Fax van Verre

Wat zijn die Finnen toch braaf! Bijna eng. Gedurende mijn eerste dagen in het kille maar gezellige Helsinki trof me meteen het ontbreken van mensen die graag grenzen verkennen – laat staan overschrijden. Op mijn eerste dag in het noorden was het bijna naïeve vertrouwen in de mensheid tot in de kleinste dingen terug te vinden.

Hoe eenvoudig kan het bijvoorbeeld zijn om hier als buitenlander een bankrekening te openen? Niks verblijfsvergunning, inkomen en minimale inleg! Bij een lokaal kantoor van Finlands grootste bank liet een bediende weten dat een paspoort en wat geld genoeg zijn. Haar dochter, die er voor het gemak even bij geroepen was, bevestigde dit. Terwijl ik me verbaasde over de eenvoud van dit bankconcept en deze spontane familiebijeenkomst, bracht de medewerkster me luidkeels op de hoogte van de bij mijn pas behorende pincode. In het Fins, natuurlijk; het zou toch jammer zijn als iemand van de klanten achter mij een cijfertje zou missen.

In Finland zijn er tientallen manieren om te betalen. Zelfs met een tekstberichtje via de mobiele telefoon kun je in het openbaar vervoer een kaartje kopen of in de stad wat eten. Dus toog ik vol vertrouwen en met het noordelijke betaalgemak in mijn achterhoofd, naar de telefoonwinkel. Met een bankrekening op mijn naam moest een simpel telefoonkaartje regelen niet moeilijk zijn.

Die verwachting bleek wat voorbarig. Wegens wanbetalingen van andere uitwisselingsstudenten, rekenen de Finnen een onwaarschijnlijk hoge borg voor iedereen die korter dan zes maanden in het land verblijft, zo deelde de deskundige mee. Het vertrouwen in de mensheid beperkt zich blijkbaar tot het Finse gedeelte daarvan. Terwijl ik teleurgesteld de winkeldeur weer achter me dicht liet vallen, voegde hij er een ‘Oh, by the way…” aan toe, en zei dat ik dit bedrag met tachtig procent kon verlagen als ik een Fins sociaal fiscaal nummer zou hebben.

Een eindeloos lange zoektocht naar het gemeentehuis later, wist ik dat het spontaan opnoemen van tien willekeurige cijfers de enige mogelijkheid was om uit deze cirkel te breken. Maar ‘mijn’ deskundige was niet voor een gat te vangen en merkte droogjes op: ,,We need your phone number for that.”

Na deze dag van grondige inburgering was ik klaar voor de eerste

boodschappen. De supermarkten hier zijn overzichtelijk en de euro maakt alles rondom betalingen op het eerste gezicht nog gemakkelijker. Niet iedere Fin bleek echter op de hoogte van de logica achter deze munt. Een kennis was onder de indruk van de glanzende verschijning van onze koningin op onze nationale versie, maar op mijn aanbod de inhoud van zijn portemonnee te verrijken met wat deze muntjes, klonk een afkeurend ‘nee’. Zijn dochter legde me enthousiast uit hoe ik bedragen kon omrekenen naar Finse marken. Maar dat is niets voor mij. In Finland is mijn euro een gulden waard.

Willem Haen (22), vierdejaars IO, studeert tot en met mei met een Erasmus-beurs aan de University of Art and Design Helsinki, in Finland.

Braaf. Wat zijn die Finnen toch braaf! Bijna eng. Gedurende mijn eerste dagen in het kille maar gezellige Helsinki trof me meteen het ontbreken van mensen die graag grenzen verkennen – laat staan overschrijden. Op mijn eerste dag in het noorden was het bijna naïeve vertrouwen in de mensheid tot in de kleinste dingen terug te vinden.

Hoe eenvoudig kan het bijvoorbeeld zijn om hier als buitenlander een bankrekening te openen? Niks verblijfsvergunning, inkomen en minimale inleg! Bij een lokaal kantoor van Finlands grootste bank liet een bediende weten dat een paspoort en wat geld genoeg zijn. Haar dochter, die er voor het gemak even bij geroepen was, bevestigde dit. Terwijl ik me verbaasde over de eenvoud van dit bankconcept en deze spontane familiebijeenkomst, bracht de medewerkster me luidkeels op de hoogte van de bij mijn pas behorende pincode. In het Fins, natuurlijk; het zou toch jammer zijn als iemand van de klanten achter mij een cijfertje zou missen.

In Finland zijn er tientallen manieren om te betalen. Zelfs met een tekstberichtje via de mobiele telefoon kun je in het openbaar vervoer een kaartje kopen of in de stad wat eten. Dus toog ik vol vertrouwen en met het noordelijke betaalgemak in mijn achterhoofd, naar de telefoonwinkel. Met een bankrekening op mijn naam moest een simpel telefoonkaartje regelen niet moeilijk zijn.

Die verwachting bleek wat voorbarig. Wegens wanbetalingen van andere uitwisselingsstudenten, rekenen de Finnen een onwaarschijnlijk hoge borg voor iedereen die korter dan zes maanden in het land verblijft, zo deelde de deskundige mee. Het vertrouwen in de mensheid beperkt zich blijkbaar tot het Finse gedeelte daarvan. Terwijl ik teleurgesteld de winkeldeur weer achter me dicht liet vallen, voegde hij er een ‘Oh, by the way…” aan toe, en zei dat ik dit bedrag met tachtig procent kon verlagen als ik een Fins sociaal fiscaal nummer zou hebben.

Een eindeloos lange zoektocht naar het gemeentehuis later, wist ik dat het spontaan opnoemen van tien willekeurige cijfers de enige mogelijkheid was om uit deze cirkel te breken. Maar ‘mijn’ deskundige was niet voor een gat te vangen en merkte droogjes op: ,,We need your phone number for that.”

Na deze dag van grondige inburgering was ik klaar voor de eerste

boodschappen. De supermarkten hier zijn overzichtelijk en de euro maakt alles rondom betalingen op het eerste gezicht nog gemakkelijker. Niet iedere Fin bleek echter op de hoogte van de logica achter deze munt. Een kennis was onder de indruk van de glanzende verschijning van onze koningin op onze nationale versie, maar op mijn aanbod de inhoud van zijn portemonnee te verrijken met wat deze muntjes, klonk een afkeurend ‘nee’. Zijn dochter legde me enthousiast uit hoe ik bedragen kon omrekenen naar Finse marken. Maar dat is niets voor mij. In Finland is mijn euro een gulden waard.