TU-colleges saai? Stan en Sander sluipen binnen en doen verslag. Onaangekondigd, onbevangen, ongefundeerd.’Architectuur is een kinderspel’, zo valt te lezen op de openingsslide van ir.
Delen
Micha de Haas. Zelf hadden we al zo’n vermoeden, maar nu staat het zwart op wit op de muur van collegezaal B van Bouwkunde. En De Haas kan het weten. Vandaag laat hij zien dat hij moeiteloos met de grote mannen meespeelt.
We zijn bij het MSc-1-college architectonisch ontwerpen. Onverwacht is De Haas van stal gehaald, omdat de Italiaan die eigenlijk zou spreken in Rome protesteert tegen zijn regering. Niet getreurd, zo houdt de coördinatrice ons voor, Micha de Haas is een waardig vervanger. En of we wat dichterbij willen komen zitten, want het microfoontje is zoek. Traag stommelt men naar voren.
De Haas presenteert vanmiddag twee van zijn projecten. Het eerste is een prijsvraagontwerp voor het voormalig kamp Bergen-Belzen, dat De Haas via internet met zijn neef uit Amerika deed. De moeders van beide heren zaten in het kamp, en dus heeft dit project een dubbel familietintje. Geëngageerd vertelt De Haas hoe de neven het verleden in het plan verwerkten. Nu eens niet de oorspronkelijke barakken als lijnen op de grond uitgezet, maar een ruimtelijke ervaring, waarin de grens tussen opsluiting en vrijheid is opgehoogd tot landschappelijk element. Zwaar gedeceptioneerd is de familie als wordt besloten het plan niet uit te voeren.
Na zoveel persoonlijk leed is het tijd voor koffie. Althans, wat ons betreft. De Haas stelt echter voor om door te gaan, en eensgezind knikt men. Bouko’s willen geen koffie, ze willen architectuur. Protesteren tegen meer dan honderd man is zinloos, en dus moeten we door.
Nu volgt een happy project, meldt De Haas. Zijn bureau werd uitgekozen mee te doen aan de prijsvraag voor een megakantoorgebouw voor de Europese Patent Organisatie (EPO) in Rijswijk. “Quite a big project for an office with two employees“, glimlacht De Haas. Met een aantal rake schemaatjes wist hij zich door de voorrondes heen te slaan. De EPO’ers werden gezien als bijen, hun hoofdkantoor als een groot euroteken. De organisatie van het gebouw moest lijken op het periodiek systeem, en een bonbon symboliseerde de opbouw van de gevel. “We started with a very conceptual concept“, zo luidt de veelzeggende samenvatting. In de tweede ronde moest het gebouw echt uitgewerkt worden en De Haas schakelde zijn beste afstudeerders in om zijn team te versterken. Maar het ontwerp viel niet in de prijzen.
Teleurgesteld om de misstap van de jury toont De Haas als afsluiter van zijn college de andere negen inzendingen en haalt ons over zijn ontwerp alsnog tot winnaar uit te roepen. Braaf vindt zijn oproep gehoor in de zaal. Er is nog tijd voor vragen, maar ‘éérst gaan we klappen’, moedert de coördinatrice. We kunnen haast niet wachten tot het speelkwartier.
(Foto: Stan en Sander)
TU-colleges saai? Stan en Sander sluipen binnen en doen verslag. Onaangekondigd, onbevangen, ongefundeerd.
‘Architectuur is een kinderspel’, zo valt te lezen op de openingsslide van ir. Micha de Haas. Zelf hadden we al zo’n vermoeden, maar nu staat het zwart op wit op de muur van collegezaal B van Bouwkunde. En De Haas kan het weten. Vandaag laat hij zien dat hij moeiteloos met de grote mannen meespeelt.
We zijn bij het MSc-1-college architectonisch ontwerpen. Onverwacht is De Haas van stal gehaald, omdat de Italiaan die eigenlijk zou spreken in Rome protesteert tegen zijn regering. Niet getreurd, zo houdt de coördinatrice ons voor, Micha de Haas is een waardig vervanger. En of we wat dichterbij willen komen zitten, want het microfoontje is zoek. Traag stommelt men naar voren.
De Haas presenteert vanmiddag twee van zijn projecten. Het eerste is een prijsvraagontwerp voor het voormalig kamp Bergen-Belzen, dat De Haas via internet met zijn neef uit Amerika deed. De moeders van beide heren zaten in het kamp, en dus heeft dit project een dubbel familietintje. Geëngageerd vertelt De Haas hoe de neven het verleden in het plan verwerkten. Nu eens niet de oorspronkelijke barakken als lijnen op de grond uitgezet, maar een ruimtelijke ervaring, waarin de grens tussen opsluiting en vrijheid is opgehoogd tot landschappelijk element. Zwaar gedeceptioneerd is de familie als wordt besloten het plan niet uit te voeren.
Na zoveel persoonlijk leed is het tijd voor koffie. Althans, wat ons betreft. De Haas stelt echter voor om door te gaan, en eensgezind knikt men. Bouko’s willen geen koffie, ze willen architectuur. Protesteren tegen meer dan honderd man is zinloos, en dus moeten we door.
Nu volgt een happy project, meldt De Haas. Zijn bureau werd uitgekozen mee te doen aan de prijsvraag voor een megakantoorgebouw voor de Europese Patent Organisatie (EPO) in Rijswijk. “Quite a big project for an office with two employees“, glimlacht De Haas. Met een aantal rake schemaatjes wist hij zich door de voorrondes heen te slaan. De EPO’ers werden gezien als bijen, hun hoofdkantoor als een groot euroteken. De organisatie van het gebouw moest lijken op het periodiek systeem, en een bonbon symboliseerde de opbouw van de gevel. “We started with a very conceptual concept“, zo luidt de veelzeggende samenvatting. In de tweede ronde moest het gebouw echt uitgewerkt worden en De Haas schakelde zijn beste afstudeerders in om zijn team te versterken. Maar het ontwerp viel niet in de prijzen.
Teleurgesteld om de misstap van de jury toont De Haas als afsluiter van zijn college de andere negen inzendingen en haalt ons over zijn ontwerp alsnog tot winnaar uit te roepen. Braaf vindt zijn oproep gehoor in de zaal. Er is nog tijd voor vragen, maar ‘éérst gaan we klappen’, moedert de coördinatrice. We kunnen haast niet wachten tot het speelkwartier.
(Foto: Stan en Sander)
Comments are closed.