (uhd), onderbroken door een onderzoeksfunctie bij de Technisch Physische Dienst TNO-TH in 1943-1945. In 1948 werd hij benoemd tot lector en vervolgens, in 1955, tot hoogleraar met als leeropdracht ‘meettechniek en instrumentenkunde’. Deze laatste functie heeft hij tot aan zijn emeritaat in 1980 uitgeoefend. In de jaren 1967-1970 was hij rector magnificus.

Verhagen is, zoals zijn publicaties tonen, veertig jaar actief bij wetenschappelijk onderzoek betrokken geweest. Aanvankelijk betrof dat vooral instrumentatie voor het meten van dynamische grootheden. Deze nadruk op dynamische aspecten, inclusief die van het meetinstrument zelf, was in die tijd nieuw. Later verplaatste zijn belangstelling zich naar automatisering, registratie, codering en digitale technieken.

Een voor de hand liggend vervolg op deze activiteiten was dat, omstreeks het midden van de jaren vijftig, in zijn onderzoek de nadruk kwam te liggen op ontwerp en gebruik van rekenmachines, zowel analoog als digitaal. Uit deze tijd dateren zijn eerste internationale activiteiten. Hij werd lid van de Executive Council van de International Federation of Automatic Control. In het begin van de jaren zeventig, koos hij patroonherkennen als onderwerp van onderzoek. In dit geheel nieuwe vakgebied vervulde hij, inmiddels de vijftig ruimschoots gepasseerd, een pioniersrol. In lijn hiermee werd hij één van de initiatiefnemers bij de oprichting van de International Association for Pattern Recognition. Zijn laatste publicaties toonden een groeiende belangstelling voor beeldbewerking, een thema dat door zijn medewerkers en zijn opvolger is voortgezet.

Verhagens onderzoeksprestaties en zijn enthousiasme voor internationale samenwerking werden in 1976 beloond met een eredoctoraat van de City University te Londen. Samenwerking speelde ook een belangrijke rol in zijn activiteiten in Delft. Hij en anderen staan aan de wieg van het Ontmoetingscentrum voor Meet- en Regeltechniek en het Centrum voor Medische Techniek.

De omgang van Verhagen met studenten en personeel werd gekenmerkt door zorgzaamheid, tact en tolerantie. In de tijd dat hij aantrad als rector magnificus beantwoordden de onderlinge verhoudingen aan de Nederlandse universiteiten vaak niet aan deze karakteristieken. Verdeeldheid en conflicten waren aan de orde van de dag.

Rector Verhagen bleef onder dit alles trouw aan zijn beginselen en werd door allen gerespecteerd. Het zinnetje ‘Verhagen is lief maar de rector niet’, dat in die tijd op een muur in de TH-wijk werd aangetroffen, spreekt voor zich.

Verhagen laat een groot aantal oud-leerlingen na, van wie velen een belangrijke rol hebben gespeeld zowel in de natuurkunde als daarbuiten.

Prof.dr.ir. A. van den Bos, emeritus hoogleraar signaalverwerking, faculteit Technische Natuurwetenschappen.