Het grote afstuderen

Het absolute hoogtepunt, zoals dat in de eerste weken inderdaad voelt. Je gaat iets briljants uitvinden. Je kunt eindelijk laten zien wat je waard bent: heel wat dus. Jammer. Dit euforisch gevoel is van korte duur. Je raakt al snel verstrikt in een woud van tegenstrijdige literatuur, aannames die niet blijken te kloppen en datasets die te groot zijn voor je hersenkwab. Bij elke commissievergadering wordt je nieuwste theorie onderuit geschoffeld en voor elk antwoord komen er tien vragen terug.

Wat scheelt, is dat alle malaise op jezelf te betrekken is. Je ontdekt snel genoeg dat de strijd die afstuderen heet maar één tegenstander kent. Juist ja. Al je eigen tekortkomingen passeren tijdens je afstuderen, hernieuwd, de revue. Al die laffe trekjes die zich al meer dan eens, ergens in je studietijd, hebben gemanifesteerd. Stress richting deadlines. Het gevoel dat je altijd te weinig hebt gedaan; en vooral de wetenschap dat dit ook meestal zo is. Avonden waarin je eigenlijk had moeten werken, maar uit lamlendigheid op de bank bent beland. Waar je vervolgens niet van kunt genieten omdat je je schuldig voelt. Wanhopig probeer je je aan deze ultieme studentensyndromen te onttrekken; je bent immers al bijna burger! De zoektocht naar overwinning is duister. Dit komt omdat de transitie van student naar werkende wordt vergezeld van oneerlijke afspraken. Enerzijds dien je je als werkende te gedragen. Hiertoe laat je jezelf een corporate coupe aanmeten (matje eraf), je staat vroeg op, je kleed je netjes aan en je gaat hup, achter het andere klootjesvolk de trein in. Anderzijds word je nog niet echt serieus genomen en hoor je er nooit helemaal bij. En het belangrijkste: van de enige echte grote burgerlijke lust (geld) mag je nog niet genieten!

Ach, er zijn heel veel mensen met een universitair diploma. En al die mensen zijn ooit afgestudeerd. Het komt vast goed.



Maurits van der Ven