Opinie

Lekker illegaal

(Mirjam Nieman is redacteur technisch Engels bij de faculteit Elektrotechniek, Wiskunde en Informatica (EWI). Vanaf deze week schrijft zij elke drie weken een column in ‘Delta’.)

Misdaad is eigenlijk helemaal niet erg, als je het maar zelf pleegt. Je hebt van die dingen waarvan je pas weet hoe je er tegenover staat als je ze zelf hebt ervaren. Borstvoeding geven, waterskiën. En misdaad dus. Hierin ben je eigenlijk hulpeloos zonder persoonlijke ervaring. Waarschuwende woorden zijn griezelig misleidend. In de echte wereld gebeuren dingen waar je als beginnend misdaadfilosoof geen benul van hebt, en daarom is het heel leerzaam om eens een kleine misstap te zetten.

Nu is een vergrijp niet iets wat je met voorbedachte rade moet doen. Van zwartrijden leer je niks nieuws. Nee, misdadiger zijn moet je overkomen, in een hoe onschuldige vorm dan ook. Zo kocht ik deze zomer een zalm van een Ierse visser. Ze hadden er die dag maar zes gevangen met zijn tweeën, en daar word je niet rijk van. Degene die hij me uiteindelijk aanbood, had hij eigenlijk bestemd voor eigen tafel. Had ik die dag daarvoor ook al gezien: drie voor de verkoop, met zo’n rood registratienummertje door de bek voor het visquotum, en één zonder, voor thuis. Ik gaf hem twintig euro, en hij mij de vis, waarbij hij grapte dat ik hem wel uit het zicht moest houden omdat ik toch niet opgepakt wilde worden.

Dat bleef hangen. Hoezo oppakken?

Donkere wolken pakten samen in mijn gedachten. Ik begon beelden van mijzelf te zien tussen de agenten met een jas over mijn hoofd. Maar wat had ik anders moeten doen tijdens dat gesprekje op de kade? Stampvoetend moeten eisen dat hij zo’n rood labeltje aan de vis hing? Belerend moeten uitvaren over onze Europese zalmen?

Toen ik voorzichtig mijn aardige buurman polste hoe veel kans ik nu liep om gepakt te worden, begon hij hard te lachen; zelf liet hij per lijkauto illegale whisky aan huis bezorgen.

De vis smaakte prima.

(Mirjam Nieman is redacteur technisch Engels bij de faculteit Elektrotechniek, Wiskunde en Informatica (EWI). Vanaf deze week schrijft zij elke drie weken een column in ‘Delta’.)

Misdaad is eigenlijk helemaal niet erg, als je het maar zelf pleegt. Je hebt van die dingen waarvan je pas weet hoe je er tegenover staat als je ze zelf hebt ervaren. Borstvoeding geven, waterskiën. En misdaad dus. Hierin ben je eigenlijk hulpeloos zonder persoonlijke ervaring. Waarschuwende woorden zijn griezelig misleidend. In de echte wereld gebeuren dingen waar je als beginnend misdaadfilosoof geen benul van hebt, en daarom is het heel leerzaam om eens een kleine misstap te zetten.

Nu is een vergrijp niet iets wat je met voorbedachte rade moet doen. Van zwartrijden leer je niks nieuws. Nee, misdadiger zijn moet je overkomen, in een hoe onschuldige vorm dan ook. Zo kocht ik deze zomer een zalm van een Ierse visser. Ze hadden er die dag maar zes gevangen met zijn tweeën, en daar word je niet rijk van. Degene die hij me uiteindelijk aanbood, had hij eigenlijk bestemd voor eigen tafel. Had ik die dag daarvoor ook al gezien: drie voor de verkoop, met zo’n rood registratienummertje door de bek voor het visquotum, en één zonder, voor thuis. Ik gaf hem twintig euro, en hij mij de vis, waarbij hij grapte dat ik hem wel uit het zicht moest houden omdat ik toch niet opgepakt wilde worden.

Dat bleef hangen. Hoezo oppakken?

Donkere wolken pakten samen in mijn gedachten. Ik begon beelden van mijzelf te zien tussen de agenten met een jas over mijn hoofd. Maar wat had ik anders moeten doen tijdens dat gesprekje op de kade? Stampvoetend moeten eisen dat hij zo’n rood labeltje aan de vis hing? Belerend moeten uitvaren over onze Europese zalmen?

Toen ik voorzichtig mijn aardige buurman polste hoe veel kans ik nu liep om gepakt te worden, begon hij hard te lachen; zelf liet hij per lijkauto illegale whisky aan huis bezorgen.

De vis smaakte prima.

Redacteur Redactie

Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?

delta@tudelft.nl

Comments are closed.