Familiezaken

Zij werkte bij Bouwkunde en zei: ik weet dat er een vacature voor secretaresse is bij OTB. Het was algemene secretariële ondersteuning. Veel uittikken van onderzoeken. Na een paar jaar ging ik naar Stedelijke Vernieuwing Woningmarkt. In 2004 werd het weer algemene secretariële ondersteuning. Sinds 2006 doe ik baliewerk en later kwam er secretarieel werk bij.

Af en toe spreken Helma en ik af, maar je doet het vrijwel niet. We zijn hier op ons werk. Soms mailen we. Het is wel bijzonder dat we al zo lang samen op de TU werken. Een leuk idee. Zij zit bij een heel andere club en ik heb hier mijn taken. De TU komt bij ons wel ter sprake, bijvoorbeeld nu er sprake van is dat OTB naar Bouwkunde gaat, maar geen uren.

Praktisch vind ik het nu niet om hier een familielid te hebben. Ja, in 1986, toen was het handig. En als er eens iets zou zijn.

Ik kan de TU zeker aanraden. Er wordt veel rekening gehouden met medewerkers, bijvoorbeeld met werkinhoud en werktijden. En bij OTB kun je jezelf zijn. Mijn directe collega’s werken hier ook al lange tijd. Ze zijn als familie.”

Naam: Helma van den Bos (46)

Functie: Projectassistent valorisation centre

Familierelatie: Zus van Jeanet van den Bos

”Hemelsbreed zit er honderd meter tussen, een pleintje en een watertje. Toch kom ik mijn zus zelden tegen. Alleen als we afspreken en dat zouden we vaker moeten doen. Het is leuk om op de TU familie te hebben, maar waarom? Dat weet ik niet.

We hebben het nooit over de TU. Nou ja, weinig. Er zijn genoeg andere dingen waarover we het willen hebben. De TU is een prima werkgever. Men roept vaak: ik kan elders meer verdienen. Dan denk ik: moet je doen, maar ik blijf. Ze komen vaak met hangende pootjes terug. Bij de TU is bijvoorbeeld het ouderschapsverlof goed. Ook bij omstandigheden is er vaak iets te regelen zoals thuiswerken, dat heb ik laatst ervaren toen mijn zoon met zijn been in het gips zat.

Inmiddels werk ik 28 jaar bij de TU. Sinds 2010 bij het valorisation centre, maar ik heb veel andere dingen gedaan, zoals secretariaat OMA – nu HR Legal – secretariaat Arbodienst, de OOD. Ik heb bijna 22 jaar bij Bouwkunde gewerkt. Daar begon ik op 15 september 1983 als leerling werkneemster bij personeelszaken. Vier dagen werken, een dag school. En wat achteraf wel komisch is: in mijn sollicitatiebrief stond ‘ik móet solliciteren van het Arbeidsbureau’.”

 

Saying that they are committed to their research into neurostimulation is an understatement. In their quest to develop a treatment for patients with tinnitus, a syndrome where people hear phantom noises, Professor Dirk De Ridder, a neurosurgeon and neuroscientist at  University Hospital Antwerp, and assistant professor Eddy van der Velden, a medical researcher at Antwerp’s Monica hospital, are about to be operated on themselves. During an experiment to be held at the end of this month, the professors will have wires sticking out of the back of their heads, through which electrical pulses will travel to their brains. 

“They are really crazy,” says computer engineer, Dr Christos Strydis, laughing. In his office, Dr Strydis shows an application on his smart phone. With this app he will command the device – which is the size of a packet of cigarettes – that is attached to the guinea pig professors and generates the pulses. Depending on the frequency of the pulses, the test subjects might feel energetic, euphoric or sleepy, to name but a few of the possible states. 

Strydis is part of a large team of researchers from the faculties of Electrical Engineering, Mathematics and Computer Science, and Applied Sciences, who over the years have been working with the Belgian medics on biomedical implants. The team’s goal is to develop tiny, low-energy consuming implants that can be controlled by software, rather than being based solely on hardwired circuits. 

Strydis has been focusing on the type of processor needed for such devices. Last month he defended his PhD thesis, titled ‘Universal processor architecture for biomedical implants.’

Strydis believes that it’s time for a paradigm shift in the field of biomedical implants: “One big problem is that the electrical signals created by implants no longer aid patients with neurological diseases after a certain period of time, because the body simply gets used to the signals and ignores them. So the device should be smarter and more flexible. You should be able to programme it. What’s more, every patient is different, so standard implants with standard signals do not work optimally for everyone.”

It will take at least another five years before the device built by the Delft researchers will be miniaturised enough to be placed directly under the skull of patients, Strydis surmises. Neuroscientist Prof. van der Velden hopes that the battery inside the implant, which ultimately must work at a voltage of no more than half a millivolt, will be recharged by the brain.