EWI daagt vwo-meiden uit

Als opdracht moesten de teams een concept voor een apparaat of voorziening bedenken die een oplossing kan bieden voor een probleem waarmee diabetespatiënten kunnen kampen. Diabetespatiënten lopen door hun ziekte tegen een aantal praktische problemen op. Zo moet de toediening van insuline goed worden geregeld, moeten diabetici eventuele andere medicatie op tijd innemen en hebben ze te maken met onder meer slecht helende wonden.

Doel van de wedstrijd op EWI was meiden uit het vwo tonen dat op de vakgebieden van de faculteit niet alleen maar wordt gerekend, maar dat de kennis die je er opdoet is toe te passen bij het oplossen van dagelijkse, menselijke problemen.

Aan het eind van de dag ging het team van de Amersfoortse Berg aan de haal met de hoofdprijs: voor ieder van hen een notebook. De Amersfoortse scholieren bedachten de ‘In-chip’, die detecteert wanneer insuline nodig is en zorgt voor de juiste dosering.

Een ander idee dat tijdens de EWI-modellendag werd bedacht was een computerspel om jonge kinderen met diabetes te leren omgaan met diabetes in het dagelijks leven. Doel van het spel is voorkomen dat het kind zich anders voelt dan een kind zonder diabetes.

Een ander groepje bedacht een oplossing voor het op afstand meten en reguleren van de suikerspiegel en het koppelen ervan aan het elektronisch patiëntendossier.

In het televisieprogramma ‘Rock Nation’ wordt een band gevormd die Nederland moet veroveren. Is zo’n talentenjacht een goede manier om een succesband te maken?
”Ik was eerst sceptisch, maar het kan. Je weet nooit of het klikt met andere muzikanten, maar daarom waren het er ook zo veel. Twintig bassisten, zangeressen, toetsenisten, drummers en gitaristen – van iedere discipline vier – werden zes weken in een huis gegooid. Tuurlijk heb ik een voorkeur, persoonlijk of voor hoe iemand speelt. Maar met de tien mensen die nu over zijn, zou ik allemaal in een band willen zitten.”

Waarom doe je mee aan het programma?
”Een oud-klasgenoot die werkt voor Edwin Jansen (ontdekker van onder andere Anouk, red.) had mijn naam bij hem laten vallen. Ze had mij verteld dat ze iets leuks voor me had. Ik heb een liedje en een foto opgestuurd, zonder te weten waar het voor was. Toen stormde hier opeens een cameraploeg binnen, terwijl ik bezig was met mijn laatste zangles voor ik manager werd.” 

Toen dacht je: ‘leuk, weer een talentenjacht, ik doe wel mee’?
”Nou… ik had geen zin in een soort ‘Idols’ of ‘Popstars’ waarvoor iedereen zich kan aanmelden. Ik ben als zangeres nogal verwend, ik speel altijd met echt goede muzikanten. Ik heb geen zin om onder de maat te spelen, dan doe ik niet mee. En ook niet als het Nederlands publiek mee mag stemmen. Ik wil dat professionele mensen bepalen wie het beste is en waarom.”

Een paar deelnemers zegden af omdat ze hun huidige bands niet in de steek wilden laten. Hoe reageerden jouw vier bands op je deelname?
”Mijn zus is heel trots. De andere bandjes heb ik het pas later verteld, want vóór de opnames mocht ik er niet over praten. Toen ik het zei, vonden ze het bij Skiggy Rapz wel shit. We zijn net lekker bezig en we hebben veel shows waar ik nu niet meer aan mee kan doen. Maar iedereen vindt het wel te gek voor mij. En als ik niet win, dan kan ik bij alle bandjes terugkomen.”

De kritiek is niet zo hard als bij andere talentenprogramma’s.
”Nee, daar komen ook mensen die geen talent hebben, die worden direct afgemaakt. Voor ‘Rock Nation’ zijn alleen mensen geselecteerd die hartstikke goed en muzikaal zijn.”

Heb je al kritiek gehad die je echt dwarszit?
”De enige kritiek die ik heb gehad, is de vraag of ik wel een echte rockchick ben. Qua stem ben ik het, qua uitstraling op het podium ben ik het ook. Maar het is niet zo dat ik een ontzettende bitch ben. Dat zit niet in mijn aard, ik vind altijd iedereen gezellig en aardig. En ik verf mijn haar niet roze, maar dat komt doordat ik van mezelf rood haar heb en dat vind ik wel mooi. Ik ben nog wel even naar Edwin toegegaan om te zeggen dat ik het vervelende kritiek vond. Dat ik wel degelijk een rockchick ben.”

Waarom ben je dat?
”Omdat ik dat ben, klaar.” 

Wat moet je doen om dat ook te laten zien?
”Tja, dat weet ik niet zo goed. Misschien moet ik meer een bitch zijn, zoals de echte Anouk. In het begin was zij alleen maar met zichzelf bezig. Ze wilde van zichzelf de allerbeste maken, waardoor ze echt vreselijk met mensen omging. Dat kon ze maken, maar dat zal echt niet nog iemand kunnen. Maar als je haar nu ziet is ze ook gewoon een moeder van drie kinderen die heel gezellig met het publiek doet. Ik moet me iets sexier kleden, denk ik.”

En dat wil je wel?
”Dat maakt me allemaal niet zoveel uit, dat hoort er ook bij als je optreedt. Ik ga alleen niet hier op mijn werk in een leren broek zitten. Dat zit niet lekker.”

Hebben je collega’s je hier na zes weken in het huis anders zien terugkomen dan je wegging?
”Alleen mijn haar was ge-, nee, verknipt. Best wel erg. En verder niks, ik blijf gewoon Anouk. Ik ben me er iets bewuster van dat ik iets meer mag spetteren op het podium, met meer make-up en spectaculaire kleding. Al lijkt het nog zo heftig, voor de kijker valt het altijd mee. Bij een fotoshoot had ik praktisch niks aan, alleen een heel kort rokje met een leren jas. Ik dacht: ‘hallo, is dat even heftig’. Maar de foto’s vielen heel erg mee.” 

Hoe was het om met al die uitgesproken types zes weken in een huis te zitten?
”Ik vond het van tevoren spannend. Ik heb nooit in een studentenhuis gewoond. De eerste twee dagen was het een beetje aftasten hoe iedereen is. Maar doorgaans kan ik het met iedereen wel vinden en als ik je echt niet mag, dan zeg ik dat. Daar sta ik om bekend, ik ben altijd heel eerlijk. Als ik iets voel, dan zeg ik dat meteen.” 

Dat is misschien wel moeilijk voor die ander?
”Tot nu toe vindt iedereen het heel fijn dat ik direct ben. Mensen die alleen dingen achter iemands rug om zeggen, daar houd ik niet zo van.”

Je concurrente in de finale is de andere zangeres, Astrid. Zij zei in de eerste aflevering: ‘Je krijgt de neiging om vriendinnen te worden, maar het is wel een afvalrace’. Als zij staat te spetteren op podium, wat voel je dan?
”Toen ik haar voor het eerst hoorde zingen, dacht ik: ‘wauw, hier kan ik echt de strijd mee aangaan’. Maar als ik de beelden terugzie, zie ik dat ik er met een heel zuur hoofd bij zit. Ik weet niet hoe dat kan. Alleen de battle vond ik helemaal niet leuk. Toen moesten we in een boksring tegen elkaar zingen. Ik probeerde echt mooi zingen, maar dat ging niet omdat je om de acht maten moest wisselen. Astrid won. Toen dacht ik de dag erna wel ‘shit, nu heb ik niet gewonnen’. Ik vond het niet erg dat zij had gewonnen, maar wel dat ik had verloren.”

Wanneer ben je begonnen met zingen?
”Het was altijd muziek maken bij ons thuis. Mijn oma heeft conservatorium gedaan, klassieke zang. Mijn moeder zingt en speelt piano, mijn vader is bassist en zanger. Ze zaten dertig jaar samen in een band, maar daarnaast hadden ze een andere baan. Mijn zus speelt piano, is zangeres en staat voor de klas.”

Koos jij voor de richting zang/ondernemer omdat je muzikant een onzeker bestaan vond?
”Ja. Ik wilde dat ondernemen erbij doen. Ook in mijn werk. Toen ik was afgestudeerd, gaf ik zangles bij sport- en cultuur en stond ik in het weekend op het podium. Ik wilde nog iets doen met het ondernemerschap. Ik kon rechterhand van de locatiemanager worden, want die plek kwam net vrij. Toen de manager kort daarna zelf vertrok, stelde ik voor dat ik het overnam. We hebben afgesproken dat ik er weer mee ophoud als ik het niet kan of ik het niet leuk vind.” 

Je staat in de finale. Wat gebeurt er als je die wint?
”We gaan straks weer anderhalve week het huis in om de finale op te nemen. Ik hoop echt dat ik win, maar als dat niet gebeurt blijf ik met veel liefde hier werken. En als ik wel win, ga ik echt een spectaculaire tijd tegemoet met clubtours, platendeals en videoclips. Ik hoop het met dit werk te kunnen combineren. Van een beginnende band kun je je huur meestal niet betalen.”