Fracken

Het papier staat vol met een integraal die maar niet vereenvoudigt ondanks eindeloos herhaalde partiële integratie. Ik leg het uit, eenmaal, andermaal, nog een keer. “Ik snap er nog steeds de ballen van”, verzucht de arme student. Ik voel met hem mee. Er zijn heel veel dingen waar ik zelf de ballen van snap, en dan heb ik het nog niet eens over mijn belastingaangifte. Neem nou het broeikaseffect. Vanwege een paar ongelukkige absorptielijntjes in het koolstofdioxide-spectrum zijn wij met zijn allen op zoek naar schone energie. Kolen vinden we vies vanwege de uitstoot, dus gaan we fracken. Je ramt een pijp een zeemijl diep de aarde in, spuit het gas eruit met chemicaliën, en dat is schone energie. Daar snap ik de ballen van.

Ooit was ik betrokken bij een milieu-effectrapportage (MER) voor boringen in de Waddenzee. De NAM wilde gas winnen en de bodem van de Waddenzee zou wel eens een paar centimeter kunnen dalen. Wettelijk mag zoiets niet zonder een MER, het onderzoek duurde jaren. Niets mis mee, want dat gas loopt toch niet weg en je kunt niet voorzichtig genoeg zijn. Fracken is veel ingrijpender dan aardgasbellen leegzuigen en de mogelijke gevolgen strekken zich uit tot in de buurlanden. Ik zou zeggen dat een Europese MER gevraagd is. Toch is de procedure natio-naal. De MER leek eerst binnen enkele weken te worden afgerond, maar de minister schrok terug van het tussenrapport en neemt nu een jaar de tijd. Nog steeds korter dan de MER voor de Waddenzee. Ik vind het een rare tijdsverhouding. Al is het niet zo erg als Assange voorgoed tot paria verklaren vanwege ongewenste seks, terwijl clerici die massaal kinderbilletjes hebben gefrackt, wegkomen met een standje. Daar snap ik dus echt de ballen van.