“Een teleurstellend artikel dat geen recht doet aan de bevindingen van de deelnemers.” Zo reageert Kees Schotsman op een column van Hans van Maanen in de Volkskrant van 4 februari over het Health Coach-programma van de TU.
“Van de tachtig mensen die het programma hebben afgerond is 98 procent enthousiast met de bereikte resultaten en de aanzet tot meer bewegen, gezonder eten en het voorkomen van stress”, zegt Kees Schotsman van HR (universiteitsdienst). Van Maanen haalt in zijn artikel het Health Coach programma van dr.ir. Luuk Simons door de mangel. Aan de pilot deden vorig jaar 101 TU-werknemers deel. Voor dit jaar is de doelstelling tweehonderd.
Van Maanen vindt de claim ‘grote gezondheidswinst voor vrijwel alle deelnemers’ slecht gefundeerd omdat deze slechts gebaseerd is op een artikel van de Amerikaan Dean Ornish uit 1990 over leef- en voedingsvoorschriften voor personen na een hartinfarct. Van Maanen: ‘Er is geen enkel onderzoek dat aantoont dat het dieet onder gezonde vrijwilligers “gezondheidsvoordelen op lange termijn biedt”.’ Hij hekelt ook de verbanden die worden gelegd bij de voedingsinformatie, onder meer tussen melk en multiple sclerose. ‘Prietpraat (…) en het programma helpt uiteraard tegen chronische vermoeidheid (…) en ziekteverzuim en zorggebruik gaan erg omlaag.’
Schotsman: “Ik heb Van Maanen drie keer gesproken en hem erop gewezen dat meerdere onderzoeken het programma ondersteunen. We gaan op de TU nog onderzoeken of het programma inderdaad leidt tot minder ziekteverzuim en -uitval en hogere productiviteit.” Schotsman stelt vanwege afspraken met verzekeraar Ohra/CZ niet verder op de onderbouwing te kunnen ingaan. Hij bestrijdt dat bij de voedingsvoorlichting direct oorzaak en gevolg worden aangegeven. “Het is een verhaal van ‘wat meer dit, wat minder dat en vind een weg die jou past’.”
Dat Van Maanen zegt dat de instructies over bewegen en de meditatieoefeningen ‘compleet en zonder bronvermelding’ komen uit een brochure van Edufit en van nu-meditatie.nl, noemt Schotsman ‘pertinent onjuist’. “Simons pretendeert niet die zelf te hebben bedacht en hij vermeldt de bronnen in het materiaal.”
Schotsman bestrijdt dat ‘schimmig’ is wat er met de gegevens gebeurt die de deelnemers online bijhouden over bloedwaarden. Van Maanen vreest voor privacyschending. Bedrijfsartsen zouden kunnen meekijken en (meet)gegevens worden later waarschijnlijk door Simons gebruikt voor wetenschappelijk onderzoek. Schotsman: “De bedrijfsartsen hebben geen toegang. De gegevens worden geanonimiseerd drie jaar bewaard. Daarvoor hebben de deelnemers getekend.”
“Outside my window, Holland slides away beneath us. Now at the start of my fourth year in Holland, my Dutch boyfriend and I are flying off to Shanghai for a holiday. This is the first time he’ll see my city or even my country, which makes my big boy terribly excited. And I too can’t wait as we roll off down the tarmac for two fantastic weeks to come. At the end of this 11-hour flight await my beloved friends and family, memories and daily trivia that will all feel so familiar. I won’t be an outsider any longer. I can finally drop my guard and get relaxed.
But almost from the first day home I’m taught a lesson about how things that you were once so used to can suddenly turn against you. After being dwarfed here for years by the tallest nation, I anticipate that Chinese people will now probably seem a bit short. But walking among the crowd I surprisingly find myself thinking of my fellow country folk as ‘proportionally-challenged’. Also, I can’t help wondering why women in Shanghai dress so flashy and so cute, like teenage girls? And why are people talking so loudly in subways or coffee shops, usually leaving me, the over-hearer, overloaded with just too-much-information. Am I being too judgmental about my home town? Noticing my confusion, Dutch boyfriend offers some comfort, saying that it’s normal, that it’s just a matter of being unaccustomed. But honestly – unaccustomed to a place I lived for 22 years? Sounds ridiculous to me.
But anyway, I think comfortingly, if the reunion with my home town hasn’t gone as smoothly as I expected, I still believe that reconnecting friends and family will be effortless. But I quickly realise how wrong I am. Catching up with friends for dinners and drinks, I find I barely know what they’ve been doing. I’ve missed so many birthdays and weddings. I’m no longer familiar with the intricacies of their daily lives, nor are they with mine. Sure we still have our sweet memories to cling to, but conversations about the past can only go so far until they get too nostalgic and too sentimental. While such time gaps are less noticeable with family, thanks to regular contact via skype and mails, my parent’s seamless care and hospitality becomes a bit too overwhelming. Fresh bread and milk always ready for me in the morning. Anything I miss, just name it and they’ll get it. And of course I’m spared having to do any housework. Ultimately, I feel like a guest.
So I head back home and realise everything isn’t the same as before. Or maybe I’m the one who has changed? But the truth is I start feeling that my home city, my closest friends and even my family are drifting further and further away. Am I losing my home? If I am, where can I return to when I’m exhausted? Where else can I attach my homesickness to? Suddenly a pang of sadness stabs my stomach.”
Lei Li, from Shanghai, China, is recent MSc graduate in science communication. She can be contacted at: LeiLivanShanghai@gmail.com
Comments are closed.