Iedereen een droomhuis

Het zou het begin kunnen zijn van een literaire thriller. Toch had architect Jayson Johnstone (25) alles behalve duistere plannen toen hij besloot tien mensen verspreid over de wereld tien maanden lang te volgen via Facebook en Instagram. In het geheim.



Nou is de Canadees geen barmhartige Samaritaan. Zijn project diende een hoger doel: namelijk research naar wonen in Amerikaanse voorsteden, voor zijn afstudeerproject bij Bouwkunde. “Ik heb daar zelf een opmerkelijke interesse voor. De Why Factory, voor wie ik mijn afstudeerproject deed, wilde een onderzoek naar hoe je met woonruimte omgaat in drukke steden. Rotterdam, bijvoorbeeld – voor architecten toch de meest dynamische stad van Nederland. Ik besloot een brug te slaan tussen de twee.” Uitkomst: het ontwerp van The Adaptive Dream Home Tower, flexibele droomhuizen op stadsniveau.

“Ik was verbaasd over hoe makkelijk je profielen van mensen kunt samenstellen op basis van wat ze posten op social media”, zegt Johnstone. “Ik heb ze gecategoriseerd op leeftijd, burgerlijke staat, of ze wel of geen kinderen hebben, van welke stijlen en kleuren ze houden en welke soorten kamers ze nodig hebben. Doordat ze niet wisten dat ik ze volgde, kreeg ik de informatie zo puur mogelijk. Kwestie van ordenen en I designed them a dream home. Saillant detail: geen van de kandidaten bleek van beton te houden.”



Er was één klein probleem: ieder van de kandidaten bleek op tweehonderd vierkante meter of groter te wonen. Niet bepaald gangbare begrippen voor een stad waar de ene wolkenkrabber na de andere verrijst. “Ik heb het hele project dus op papier verplaatst naar Rotterdam, en geschikt gemaakt voor woonruimtes van ongeveer honderd vierkante meter.” Daar kwam die adaptiveness kijken. Want als je wie dan ook ter wereld vraagt hoe hij wil leven, dan droomt hij van een groot huis, ontdekte de architect. “Het is menseigen dat we als we meer ruimte zouden kunnen krijgen, we die ook willen.” Maar ja, stop dat maar eens in een stadsappartementje. “Dus ben ik gaan nadenken. Niet iedereen gebruikt alle ruimtes in huis de hele dag door evenveel. Wat nou als degene die ’s ochtends een grote keuken nodig heeft, die krijgt, maar dat degene die ’s middags een grote woonkamer wil, een deel van die keuken tot zijn beschikking heeft? De appartementen zouden gedurende de dag dus continu aan te passen moeten zijn. “In een computeranimatie ziet dat eruit als een toren die continu uitdijt en weer krimpt. In de praktijk blijkt dat op kleine schaal al mogelijk, met scheepscontainers die inklapbaar zijn en stands waarvan de wanden ook als vloer kunnen dienen. “Johnstone liet zich vooral inspireren door campers. “Die bevatten bijvoorbeeld een opklapbare keuken en een tafel die ’s nachts bed is. Ik kon heel gemakkelijk putten uit al bestaande transformeerbare elementen.”



En die tien rolmodellen: heeft Johnstone zijn identiteit ondertussen onthuld en ze hun droomhuizen gepresenteerd? “Ik durf niet”, grinnikt hij. “Iedereen in mijn omgeving wil dat ik het doe. Maar kom op, hoe zou jij het vinden als je op een dag een bericht kreeg van een vreemdeling: ‘Hai, je kent me niet, maar ik volg je al maanden dagelijks en kijk eens, hier is je droomhuis.’ Ik ben al blij genoeg dat ik uit architectonisch opzicht iets nieuws heb gedaan.”