“When you’re in a foreign country for the first time, early experiences are generally fresh and exciting: you spend time absorbing the colors and flavors of your new surroundings, exploring the tourist attractions, interacting with the locals on a very superficial level – just observing this foreign idyllic landscape and not really trying to fit yourself into it.
Eventually though, the novelty wears off and you sink into the reality that this is your home for the next several years and you better make it your own if you want this study abroad experience to be a good one.
After all, the need to feel at home where you are living and working is essential to your productivity and general well-being. But even if you’ve overcome the language barrier, eaten frikandellen and kroketten without cringing, attended parties in outfits made of tin foil, had coffee eight times a day, mastered hand-free cycling, and have your agenda full for the coming two weeks, you’ll still feel like a complete foreigner at times while interacting on a basic level with your Dutch colleagues. This is because most Dutch people are brought up to be fiercely independent and rarely show or speak their affection or even gratitude to each other. It’s not that they’re ungrateful, it’s just that if they are, they’ll never show it.
My Dutch comrades, before throwing rotten chicory and leeks at me, let me explain to you the foreign point of view. If you’re coming from a land where people show and speak their affection to their friends and loved ones on a daily basis, this lack of emotional expressions might be confusing, as you’ll find yourself wondering whether these people love you or hate you.
Allow me to illustrate with an example. There was once a foreign post-doc working in an all-Dutch group at a EEMCS lab. Even though she liked her work very much, she had a hard time blending in with the environment, as her colleagues always spoke Dutch around her and she never really felt appreciated for her work. After a while, she couldn’t bare the loneliness of her workplace any more and announced that she was transferring. To her surprise, her colleagues threw her a going-away party, expressing how much they had enjoyed working with her while seeming genuinely sad that she was leaving. This is a classical example of misinterpreting the absence of expression for the lack of emotion: just because you can’t see it, doesn’t mean it’s not there.
In another real-life example, a colleague of mine had been hard at work fulfilling his commission duty for over a year, and had managed to achieve some very impressive results in acquiring contacts and sponsorship for a big project, yet at the end of the day when I congratulated him on it, he seemed genuinely surprised and revealed that I was the first person to do so, even though the whole team reaped the benefits of his efforts. Besides this, I often hear from people working in groups that they never have any clue if they’re doing a good job or not, since they never get any positive feedback on their work.
In conclusion, if you’re still not sure about whether your Dutch flatmates or colleagues appreciate you or not, stop wondering about it. Most probably they do, because if they didn’t, you would have found out about it by now.”
Olga Motsyk, from Ukraine, is a BSc aerospace engineering student
Nederland maakt zich geen enkele zorgen over de klimaatcrisis.
Dit is de belangrijkste uitkomst van de 21 minuten-enquête die vorige week werd gepubliceerd. Dat stemt mij bijzonder vrolijk. Stress is nergens goed voor, ook niet voor het milieu.
Zo keek ik deze week naar de documentaire ‘Home’ van Bertrand, waarin het ontstaan van de aarde en de perfecte complexiteit van ons eco-systeem wordt uitgelegd, begeleidt door prachtige beelden. Halverwege de film komt de mens als soort in beeld en wat deze de afgelopen honderd jaar heeft aangericht met zijn olieverslaving. Geloof me, niks om je zorgen over te maken. De boodschap: ‘It’s too late to be a pessimist’. Maar dat wist de Nederlandse burger gelukkig allang, bewijst 21 minuten. “Nederlanders hebben meer vertrouwen in zichzelf dan in de wereldleiders als het gaat om het tegengaan van klimaatverandering.”
Een beter milieu begint bij jezelf, wie is er niet mee opgegroeid? Als brave Nederlandse burgers hebben we dat allen ter harte genomen. “De burger vindt dat hij genoeg doet voor het milieu: Hij is van plan spaarlampen te kopen.” Ik bedoel maar. Er is beperkt draagvlak voor maatregelen die de burger in de portemonnee raken.
Ja, kijk. We moeten wel allemaal over de brug komen. Wij burgers doen ons uiterste best. Helemaal naar de winkel, bewust kiezen, met je hand beduidend verder reiken dan normaal en dan die spaarlamp aanschaffen. Het moet wel redelijk blijven.
Jammer vond ik dan ook de conclusie die de onderzoekers van 21 minuten trekken: ‘Het lijkt erop dat Nederlanders zich het meeste zorgen maken over onderwerpen die hen van dichtbij en op korte termijn raken.
Zo negatief! Uit de enquête blijkt bijvoorbeeld ook waar de Nederlandse burger zich wel grote zorgen over maakt: integratie van allochtonen en het functioneren van de overheid. En daar blijkt dan juist weer die enorme visionaire mentaliteit uit. We voelen namelijk op onze klompen aan dat zodra die zeespiegel stijgt, wij zwemmend richting het Rifgebergte zullen moeten, want voor wat hoort wat, onder leiding van Gekke Gerrie, om daar als klimaatvluchtelingen asiel aan te vragen. Tja, en dan ga je je toch zorgen maken over die integratie en het functioneren van een overheid op zo’n moment.
Comments are closed.