Ruud Koornstra is een groene ondernemer die de brutaliteit van Michael Moore combineert met de jovialiteit van Gordon. Met ‘Wat LED je?’ schreef hij zijn autobiografie en een promotieverhaal voor zijn iconografische led-lampje.
Zijn bekering had bijbelse proporties. Stel je voor: self-made man Koornstra is groot en rijk geworden met televisieproducties als Veronica Beach concerten, Mrs. Universe en De TV Show. Via een aantal fusies met ondermeer IDTV groeit hij uit tot tweede tv-producent van Nederland achter Endemol. Koornstra verkoopt de boel in 2000, koopt voor zijn gezin een villa met renstal en veel grond in Overijssel en geeft zichzelf het ultieme cadeau: een BMW met alle opties. Dan op de A28 bij Nijkerk gebeurt het: ‘Het geluksgevoel bleef uit en na vijftien kilometer heb ik de auto de berm ingestuurd.’ Koornstra is dan 36 jaar.
Hij belt zijn maatje Friedwart Barfod en praat en praat. De hele nacht door. Bij het ochtendkrieken zijn ze eruit: ‘Het is een puinhoop in de wereld op nagenoeg alle gebieden en wij gaan een bijdrage leveren aan een betere wereld.’ Nee, zonder dollen. De omgeving reageert ongelovig, vrienden vragen of hij soms ‘wurmen in de kop’ heeft. Maar het is Koornstra en Barfod ernst. They’re on a mission from God.
De eerste groene onderneming is het energiebedrijf Oxxio dat naam maakt met zijn proactieve wervingscampagnes. Koornstra: ‘We gingen dus mensen bellen. Ja, ook als ze zaten te eten.
‘Hebt u stroom?’
‘Ja.’
Wilt u het goedkoper?’
‘Ja.’
Wilt u wat doen voor het milieu?’
‘Ja.’
‘Dan krijgt u vanaf volgende maand onze groene stroom met vijftien procent korting. Zeg nog eens ja.’
‘Ja.’
Verkocht. Zo ging dat. Enorm veel gezeur mee gehad, maar het was wel een succes.’
De winst van Oxxio vloeide naar de Tendris Holding en werd gebruikt om andere producten te ontwikkelen die goed zijn ‘voor mens, natuur en milieu’. Andere energiemaatschappijen werden behoorlijk nerveus van het brutale Oxxio dat onder hun duiven schoot. En bij consumentenprogramma’s regende het klachten van mensen die van de benadering niet gediend waren. Koornstra werd een regelmatige verschijning in radio- en televisieprogramma’s. Hij gaf fouten ruiterlijk toe, en wist er meestal een positieve draai aan te geven. ‘Zo kon ik altijd een terechte fout of negatief punt ombuigen omdat onze intenties en doelstellingen deugden. Ik was niet aan het bullshitten, ik zei de waarheid. Hup, weer vijfduizend klanten erbij.’
Intussen ontwikkelde John Rooijmans bij Tendris de led-lamp. De eisen waren hoog, en er is hard gewerkt om een led-lamp te ontwikkelen die niet alleen zuinig was (negentig procent minder energiegebruik dan gloeilamp) maar die ook een prettige kleur had. Als demo werden de zogenaamde Pharox lampen uitgerust met een batterijtje. Die gadget sloeg enorm aan en hielp de led-lamp aan machtige vrienden waaronder Bill Clinton, Tony Blair, Dalai Lama, minister Cramer en ga zo maar door.
Tot zover de successtory. Het boek dendert door, maar als kritisch lezer zet je wel eens een vraagteken in de marge. ‘De wereld redden met een lampje’ is natuurlijk onzin. Verlichting is slechts twintig procent van de elektriciteitsrekening, en elektriciteit bedraagt gemiddeld een kwart van het huishoudelijke energieverbruik. Kortom, er is meer nodig dan zuinige lampjes. Verder is het vrij koddig om een bezitter van vrijstaande villa met plasmaschermen, een paardenstal en elektrische sportauto (Lotus) te zien schrijven ‘Er gaan grote tekorten komen… onze natuurlijke reserves raken op… dit moet veranderen.’
Het is Koornstra’s kracht dat hij oplossingen verkoopt, en niet zeurt over problemen. Tenslotte heeft hij een sterk punt over innovatie: die komt niet van de grote bedrijven – die juist geneigd zijn veranderingen tegen te houden – maar van eigenzinnige types. En die kunnen goed bij Tendris terecht. Groene innovators kunnen zich geen betere voorvechter wensen.
Het weekblad van de Universiteit Twente berichtte vorige week over de ‘misser’ rond de postinitiële masteropleiding risicomanagement. Die ging half januari met veel toeters en bellen van start. Veertien deelnemers telt de tweeënhalfjaar durende opleiding dusver, maar of zij zich straks ook ‘master of science’ mogen noemen, is maar de vraag. De accreditatieprocedure is immers nog niet rond.
Volgens de universiteit is er geen sprake van een administratieve misser: “Tegen de tijd dat onze eerste studenten afstuderen is die accreditatie allang in orde.” Volgens Jan Neijzen van het Bureau Postacademisch Onderwijs lopen de studenten geen enkel risico de universiteit straks zonder mastertitel te verlaten.
“Het komt niet vaak voor dat een opleiding begint zonder accreditatie”, zegt een woordvoerster van de NVAO. “We gaan er niet vanuit dat de Twentse master geen accreditatie krijgt, maar we kunnen het niet garanderen. En ja, het is wel eens voorgekomen dat een lopende opleiding toch niet geaccrediteerd werd.”
Zijn bekering had bijbelse proporties. Stel je voor: self-made man Koornstra is groot en rijk geworden met televisieproducties als Veronica Beach concerten, Mrs. Universe en De TV Show. Via een aantal fusies met ondermeer IDTV groeit hij uit tot tweede tv-producent van Nederland achter Endemol. Koornstra verkoopt de boel in 2000, koopt voor zijn gezin een villa met renstal en veel grond in Overijssel en geeft zichzelf het ultieme cadeau: een BMW met alle opties. Dan op de A28 bij Nijkerk gebeurt het: ‘Het geluksgevoel bleef uit en na vijftien kilometer heb ik de auto de berm ingestuurd.’ Koornstra is dan 36 jaar.
Hij belt zijn maatje Friedwart Barfod en praat en praat. De hele nacht door. Bij het ochtendkrieken zijn ze eruit: ‘Het is een puinhoop in de wereld op nagenoeg alle gebieden en wij gaan een bijdrage leveren aan een betere wereld.’ Nee, zonder dollen. De omgeving reageert ongelovig, vrienden vragen of hij soms ‘wurmen in de kop’ heeft. Maar het is Koornstra en Barfod ernst. They’re on a mission from God.
De eerste groene onderneming is het energiebedrijf Oxxio dat naam maakt met zijn proactieve wervingscampagnes. Koornstra: ‘We gingen dus mensen bellen. Ja, ook als ze zaten te eten.
‘Hebt u stroom?’
‘Ja.’
Wilt u het goedkoper?’
‘Ja.’
Wilt u wat doen voor het milieu?’
‘Ja.’
‘Dan krijgt u vanaf volgende maand onze groene stroom met vijftien procent korting. Zeg nog eens ja.’
‘Ja.’
Verkocht. Zo ging dat. Enorm veel gezeur mee gehad, maar het was wel een succes.’
De winst van Oxxio vloeide naar de Tendris Holding en werd gebruikt om andere producten te ontwikkelen die goed zijn ‘voor mens, natuur en milieu’. Andere energiemaatschappijen werden behoorlijk nerveus van het brutale Oxxio dat onder hun duiven schoot. En bij consumentenprogramma’s regende het klachten van mensen die van de benadering niet gediend waren. Koornstra werd een regelmatige verschijning in radio- en televisieprogramma’s. Hij gaf fouten ruiterlijk toe, en wist er meestal een positieve draai aan te geven. ‘Zo kon ik altijd een terechte fout of negatief punt ombuigen omdat onze intenties en doelstellingen deugden. Ik was niet aan het bullshitten, ik zei de waarheid. Hup, weer vijfduizend klanten erbij.’
Intussen ontwikkelde John Rooijmans bij Tendris de led-lamp. De eisen waren hoog, en er is hard gewerkt om een led-lamp te ontwikkelen die niet alleen zuinig was (negentig procent minder energiegebruik dan gloeilamp) maar die ook een prettige kleur had. Als demo werden de zogenaamde Pharox lampen uitgerust met een batterijtje. Die gadget sloeg enorm aan en hielp de led-lamp aan machtige vrienden waaronder Bill Clinton, Tony Blair, Dalai Lama, minister Cramer en ga zo maar door.
Tot zover de successtory. Het boek dendert door, maar als kritisch lezer zet je wel eens een vraagteken in de marge. ‘De wereld redden met een lampje’ is natuurlijk onzin. Verlichting is slechts twintig procent van de elektriciteitsrekening, en elektriciteit bedraagt gemiddeld een kwart van het huishoudelijke energieverbruik. Kortom, er is meer nodig dan zuinige lampjes. Verder is het vrij koddig om een bezitter van vrijstaande villa met plasmaschermen, een paardenstal en elektrische sportauto (Lotus) te zien schrijven ‘Er gaan grote tekorten komen… onze natuurlijke reserves raken op… dit moet veranderen.’
Het is Koornstra’s kracht dat hij oplossingen verkoopt, en niet zeurt over problemen. Tenslotte heeft hij een sterk punt over innovatie: die komt niet van de grote bedrijven – die juist geneigd zijn veranderingen tegen te houden – maar van eigenzinnige types. En die kunnen goed bij Tendris terecht. Groene innovators kunnen zich geen betere voorvechter wensen.
Dit boek ligt ter inzage op de leestafel van de Universiteitsbibliotheek.
Ruud Koornstra: ‘Wat LED je? – Met een lampje de wereld redden’, Uitgeverij Nieuw Amsterdam, 2009, 175 blz, € 14,95
Heb je een vraag of opmerking over dit artikel?
delta@tudelft.nl
Comments are closed.