Groene breinen, rode breinen, roze olifanten. Aan kleuren geen gebrek tijdens de lezing ‘Gedoe-management’, die Frank Schurink gaf in de week van de werkstress.
Delen
Hoe werkt het brein als er ‘gedoe’ is? En hoe kun je daarmee omgaan? Gedoe-goeroe Frank Schurink legde het maandag 16 november op een luchtige manier uit aan enkele tientallen medewerkers van de universiteitsdienst. Hij vroeg ze eerst wat zij eigenlijk onder ‘gedoe’ verstaan. ‘Anderen die jou lastigvallen’, klonk het aarzelend. ‘Bij een vergadering wachten tot de anderen komen’ en: ‘geen eigen werkplek hebben vanwege flexplekken’.
Al met al iets waar je veel tijd en energie in stopt zonder dat er iets gebeurt. Schurink vergeleek het met een ‘roze olifant’: hij bestaat niet, je ergert je eraan en hij gaat niet weg. Volgens Schurink liggen het probleem én de oplossing in ons brein. Hij doelde op de hippocampus, die een rol speelt bij zowel het langetermijngeheugen als het neutraliseren van stress.
Voor het gemak sprak de gedoe-manager over het ‘groene’ en het ‘rode brein’. Eerst het groene. “Leren doe je alleen als je ergens in geïnteresseerd bent. Met het groene brein kun je nieuwe gedachten en ideeën vastleggen, maar dat wordt onmogelijk bij gedoe. Het brein gaat bekende oplossingen uitproberen. Wanneer die niet werken, kun je gaan piekeren waardoor het brein in de stressmodus raakt en overgaat in rood.” De hippocampus gaat het stresshormoon cortisol neutraliseren, maar dit overstemt zijn andere functie: het langetermijngeheugen. “Daarom krijg je er bij gedoe nauwelijks nieuwe gedachtes bij”, vertelde Schurink.
Hoe zet je die knop om? “Hoe voelt een rood brein?”, vroeg Schurink zijn toehoorders. ‘Onrust’, ‘spanning’, ‘kortademigheid’, klonk het uit de zaal. “Als je je realiseert dat je in die rode modus staat, schakel je al naar groen”, zei Schurink. “Je zet gedoe uit door het te herkennen en interesse te tonen in iets nieuws.”
Dit werd onbedoeld treffend in de praktijk gebracht door de organisatoren van de lezing. Want wat bleek? Op het laatste moment zegde collegelid Anka Mulder de aftrap voor de stressweek (voorafgaand aan de lezing) af. Wat nu? Iets nieuws! Improvisatie loste dit op. Daarnaast lukte het met wat mails bijtijds om iedereen vijf minuten eerder te laten komen, zodat er om klokslag twaalf uur één minuut stilte in acht kon worden genomen voor de slachtoffers van de terreuraanslagen in Parijs. Gedoe-management? Gewoon een kwestie van doen.
Comments are closed.