Licht in de duisternis

Divali is de triomf van het licht over de duisternis, vertelt Krishna Kowgli. “Zelfs het kleinste lichtje schijnt in het donker”, vervolgt de coördinator van het feest dat afgelopen vrijdag voor de derde keer op het cultuurcentrum werd gehouden door de Indiase gemeenschap aan de TU. “Het is klein begonnen, maar er komen elk jaar meer mensen op af. Er zijn vanavond meer dan driehonderd bezoekers en die komen uit de hele wereld, niet alleen uit India.

”Divali, of Deepavali, is een toenaderingsfeest tussen verschillende culturen. Het wordt door elke bevolkingsgroep in India weer anders gevierd, zoals een korte uitleg op een groot scherm in de bovenzaal laat zien. Voordat het culturele programma aanvangt, met zang, dans en sketches, doen de bezoekers zich beneden vol overgave tegoed aan het rijkelijk uitgestalde eten – hoofdzakelijk bestaand uit veel zoete lekkernijen. Traditionele Indiase cakejes en zoet snoep als murukki, omopadi en gulab jamun. “Voedsel nemen wij in India erg serieus”, verklaart Kowgli het uitgebreide buffet.De bovenzaal zit om negen uur barstensvol. Nadat een offer aan de godin Lakhsum is gebracht en de claylamps zijn ontstoken, kan het culturele gedeelte beginnen. Een amusante sketch – in het Engels – over een Indiase student die in Delft komt studeren krijgt regelmatig enthousiaste bijval vanuit de zaal. Herkenning alom. Daar zit hij dan, in een spacebox met zijn Groene Boekje aan tafel een beetje te leren.

Uitdrukkingen als ‘kaaike kaaike niet kopen’ en ‘njoeken in de koeken’ heeft hij zich al eigen gemaakt.De jongeman moet wennen aan het Nederlandse eten en – natuurlijk – aan de kou. Hij heeft geld nodig om een blanket te kopen. Een vriend die met hem een grap wil uithalen vertelt hem dat het Nederlandse woord voor blanket ‘vrouw’ is, hetgeen uiteraard leidt tot komische misverstanden. Hoe komt hij zo snel aan een goedkope vrouw? Via marktplaats.nl wellicht? De scène wordt gevolgd door een licht satirische sketch waarin het fenomeen uithuwelijking wordt belicht. Naast traditionele liedjes wordt vanzelfsprekend de rijke cultuur aan Bollywoodsongs niet vergeten. Elk intro brengt een gejuich en gejoel van herkenning teweeg, terwijl de danseresjes zich quasi-serieus de rol van echte Indiase filmsterren aanmeten. “Grappig, mooie dans, lekker gegeten”, vat een anonieme Nederlandse gast de avond halverwege samen. Landgenoot Gerbert, studiegenoot van een van de danseressen, bevalt het vooral veel verschillende culturen bijeen te zien. De Chinese Yanfei vindt de dansen erg leuk. “De muziekstijl is anders dan de Chinese. Indiërs zijn hartstochtelijk en blij.” Saurabh, uit India: “Leuk dat al die mensen hier zijn. Dit feest is een manier om elkaar beter te begrijpen. Contacten leggen is makkelijk, iedereen spreekt Engels.”Het gedeelte na de pauze wordt besloten met een bhangra, een vrolijke volksdans uit de provincie Punjab. Er wordt lustig gewapperd met saffraankleurige, witte en groene vlaggetjes (de kleuren van de Indiase vlag) en gezwaaid en gezwierd met armen en benen. “Bhangra is een soort oproep om met zijn allen te gaan dansen. Dansen in je eentje is niet leuk”, legt Kowgli uit. De groep danslustigen die de toneelvloer vervolgens vult dijt allengs verder uit. De rest kijkt toe, klappend op het ritme van de muziek. Een enthousiaste Indiër probeert een schuchtere Nederlander over te halen zich in de dansende groep te mengen. “Je hoeft alleen maar dit te doen”, zegt hij, terwijl hij met de armen in de lucht zwaait en een beetje met zijn benen zwabbert. Ook alcohol blijkt totaal niet nodig om plezier te maken. Kowgli beaamt het: “You just need a good spirit.”