InHolland- verleiding

Ten eerste zal het schoolser worden, want universiteiten worden harder dan nu afgerekend op langstudeerders. Dat willen wij, docenten, niet. Dus helpen we een handje met de planning van de studenten. En als dat nog niet lukt, nemen we ze aan de leiband. Weg zelfstandigheid. Maar serieuzer is de tweede consequentie: de InHolland-verleiding zal steeds groter worden: het goedkeuren van ondermaatse leerprestaties. ‘Ach nee, dat gebeurt ons niet. Wij hebben onze academische maatstaven en daar gaan wij nooit onder zitten’, zeggen docenten misschien. ‘De wetenschappelijke criteria zitten ons in de genen.’ Maar is dat zo? 
Stel. Een student, die volgens het nieuwe bezuinigingsvoorstel haar eigen master moet betalen, komt bij een docent. Ze doet haar best. Ze werkt hard. Ze heeft alle vakken binnen, behalve dat vak van jou. Nog een extra herkansing dan. En een mondeling. Eigenlijk is het tentamenresultaat nog steeds van onvoldoende kwaliteit. Maar ja. De vakgroep wordt keihard afgerekend als ze er te lang over doet. En het kost haar ook weer drieduizend euro. Voor dat ene vak. Vooruit dan maar, ik geef je een 6-. Voor deze keer. Is dit scenario echt zo ondenkbaar?
Prima dat er financiële prikkels zijn, maar kunnen die minder eenduidig op de InHolland-verleiding spelen, en kan er een andere prikkel worden ingebouwd die onderwijskwaliteit beloont? En zijn er ook prikkels die onderwijsprestaties op de lange termijn borgen?
Wat overigens wel goed is aan de bezuiniging is dat studenten niet langer vanzelfsprekend studiefinanciering krijgen. Dat is subsidie van de staat aan mensen die, dankzij hun genoten onderwijs, het later goed gaan doen op de arbeidsmarkt. Als die onderwijsinvestering zich inderdaad uitbetaalt in een vette baan, is een lening rechtvaardiger dan een gift. De lening betalen ze, naar rato van hun salaris, over een lange periode terug.
Als we snel diploma’s willen, is het een prima bezuiniging. Als we een investering in de kenniseconomie willen, is het een armoedig voorstel. 

Vorige week voorspelde het Hoger Onderwijs Persbureau dat de technische universiteiten miljoenen verlies zouden lijden door de omstreden overheveling naar NWO.

De bijdrage van de TU’s was een stuk hoger dan zij aan beurzen zouden kunnen terugverdienen. De Universiteit Utrecht en de Universiteit van Amsterdam maakten juist enkele miljoenen winst op de herverdeling.

Hoe verklaart de minister dat de technische universiteiten relatief minder terugverdienen via de Vernieuwingsimpuls dan de andere universiteiten, zoals de Universiteit van Amsterdam en Universiteit Utrecht?

Ligt dat misschien aan de manier waarop de Vernieuwingsimpuls uitpakt voor diverse vakgebieden, de aard van het technische onderzoek, de kwaliteit van het onderzoek of de aandacht voor valorisatie? Daar willen CDA en SP graag antwoord op.

En dan volgt de politieke vraag: ziet Plasterk aanleiding tot aanpassing van de verdelingscriteria van de Vernieuwingsimpuls of tot andere aanvullende maatregelen voor de technische universiteiten?