Het vierde lid

Op het eerste gezicht werpt de uitbreiding van het college een aantal vragen op. Het lijkt een nogal geforceerde constructie. De wet staat geen vierde lid toe, dus moet hij of zij het zonder officiële bevoegdheden stellen. Medio jaren tachtig werden de universitaire besturen juist van vijf naar drie leden ingekrompen, met hetzelfde argument waarmee nu de uitbreiding verdedigd wordt: om de daadkracht te vergroten. Met drie personen is de kans op fundamentele discussies en conflicten binnen het college statistisch gezien kleiner.

Het vierde lid, verantwoordelijk voor personeel, financiën, vastgoed en informatisering, komt maar voor twee jaar, wat de indruk van ad hoc-beleid versterkt. De vraag is of de secretaris van de universiteit, vóór de MUB belast met de bedrijfsvoering van de universiteit, in die periode niet had kunnen bijspringen. De nieuwe maatregel draagt bovendien niet bij tot de consistentie en helderheid van het beleid. Twee maanden geleden werd een zware vastgoedadviseur aangesteld. Met deze functionaris deelt het nieuwe lid de verantwoordelijkheid voor het vastgoedbeleid. Beiden zijn dan uiteindelijk weer verantwoording verschuldigd aan de collegevoorzitter.

Vanuit een pragmatisch standpunt is de vierde man (m/v), gezien zijn takenpakket eerder manager dan bestuurder, nog niet zo’n slechte zet. Het is het antwoord op de bestuurlijke impasse die aan de TU dreigde te ontstaan. Het instellingsplan, waarin de strategische voornemens van de TU vermeld staan, kwam met veel vertraging door de medezeggenschapsorganen. Pas volgende week, vijf maanden na de eerste versie van het instellingsplan, presenteert het college het bijbehorende ‘implementatieplan’. Ook de begroting 2000 is nog niet gepasseerd bij de ondernemingsraad. Zowel ondernemings- als studentenraadsleden klagen over late levering van stukken en het verschuiven van vergaderingen. De vastgoed-ontwikkeling van de TU-wijk is gestagneerd door gesteggel over het masterplan. Het nieuwe lid kan de huidige collegeleden – en met name de voorzitter – werk uit handen nemen, zodat ze zich meer met het langetermijnbeleid en de strategie van de TU bezig kunnen houden. Daarnaast zouden ze dan meer tijd overhouden om de TU in de buitenwereld te vertegenwoordigen, iets waaraan het nu nog wel eens schort.

Voorwaarde is wel dat de collegeleden zich ook werk uit handen laten nemen. Vanuit de faculteiten klinkt met enige regelmaat gemor over de gedetailleerde bemoeienis van het college van bestuur. De komst van de vierde man vereist een andere houding bij de collegeleden. Als hij alleen klusjesman voor het college wordt, maar er telkens over zijn schouder wordt meegekeken, neemt de efficiëntie van het bestuur niet toe. Het zal echter niet eenvoudig worden een zware kandidaat te vinden, die op voet van gelijkheid met de andere collegeleden kan opereren. En die bereid is na twee jaar gewichtig werk inde boezem van het college weer op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging.
Hoofdredacteur Delta

Op het eerste gezicht werpt de uitbreiding van het college een aantal vragen op. Het lijkt een nogal geforceerde constructie. De wet staat geen vierde lid toe, dus moet hij of zij het zonder officiële bevoegdheden stellen. Medio jaren tachtig werden de universitaire besturen juist van vijf naar drie leden ingekrompen, met hetzelfde argument waarmee nu de uitbreiding verdedigd wordt: om de daadkracht te vergroten. Met drie personen is de kans op fundamentele discussies en conflicten binnen het college statistisch gezien kleiner.

Het vierde lid, verantwoordelijk voor personeel, financiën, vastgoed en informatisering, komt maar voor twee jaar, wat de indruk van ad hoc-beleid versterkt. De vraag is of de secretaris van de universiteit, vóór de MUB belast met de bedrijfsvoering van de universiteit, in die periode niet had kunnen bijspringen. De nieuwe maatregel draagt bovendien niet bij tot de consistentie en helderheid van het beleid. Twee maanden geleden werd een zware vastgoedadviseur aangesteld. Met deze functionaris deelt het nieuwe lid de verantwoordelijkheid voor het vastgoedbeleid. Beiden zijn dan uiteindelijk weer verantwoording verschuldigd aan de collegevoorzitter.

Vanuit een pragmatisch standpunt is de vierde man (m/v), gezien zijn takenpakket eerder manager dan bestuurder, nog niet zo’n slechte zet. Het is het antwoord op de bestuurlijke impasse die aan de TU dreigde te ontstaan. Het instellingsplan, waarin de strategische voornemens van de TU vermeld staan, kwam met veel vertraging door de medezeggenschapsorganen. Pas volgende week, vijf maanden na de eerste versie van het instellingsplan, presenteert het college het bijbehorende ‘implementatieplan’. Ook de begroting 2000 is nog niet gepasseerd bij de ondernemingsraad. Zowel ondernemings- als studentenraadsleden klagen over late levering van stukken en het verschuiven van vergaderingen. De vastgoed-ontwikkeling van de TU-wijk is gestagneerd door gesteggel over het masterplan. Het nieuwe lid kan de huidige collegeleden – en met name de voorzitter – werk uit handen nemen, zodat ze zich meer met het langetermijnbeleid en de strategie van de TU bezig kunnen houden. Daarnaast zouden ze dan meer tijd overhouden om de TU in de buitenwereld te vertegenwoordigen, iets waaraan het nu nog wel eens schort.

Voorwaarde is wel dat de collegeleden zich ook werk uit handen laten nemen. Vanuit de faculteiten klinkt met enige regelmaat gemor over de gedetailleerde bemoeienis van het college van bestuur. De komst van de vierde man vereist een andere houding bij de collegeleden. Als hij alleen klusjesman voor het college wordt, maar er telkens over zijn schouder wordt meegekeken, neemt de efficiëntie van het bestuur niet toe. Het zal echter niet eenvoudig worden een zware kandidaat te vinden, die op voet van gelijkheid met de andere collegeleden kan opereren. En die bereid is na twee jaar gewichtig werk inde boezem van het college weer op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging.
Hoofdredacteur Delta