Om het klimaat te redden, moet de CO2-uitstoot tot 2030 met 90 procent omlaag, stelt George Monbiot. Hoe gaan we dat doen? De officiële doelstelling van de Europese Commissie (20 procent CO2-reductie in 2020) gaat Monbiot niet ver en snel genoeg.
Delen
Nee, rekent hij zijn lezers voor, om de concentratie aan broeikasgassen onder het kritische niveau van 445 ppm (deeltjes per miljoen) CO2 te houden, zal de jaarlijkse uitstoot drastisch terug moeten, namelijk naar 330 kilo koolstof per persoon per jaar. Voor rijke landen betekent dat een vermindering met gemiddeld 90 procent ten opzichte van nu. Voor Nederland zelfs 92 procent. Over hoe dat te bereiken, en of dat wel mogelijk is, gaat zijn boek ‘Hitte’.
Het boek is daarmee tegelijk een activistisch pamflet en een gedreven speurtocht. Monbiot is een gedreven speurder en een vasthoudend journalist. Hij verdiende zijn sporen als radiomaker bij de BBC en als onderzoeksjournalist in het buitenland. Zijn vasthoudendheid maakte hem in verschillende landen tot ongewenst persoon, en in Indonesië werd hij zelfs ter dood veroordeeld. Bij afwezigheid, gelukkig. Hij keerde terug naar Engeland nadat hij in Kenia klinisch dood werd verklaard als gevolg van cerebrale malaria. Hij is momenteel het best bekend vanwege zijn columns in de Britse krant ‘The Guardian’.
Met zijn kenmerkende felheid gaat Monbiot samen met zijn researcher Dr. Matthew Prescott aan de slag om te zien hoe de 90 procent uitstootbeperking kan worden bewerkstelligd in woningen, verkeer, bouw, voedsel en duurzame energieopwekking. Dat resulteert in een rollercoasterrit langs nieuwe technologieën als CO2-afvang en -opslag, waterstoftechnologie, biobrandstoffen en warmtepompen. Steeds houdt Monbiot zijn doelstelling voor ogen: 90 procent minder CO2 in 2030.
Aanvankelijk lijkt het alsof Monbiot aan een mission impossible is begonnen, maar op de meeste gebieden vindt hij wel oplossingen. Al zullen zijn aanbevelingen niet iedereen erg aanspreken. Zo stelt Monbiot voor om koolstofuitstoot te rantsoeneren. Iedere wereldburger heeft recht op een bepaalde hoeveelheid CO2. Als rekenvoorbeeld gaat hij uit van 5,5 miljard ton koolstof per jaar voor 6,6 miljard mensen, dus 0,8 ton per persoon per jaar. Als je eigen ‘koolstofdukaten’ op zijn, kun je proberen er van anderen bij te kopen. Het systeem is bedacht door altviolist Aubrey Meyers, ‘een van die zeldzame figuren bij wie gebrek aan relevante vooropleiding sterk in zijn voordeel uitpakt’.
Een ander opvallend hoofdstuk is dat over wegvervoer. Daaruit blijkt dat een buspassagier negen maal minder CO2 veroorzaakt dan een automobilist. Het probleem met de bus is, dat alleen zij die niet anders kunnen, ervoor kiezen. Monbiot citeert de econoom Alan Storkey, die de oplossing zoekt in luxueuze bussen: ‘met voldoende beenruimte, goede stoelen, laptopaansluitingen, eten, drinken en een beeldscherm voor diverse media… Bussen zijn, in principe, een soort extra lange limousines.’ Dat klinkt als een Superbus.
Af en toe schiet Monbiot een beetje door. Bijvoorbeeld in het hoofdstuk ‘De Ontkenningsindustrie’ waarin hij de lobbyactiviteiten van de olie-industrie schetst die beogen twijfel te zaaien over het (antropogene) broeikaseffect. Monbiot schiet zijn pijlen af op klimaatscepticus David Bellamy en op Dr. Fred Singer, die ook de tabaksindustrie ter wille is geweest met hun lobby. Degelijke research, daar niet van, maar dertig pagina’s is mij een beetje te veel van het goede.
Ook is het vreemd dat hij bij de opsomming van de toekomstige energievoorziening thuis wel zonnepanelen, microwarmtekrachtkoppeling en brandstofcellen noemt, maar dat de warmtepomp opeens uit de mix verdwenen is, terwijl die volgens een eerder hoofdstuk (Wat heeft duurzame energie ons te bieden?) 2,5 tot 4 maal meer warmte levert dan die aan elektriciteit verbruikt.
Speciale vermelding verdienen de handige tabelletjes met zonne-instraling (kWh/m2), verschillende prijzen getijden-, golf- en windenergie uit diverse bronnen, verschillende manieren van waterstofproductie en de bijbehorende prijs en CO2-uitstoot per reiziger kilometer in diverse vervoermiddelen. Alleen die al rechtvaardigen de aanschaf van dit uiterst goedkope boek.
George Monbiot, ‘Hitte’, Uitgeverij Jan van Arkel, pp.360, 5 euro
De officiële doelstelling van de Europese Commissie (20 procent CO2-reductie in 2020) gaat Monbiot niet ver en snel genoeg. Nee, rekent hij zijn lezers voor, om de concentratie aan broeikasgassen onder het kritische niveau van 445 ppm (deeltjes per miljoen) CO2 te houden, zal de jaarlijkse uitstoot drastisch terug moeten, namelijk naar 330 kilo koolstof per persoon per jaar. Voor rijke landen betekent dat een vermindering met gemiddeld 90 procent ten opzichte van nu. Voor Nederland zelfs 92 procent. Over hoe dat te bereiken, en of dat wel mogelijk is, gaat zijn boek ‘Hitte’.
Het boek is daarmee tegelijk een activistisch pamflet en een gedreven speurtocht. Monbiot is een gedreven speurder en een vasthoudend journalist. Hij verdiende zijn sporen als radiomaker bij de BBC en als onderzoeksjournalist in het buitenland. Zijn vasthoudendheid maakte hem in verschillende landen tot ongewenst persoon, en in Indonesië werd hij zelfs ter dood veroordeeld. Bij afwezigheid, gelukkig. Hij keerde terug naar Engeland nadat hij in Kenia klinisch dood werd verklaard als gevolg van cerebrale malaria. Hij is momenteel het best bekend vanwege zijn columns in de Britse krant ‘The Guardian’.
Met zijn kenmerkende felheid gaat Monbiot samen met zijn researcher Dr. Matthew Prescott aan de slag om te zien hoe de 90 procent uitstootbeperking kan worden bewerkstelligd in woningen, verkeer, bouw, voedsel en duurzame energieopwekking. Dat resulteert in een rollercoasterrit langs nieuwe technologieën als CO2-afvang en -opslag, waterstoftechnologie, biobrandstoffen en warmtepompen. Steeds houdt Monbiot zijn doelstelling voor ogen: 90 procent minder CO2 in 2030.
Aanvankelijk lijkt het alsof Monbiot aan een mission impossible is begonnen, maar op de meeste gebieden vindt hij wel oplossingen. Al zullen zijn aanbevelingen niet iedereen erg aanspreken. Zo stelt Monbiot voor om koolstofuitstoot te rantsoeneren. Iedere wereldburger heeft recht op een bepaalde hoeveelheid CO2. Als rekenvoorbeeld gaat hij uit van 5,5 miljard ton koolstof per jaar voor 6,6 miljard mensen, dus 0,8 ton per persoon per jaar. Als je eigen ‘koolstofdukaten’ op zijn, kun je proberen er van anderen bij te kopen. Het systeem is bedacht door altviolist Aubrey Meyers, ‘een van die zeldzame figuren bij wie gebrek aan relevante vooropleiding sterk in zijn voordeel uitpakt’.
Een ander opvallend hoofdstuk is dat over wegvervoer. Daaruit blijkt dat een buspassagier negen maal minder CO2 veroorzaakt dan een automobilist. Het probleem met de bus is, dat alleen zij die niet anders kunnen, ervoor kiezen. Monbiot citeert de econoom Alan Storkey, die de oplossing zoekt in luxueuze bussen: ‘met voldoende beenruimte, goede stoelen, laptopaansluitingen, eten, drinken en een beeldscherm voor diverse media… Bussen zijn, in principe, een soort extra lange limousines.’ Dat klinkt als een Superbus.
Af en toe schiet Monbiot een beetje door. Bijvoorbeeld in het hoofdstuk ‘De Ontkenningsindustrie’ waarin hij de lobbyactiviteiten van de olie-industrie schetst die beogen twijfel te zaaien over het (antropogene) broeikaseffect. Monbiot schiet zijn pijlen af op klimaatscepticus David Bellamy en op Dr. Fred Singer, die ook de tabaksindustrie ter wille is geweest met hun lobby. Degelijke research, daar niet van, maar dertig pagina’s is mij een beetje te veel van het goede.
Ook is het vreemd dat hij bij de opsomming van de toekomstige energievoorziening thuis wel zonnepanelen, microwarmtekrachtkoppeling en brandstofcellen noemt, maar dat de warmtepomp opeens uit de mix verdwenen is, terwijl die volgens een eerder hoofdstuk (Wat heeft duurzame energie ons te bieden?) 2,5 tot 4 maal meer warmte levert dan die aan elektriciteit verbruikt.
Speciale vermelding verdienen de handige tabelletjes met zonne-instraling (kWh/m2), verschillende prijzen getijden-, golf- en windenergie uit diverse bronnen, verschillende manieren van waterstofproductie en de bijbehorende prijs en CO2-uitstoot per reiziger kilometer in diverse vervoermiddelen. Alleen die al rechtvaardigen de aanschaf van dit uiterst goedkope boek.
George Monbiot, ‘Hitte’, Uitgeverij Jan van Arkel, pp.360, 5 euro
Comments are closed.