Ir. Alexandra den Heijer

Ze coördineert een module over locatie-ontwikkeling en geeft college in vastgoedrekenkunde en algemeen vastgoedbeheer. Aan mensen uit het bedrijfsleven geeft ze daarnaast cursussen vastgoedfinanciering.

,,Het rollenspel in de module over locatie-ontwikkeling heb ik nog gevolgd als student, toen die module vijf jaar geleden voor het eerst bij onze nieuwe vakgroep werd gegeven. De daarop volgende drie jaar was ik er als student-assistent nauw bij betrokken en nu organiseer ik het rollenspel zelf. Daardoor kan ik me goed verplaatsen in de student, en dat wordt gewaardeerd.

Bij een rollenspel ligt de nadruk op het proces, en niet op het produkt. Het overzicht is van belang bij procesmanagement. Verschillende partijen zijn bij locatie-ontwikkeling betrokken; een projectontwikkelaar, de gemeente maar ook de omwonenden. Door een rollenspel te spelen, ondervinden studenten dat aan den lijve tijdens de bewuste module.

Dit jaar stond het stationsgebied van Breda op het programma. De eerste drie weken krijgen de studenten colleges en lezingen over het onderwerp, zoveel mogelijk van mensen uit de praktijk. Na de toets over de theorie begint het rollenspel.

In het begin had ik het idee dat ík bij het rollenspel de kar moest trekken. Als studenten zich er niet voor willen inzetten, gooien ze het met z’n allen op een akkoordje. Of sommigen stellen zich heel star op. Dan spelen ze bijvoorbeeld de rol van projectontwikkelaar en willen ze geen enkele concessie doen over de grondprijs. Het onderhandelingsproces loopt dan vast en er wordt niets bereikt. Daarom stel ik de studenten altijd het groepsdoel voor ogen: ze moeten iets bereiken waar alle belangenorganisaties het mee eens zijn. Streven naar een win/win-situatie, hoewel het in de praktijk ook vaak fout gaat.

Dit jaar ging het fantastisch. Studenten zijn heel assertief, bellen gewoon iedereen op voor informatie. Heel snel hadden ze zich hun rol eigen gemaakt, de faculteit hing bijvoorbeeld vol met actieposters van het buurtcomité. De presentatie was bijna toneelspel, met ambtenaren en hoogzwangere vrouwen, en inhoudelijk was het ook in orde. De gemeente van Breda wil nu dat de studenten hun plannen komen presenteren.

Studenten leren aan de universiteit toekomstgericht denken. Mensen uit het bedrijfsleven zullen zich vaker beroepen op bestaande structuren. Het niveau van deze cursisten verschilt onderling ook veel meer dan bij studenten. In pauzes neem ik dan iemand die er moeite mee heeft even apart en bedenk aansprekende toepassingen. Vooral voorbeelden met lease-auto’s maken veel duidelijk.

Ook voor studenten verhelder ik stof bij colleges op die manier. Als ik merk dat ik de zaal ‘verlies’, geef ik concrete voorbeelden. Bij vastgoedrekenkunde haal ik bijvoorbeeld eenstudielening aan. Ik vind dat je als docent zelf al de vertaalslag van theorie naar praktijk moet maken, al denken veel mensen op de universiteit daar anders over. Maar dat straft zichzelf; geef je een college over moeilijke theorie zonder dat te verlevendigen met voorbeelden, dan is de helft van de studenten na de pauze weg.

Het niveau van de studenten is moeilijk te bepalen wanneer je voor groepen van honderd man college geeft. Studenten weten heel veel, maar individuele kwaliteiten komen in zo’n collegezaal te weinig uit de verf. Over het algemeen kunnen studenten zich op de TU moeilijk onderscheiden, dat is frustrerend voor mensen die willen presteren. Het voorkomt dat studenten gáán voor de negen – anoniem blijven ze toch.

Die anonimiteit wordt nog groter als het gebruik van informatietechnologie toeneemt. Ik zit in een projectgroep over de huisvesting van de TU. Per 1 januari 1995 zijn alle universiteiten eigenaar geworden van hun vastgoed en het beheer daarvan is een hele verantwoordelijkheid. Om te bekijken wat er met alle ruimte moet gebeuren zijn bijvoorbeeld de ontwikkelingen rond Internet van belang. Als iedereen straks via Internet kan werken, komen mensen minder vaak naar de TU. Misschien worden colleges in de toekomst ook wel via Internet gegeven. Maar er is natuurlijk een grens, fysiek contact tussen docent en student moet er toch blijven.

Cursisten uit het bedrijfsleven zijn vaak wat argwanend als een jonge docente hen het vak komt uitleggen. Het is meer dan één keer voorgekomen dat ze me bij binnenkomst voor de koffiejuffrouw aanzagen. Na een half uur heb je jezelf echter wel waargemaakt, en dan krijg je juist extra waardering.

Ik merk het ook aan studenten. Bij veel professoren zijn ze bang domme vragen te stellen, maar bij mij hebben ze dat niet. Als vrouw ben je beter toegankelijk.

Ik ben bij de TU gaan werken als universitair docent onder voorwaarde dat de praktijkcomponent groot genoeg bleef. Je moet bijblijven en als docent degenen die je doceert net een stap voor zijn.

Om te voorkomen dat je na een paar keer college geven de automatisch piloot inschakelt, moet je voortdurend bijleren. Die drang is bij mij heel groot, ik heb mijn hele leven geleerd, daar houd ik niet opeens mee op. Je kunt je verhalen dan op een actuele manier inkleden, zodat je ook uitstraalt dat je het leuk vindt. Ik wil altijd blijven doceren.”