Niet alleen een aantal gruwelijke moorden, ook de ondergang van de hippiecultuur heeft hij volgens sommigen op zijn geweten: hippieleider Charles Manson.
Delen
Het woeligste jaar uit zijn leven wordt volgende week vrijdag in Theater de Veste met zang, dans en toneel verbeeld door de Dutch Don’t Dance Division. Helaas komt de voorstelling niet tot leven.
Nog even en de zwarte man komt in opstand. De Beatles hebben het zelf voorspeld, in hun White Album. Helter Skelter, Revolution no. 9, Piggies: allemaal directe verwijzingen naar het aanstaande zwarte Armageddon. De blanken worden over de kling gejaagd, behalve hij, Charles Manson en zijn Family, zijn volgelingen. Want zij zullen vluchten naar een grot onder Death Valley, een woestijngebied in Californië. Daar zullen zij zich vermenigvuldigen, tot 144 duizend. En terugkeren om de zwarte man te verslaan. Een peulenschil, want zwarten zijn dom.
Zo ongeveer luidde de filosofie van Charles Manson, Amerika’s beruchtste sekteleider en massamoordenaar. Hij groeide op voor galg en rad, wilde op school totaal niet deugen, en had op zijn dertiende al een strafblad waar je u tegen zegt. Maar hij had één grote gave: hij verstond de kunst mensen te verleiden. Labiele jonge vrouwen vooral, intelligente vrouwen, die vonden dat de maatschappij grondig moest veranderen. Meisjes die de onschuld en zachtaardigheid zelve lijken, als je de foto’s van hen terugziet. Het waren de jaren zestig.
Met zijn volgelingen (The Family) stichtte Manson in de buurt van Beverly Hills een hippiecommune. Drugs, vrije liefde, The Beatles, en grenzeloze persoonsverheerlijking van Manson, dat waren de basisingrediënten. Manson was Jezus, De Beatles zijn vier engelen. Overigens geen gemeenschap die strikt afgesloten van de buitenwereld leefde. Er verbleven regelmatig beroemde gasten op de ranch van The Family. Dennis Wilson van de Beach Boys bijvoorbeeld. Manson schreef zelfs de muziek voor een liedje voor ze: ‘Never Learn Not to Love’.
Het vervolg is bekend. In de zomer van 1969 pleegden Mansons lieftallige meisjes een aantal gruwelijke moorden. Onder anderen op de hoogzwangere actrice Sharon Tate, echtgenote van regisseur Roman Polanski. Was The Family niet bijtijds opgerold, dan waren ook Frank Sinatra, Tom Jones en enkele andere beroemdheden eraan gegaan. Stonden ook op de dodenlijst. Zinloos geweld? Zeker niet. Manson zag met lede ogen aan hoe de zwarte revolutie uitbleef, en besloot uiteindelijk zelf maar het goede voorbeeld te geven. ‘I’m going to show blackie how to do it.’
De wereld was diep geschokt. De gebeurtenissen waren in de jaren die volgden onderwerp van tal van artistieke producties. Films zoals ‘Helter Skelter’, maar ook toneelstukken en documentaires. In 1990 schreef John Moran zelfs een opera over de moord op Sharon Tate. De muziek van deze opera vormde het uitgangspunt voor ‘The Manson Family’ dat de Haagse choreograaf Thom Stuart nu op de blanken brengt. Volgende week vrijdag staat zijn De Dutch Don’t Dance Division in Theater De Veste.
Suzanne Middelberg)
Choreografie
Sommigen noemen The Manson Family een dansopera, anderen spreken over een popopera. Het behoort tot een onduidelijk genre, een mengeling van dans, zang, toneel en popmuziek. De Dutch Don’t Dance Division bestaat dan ook uit een gemengd gezelschap, zowel dansers en acteurs. Een leuk experiment, maar helaas niet geslaagd.
Hoe kan een verhaal dat zo aangrijpt en tot de verbeelding spreekt, tot zo’n bloedeloze vertoning leiden? Stuart weet de emotie bij het publiek niet wakker te maken. Het verhaal, de acteurs, de moord, de teksten: ze komen nauwelijks tot leven. Goede dansers, daaraan ligt het niet; en de muziek die de sfeer van de jaren zestig moet oproepen, is niet onaardig. Maar de som der delen leidt niet tot een pakkend geheel. Het publiek blijft na afloop enigszins verbouwereerd achter: was dit nou de artistieke verbeelding van de gruwelijke Tate-moorden?
Dat The Manson Family niet overkomt, heeft enkele duidelijke oorzaken. In de eerste plaats is de opbouw niet goed. De moord op Tate, daarmee begint het stuk. Die moord maakt bij het publiek niets los, we kennen daders en slachtoffer immers nog nauwelijks. Bovendien wordt Tate met fluwelen handschoentjes omgebracht; weinig emotie, weinig spektakel. Maar de angel is gelijk uit het verhaal gehaald, wat volgt is een lange anticlimax.
Daarnaast komen de monologen en dialogen niet goed over. Hoewel De Dutch Don’t Dance Division geen poot over de grens zet, heeft Stuart gemeend het geheel in het Engels te moeten doen. Maar Engelstalige teksten, gezongen of gesproken op muziek, zijn verdraaid lastig te verstaan. In plaats van in het verhaal gezogen te worden, vraagt de toeschouwer zich voortdurend af: Wat zei hij nou precies?
Pech achtervolgde De Dutch Don’t Dance Division ook nog eens. Om de sfeer van de jaren zestig op te roepen, had Stuart een aantal nummers van de Beatles in de dansopera opgenomen. Maar vier dagen voor de première verbood muziekuitgeverij Sony, die de rechten bezit, om Beatlesmuziek te gebruiken. Sony wil iedere associatie tussen Beatles en Manson voorkomen. In één weekend schreven David Dramm en Toon Vandevorst vervolgens nieuwe muziek voor Stuart. Voor een nieuwe choreografie en het instuderen daarvan was nauwelijks tijd meer.
Guns N’ Roses
Op zich heel knap dat Stuart en de zijnen de lacunes binnen vier dagen hebben opgevuld. Maar het haastwerk heeft natuurlijk zijn effect gehad. Misschien is het een van de oorzaken dat het stuk niet tot leven komt. De nieuwe muziek en bijbehorende dansen zijn niet bezonken in het geheel.
Is werkelijk alles aan The Manson Family dan waardeloos? Nee. Direct na de pauze sleuren de dansers enkele toeschouwers uit hun bank om een sixtiesdansje mee te doen: ronduit komisch. Een vleugje Woodstock trekt dan door de zaal. En in de laatste scène, Mansons hectische rechtzaak, komt het stuk toch nog even tot leven. De meisjes van The Family weten met veel gevoel voor drama de rechtzaak voortdurend te verstoren.
In werkelijkheid had het openbaar ministerie destijds een hele kluifaan de veroordeling van Manson. Zelf had de sekteleider namelijk geen druppel bloed vergoten, en zijn moordenaresjes hielden stug vol geheel uit eigen beweging gehandeld te hebben. Buiten de rechtzaal deden de overige leden van The Family hun uiterste best de huid van ‘Charlie’ te redden: moordpogingen op lastige getuigen en advocaten die niet meewerkten.
Manson werd toch veroordeeld. Maar vanuit de gevangenis steelt de goeroe nog altijd harten van jonge meisjes. Hij heeft een eigen internetsite en mailt en chat er op los. Het schijnt dat hij nog altijd tientallen mailtjes en brieven krijgt van vrouwen die zich bij The Family willen aansluiten. Ook de artiestenwereld is Manson niet vergeten. De rockgroep Guns N’ Roses had in het verleden een aantal hits met nummers die door Manson waren geschreven.
De Dutch Don’t Dance Division vertoont The Manson Family op vrijdag 12 mei in Theater de Veste. Aanvang: 20.15 uur. Toegang 29 gulden, studenten 22,50. Informatie 015-2121312, www.theaterdeveste.nl.
Niet alleen een aantal gruwelijke moorden, ook de ondergang van de hippiecultuur heeft hij volgens sommigen op zijn geweten: hippieleider Charles Manson. Het woeligste jaar uit zijn leven wordt volgende week vrijdag in Theater de Veste met zang, dans en toneel verbeeld door de Dutch Don’t Dance Division. Helaas komt de voorstelling niet tot leven.
Nog even en de zwarte man komt in opstand. De Beatles hebben het zelf voorspeld, in hun White Album. Helter Skelter, Revolution no. 9, Piggies: allemaal directe verwijzingen naar het aanstaande zwarte Armageddon. De blanken worden over de kling gejaagd, behalve hij, Charles Manson en zijn Family, zijn volgelingen. Want zij zullen vluchten naar een grot onder Death Valley, een woestijngebied in Californië. Daar zullen zij zich vermenigvuldigen, tot 144 duizend. En terugkeren om de zwarte man te verslaan. Een peulenschil, want zwarten zijn dom.
Zo ongeveer luidde de filosofie van Charles Manson, Amerika’s beruchtste sekteleider en massamoordenaar. Hij groeide op voor galg en rad, wilde op school totaal niet deugen, en had op zijn dertiende al een strafblad waar je u tegen zegt. Maar hij had één grote gave: hij verstond de kunst mensen te verleiden. Labiele jonge vrouwen vooral, intelligente vrouwen, die vonden dat de maatschappij grondig moest veranderen. Meisjes die de onschuld en zachtaardigheid zelve lijken, als je de foto’s van hen terugziet. Het waren de jaren zestig.
Met zijn volgelingen (The Family) stichtte Manson in de buurt van Beverly Hills een hippiecommune. Drugs, vrije liefde, The Beatles, en grenzeloze persoonsverheerlijking van Manson, dat waren de basisingrediënten. Manson was Jezus, De Beatles zijn vier engelen. Overigens geen gemeenschap die strikt afgesloten van de buitenwereld leefde. Er verbleven regelmatig beroemde gasten op de ranch van The Family. Dennis Wilson van de Beach Boys bijvoorbeeld. Manson schreef zelfs de muziek voor een liedje voor ze: ‘Never Learn Not to Love’.
Het vervolg is bekend. In de zomer van 1969 pleegden Mansons lieftallige meisjes een aantal gruwelijke moorden. Onder anderen op de hoogzwangere actrice Sharon Tate, echtgenote van regisseur Roman Polanski. Was The Family niet bijtijds opgerold, dan waren ook Frank Sinatra, Tom Jones en enkele andere beroemdheden eraan gegaan. Stonden ook op de dodenlijst. Zinloos geweld? Zeker niet. Manson zag met lede ogen aan hoe de zwarte revolutie uitbleef, en besloot uiteindelijk zelf maar het goede voorbeeld te geven. ‘I’m going to show blackie how to do it.’
De wereld was diep geschokt. De gebeurtenissen waren in de jaren die volgden onderwerp van tal van artistieke producties. Films zoals ‘Helter Skelter’, maar ook toneelstukken en documentaires. In 1990 schreef John Moran zelfs een opera over de moord op Sharon Tate. De muziek van deze opera vormde het uitgangspunt voor ‘The Manson Family’ dat de Haagse choreograaf Thom Stuart nu op de blanken brengt. Volgende week vrijdag staat zijn De Dutch Don’t Dance Division in Theater De Veste.
Suzanne Middelberg)
Choreografie
Sommigen noemen The Manson Family een dansopera, anderen spreken over een popopera. Het behoort tot een onduidelijk genre, een mengeling van dans, zang, toneel en popmuziek. De Dutch Don’t Dance Division bestaat dan ook uit een gemengd gezelschap, zowel dansers en acteurs. Een leuk experiment, maar helaas niet geslaagd.
Hoe kan een verhaal dat zo aangrijpt en tot de verbeelding spreekt, tot zo’n bloedeloze vertoning leiden? Stuart weet de emotie bij het publiek niet wakker te maken. Het verhaal, de acteurs, de moord, de teksten: ze komen nauwelijks tot leven. Goede dansers, daaraan ligt het niet; en de muziek die de sfeer van de jaren zestig moet oproepen, is niet onaardig. Maar de som der delen leidt niet tot een pakkend geheel. Het publiek blijft na afloop enigszins verbouwereerd achter: was dit nou de artistieke verbeelding van de gruwelijke Tate-moorden?
Dat The Manson Family niet overkomt, heeft enkele duidelijke oorzaken. In de eerste plaats is de opbouw niet goed. De moord op Tate, daarmee begint het stuk. Die moord maakt bij het publiek niets los, we kennen daders en slachtoffer immers nog nauwelijks. Bovendien wordt Tate met fluwelen handschoentjes omgebracht; weinig emotie, weinig spektakel. Maar de angel is gelijk uit het verhaal gehaald, wat volgt is een lange anticlimax.
Daarnaast komen de monologen en dialogen niet goed over. Hoewel De Dutch Don’t Dance Division geen poot over de grens zet, heeft Stuart gemeend het geheel in het Engels te moeten doen. Maar Engelstalige teksten, gezongen of gesproken op muziek, zijn verdraaid lastig te verstaan. In plaats van in het verhaal gezogen te worden, vraagt de toeschouwer zich voortdurend af: Wat zei hij nou precies?
Pech achtervolgde De Dutch Don’t Dance Division ook nog eens. Om de sfeer van de jaren zestig op te roepen, had Stuart een aantal nummers van de Beatles in de dansopera opgenomen. Maar vier dagen voor de première verbood muziekuitgeverij Sony, die de rechten bezit, om Beatlesmuziek te gebruiken. Sony wil iedere associatie tussen Beatles en Manson voorkomen. In één weekend schreven David Dramm en Toon Vandevorst vervolgens nieuwe muziek voor Stuart. Voor een nieuwe choreografie en het instuderen daarvan was nauwelijks tijd meer.
Guns N’ Roses
Op zich heel knap dat Stuart en de zijnen de lacunes binnen vier dagen hebben opgevuld. Maar het haastwerk heeft natuurlijk zijn effect gehad. Misschien is het een van de oorzaken dat het stuk niet tot leven komt. De nieuwe muziek en bijbehorende dansen zijn niet bezonken in het geheel.
Is werkelijk alles aan The Manson Family dan waardeloos? Nee. Direct na de pauze sleuren de dansers enkele toeschouwers uit hun bank om een sixtiesdansje mee te doen: ronduit komisch. Een vleugje Woodstock trekt dan door de zaal. En in de laatste scène, Mansons hectische rechtzaak, komt het stuk toch nog even tot leven. De meisjes van The Family weten met veel gevoel voor drama de rechtzaak voortdurend te verstoren.
In werkelijkheid had het openbaar ministerie destijds een hele kluifaan de veroordeling van Manson. Zelf had de sekteleider namelijk geen druppel bloed vergoten, en zijn moordenaresjes hielden stug vol geheel uit eigen beweging gehandeld te hebben. Buiten de rechtzaal deden de overige leden van The Family hun uiterste best de huid van ‘Charlie’ te redden: moordpogingen op lastige getuigen en advocaten die niet meewerkten.
Manson werd toch veroordeeld. Maar vanuit de gevangenis steelt de goeroe nog altijd harten van jonge meisjes. Hij heeft een eigen internetsite en mailt en chat er op los. Het schijnt dat hij nog altijd tientallen mailtjes en brieven krijgt van vrouwen die zich bij The Family willen aansluiten. Ook de artiestenwereld is Manson niet vergeten. De rockgroep Guns N’ Roses had in het verleden een aantal hits met nummers die door Manson waren geschreven.
De Dutch Don’t Dance Division vertoont The Manson Family op vrijdag 12 mei in Theater de Veste. Aanvang: 20.15 uur. Toegang 29 gulden, studenten 22,50. Informatie 015-2121312, www.theaterdeveste.nl.
Comments are closed.