Er zijn weinig leden van Virgiel die niet binnen 24 uur op de hoogte waren van het overlijden van Mark Evers. Als op woensdagavond alle eerstejaars op de vereniging zijn, is de sfeer er een van berusting.
Delen
Het is voor hen een rare start van hun verenigingsleven; twee overlijdensgevallen in drie weken.
De sfeer die de afgelopen weken op Virgiel hing is dan ook op z%n zachtst gezegd vervreemdend. Een studentenvereniging denkt normaliter niet over vergankelijkheid na, het motto is eerder ‘laten we leven’. Een lege sociëteitszaal, enkele weken geleden zelfs een begrafenisdienst in de sociëteit, beïnvloeden de sfeer van een vereniging in haar hart: de ongedwongen en uitbundige gezelligheid is tijdelijk weg.
Voor de eerstejaars en hun begeleiders die een weekend op de sociëteit hebben geslapen is woensdag een voorlichtingsavond over de risico%s van besmetting. De eerstejaars horen het verhaal van de arts van de Stichting Studenten Gezondheidszorg met bijzonder veel aandacht aan. Nekkramp, het is een naam die je uit de krant kent, meestal niet uit je eigen omgeving. Als daarna de gelegenheid tot vragen wordt gegeven, wordt daarvan uitgebreid gebruik gemaakt.
Het nieuwe Virgielbestuur, dat afgelopen woensdag gewisseld had moeten zijn, krijgt meteen een zware taak op zich. Het praten met de ouders, het voorlichten van leden en de pers. De vereniging wacht met ingehouden adem af of de Nederlandse pers het overlijden van een student aan nekkramp oppakt als een sensatieverhaal. Eerstejaars wordt geadviseerd journalisten door te sturen naar het bestuur. Het korte en ingetogen bericht in NRC Handelsblad van donderdag lucht sommigen op, anderen ergeren zich aan een slordigheid in het artikel, een slordigheid die later in de Delftsche Post herhaald wordt.
Het snel reageren van het bestuur van Virgiel en het overleg met de Studenten Gezondheids Zorg moeten herhaling voorkomen. Op donderdagmiddag wordt met opluchting gemeld dat elk van de tweehonderdvijftig eerstejaars tenminste telefonisch is bereikt en voorgelicht.
Er zijn weinig leden van Virgiel die niet binnen 24 uur op de hoogte waren van het overlijden van Mark Evers. Als op woensdagavond alle eerstejaars op de vereniging zijn, is de sfeer er een van berusting. Het is voor hen een rare start van hun verenigingsleven; twee overlijdensgevallen in drie weken.
De sfeer die de afgelopen weken op Virgiel hing is dan ook op z%n zachtst gezegd vervreemdend. Een studentenvereniging denkt normaliter niet over vergankelijkheid na, het motto is eerder ‘laten we leven’. Een lege sociëteitszaal, enkele weken geleden zelfs een begrafenisdienst in de sociëteit, beïnvloeden de sfeer van een vereniging in haar hart: de ongedwongen en uitbundige gezelligheid is tijdelijk weg.
Voor de eerstejaars en hun begeleiders die een weekend op de sociëteit hebben geslapen is woensdag een voorlichtingsavond over de risico%s van besmetting. De eerstejaars horen het verhaal van de arts van de Stichting Studenten Gezondheidszorg met bijzonder veel aandacht aan. Nekkramp, het is een naam die je uit de krant kent, meestal niet uit je eigen omgeving. Als daarna de gelegenheid tot vragen wordt gegeven, wordt daarvan uitgebreid gebruik gemaakt.
Het nieuwe Virgielbestuur, dat afgelopen woensdag gewisseld had moeten zijn, krijgt meteen een zware taak op zich. Het praten met de ouders, het voorlichten van leden en de pers. De vereniging wacht met ingehouden adem af of de Nederlandse pers het overlijden van een student aan nekkramp oppakt als een sensatieverhaal. Eerstejaars wordt geadviseerd journalisten door te sturen naar het bestuur. Het korte en ingetogen bericht in NRC Handelsblad van donderdag lucht sommigen op, anderen ergeren zich aan een slordigheid in het artikel, een slordigheid die later in de Delftsche Post herhaald wordt.
Het snel reageren van het bestuur van Virgiel en het overleg met de Studenten Gezondheids Zorg moeten herhaling voorkomen. Op donderdagmiddag wordt met opluchting gemeld dat elk van de tweehonderdvijftig eerstejaars tenminste telefonisch is bereikt en voorgelicht.
Comments are closed.