Marco Waas

Het heeft de schijn van te veel valorisatie.

Het rioolblaadje uit Rotterdam kopte triomfantelijk:

FOUTE FAMILIEZAKEN.

Je moet niet alles geloven wat er in de krant staat. Dominique Strauss Kahn is opgeknoopt door de media, maar misschien blijkt de arme man onschuldig. Het echtpaar Waas kent natuurlijk de andere kant van dit verhaal. Die 3mE-opdrachten moeten gezien hun omvang Europees zijn uitbesteed. Mevrouw Waas is ingehuurd op basis van competentie en excellentie en haar bedrijf Trackfinder draait op een jaaromzet van miljoenen. Denk ik. Zeker ben ik niet, want de site van Trackfinder is momenteel onder constructie.

Als journalistieke honden eenmaal hun tanden hebben gezet in vermeende corruptie, dan laten ze niet meer los. Misschien dat dit 3mE akkefietje overwaait, vanwege de aandacht voor de draconische maatregelen in de geestelijke gezondheidszorg en de kunstsector. Maar ik ben bang van niet. Een topbestuurder met neveninkomsten – een duister BV-tje – lucratieve contracten verdeeld op de echtelijke matras. Dat is gefundenes Fressen! Marco Waas mag dan de succesvolste decaan van de Mekelweg zijn, maar media en entertainment management was ooit de best geaccrediteerde opleiding van Hogeschool Inholland. Niets is zo fragiel als reputatie.

Enkele maanden geleden raakte de London School of Economics (LSE) in opspraak vanwege Lybisch geld en een verdacht proefschrift van de zoon van Ghadaffi. LSE is een bolwerk van linkse intellectuelen, de Engelse boulevardpers lust het rauw. Nog voordat die de kans kreeg om de affaire op te kloppen, diende de dean, sir Howard Davies, zijn ontslag in. De TU spiegelt zich graag aan topuniversiteiten zoals LSE. Kijk, Dirk Jan, zo doen ze dat daar: nip it in the bud!

De stapel achterstallig leesvoer op mijn nachtkastje staat uitnodigend te wankelen. Gelukkig breekt de vakantieperiode aan. Met vijf kilo gewicht aan boeken stappen we in het vliegtuig op weg naar Griekenland. Crisis of niet, we laten de antieken niet verkommeren op hun idyllische strandjes.
Het eerste boek dat ik uit mijn handbagage vis is van Elaine Aron. Hierin schrijft zij over ranking: het verkrijgen van status en macht, en linking: de verbondenheid met de ander of het grotere geheel. Het één is niet beter dan het andere, zolang macht en status óók nog een hoger doel dienen. Elaine voorspelt dat ik het fenomeen, na het lezen van haar boek, overal zal herkennen. Alsof ik door een andere bril kijk.
Lang hoef ik inderdaad niet te wachten. In het vliegtuig schopt een Amerikaan heisa omdat hij geen raamplaats heeft gekregen. Het haalt weinig uit. In het vliegtuig zijn de Olympische luchtfeeën de baas. Dan complimenteert mijn lieftallige zoon een chagrijnige stewardess over de maaltijd waardoor ze toch nog gaat stralen. Een knap staaltje linking.
Als we met een huurauto door het landschap crossen, valt op dat de Grieken hun afval langs de weg ranken. Hun humeur is daarentegen opgeruimd. Zelfs als we in Athene met zijn allen in de file staan omdat een politieagent zijn auto dubbel heeft geparkeerd om een broodje te halen. Het regent voorbeelden.
Maar de sterkste link voel ik met Nicos van de supermarkt. Grote zorgen maakt hij zich over de economische malaise. “Griekenland is een arm land met rijke belastingontduikers”, zucht Nicos. “We hebben Europa prachtige eilanden te bieden maar als we niet snel iets doen aan die corruptie worden nog uit de EU geschopt.” Ik heb weinig woorden van troost. Dit is het treurige resultaat van veel ranking en weinig linking. Vaak komt er pas een beweging om het evenwicht te herstellen als het dieptepunt is bereikt. Een wetmatigheid, of het nu gaat om een burnout, de financiële crisis of de opwarming van de aarde. Willen we het zover niet laten komen, dan is zo’n Elaine Aron-bril helemaal zo gek nog niet.

Aletta Wubben is coach en trainer van wetenschappers.