A Duwo lovestory

Dat zei de minister maandag bij de opening van het academisch jaar aan de Universiteit Twente. Hij zal een commissie instellen met deskundigen uit binnen- en buitenland. Volgend jaar maart zou er een advies klaar moeten zijn.

“Ons stelsel van hoger onderwijs begint uit zijn voegen te barsten. De toestroom van studenten is veel groter en diverser geworden, en niet alle studenten kunnen het uiterste uit zichzelf halen. Moet er geen breder stelsel komen?”, oppert Plasterk.

Hij wijst erop dat in 1950 maar vijf procent van de bevolking hoger onderwijs genoot, terwijl dat nu 47 procent is. Hbo en universiteit lopen volgens hem tegen grenzen op. De uitval van met name mbo’ers in het hbo is veel te hoog. Scholieren moeten te vroeg hun studiekeuze maken, ‘waardoor ze verkeerd kiezen’.

Bovendien ‘ontwikkelt zich een reële behoefte’ aan toegepast onderzoek in het hbo, vindt Plasterk, en zijn er hbo-studies die dicht tegen beroepsgerichte universitaire studies aanzitten. Hij denkt dat het stelsel ‘flexibeler en diverser’ kan worden.

De bewindsman verwees in zijn toespraak naar vier onderwijstypen in Californië. Dat kent tweejarige beroepsopleidingen, vierjarige brede bacheloropleidingen, universities met bachelor- en masteronderwijs en research universities die zich van de laatste onderscheiden door promoties.

Voorzitter van de hbo-raad Doekle Terpstra noemt het in een reactie ‘goed dat de minister hierover het debat wil aangaan’. Het traditionele idee dat universiteiten voor de wetenschap opleiden en hogescholen voor beroepen is volgens hem niet meer van deze tijd.

Ook van afgestudeerde hbo’ers wordt meer dan alleen praktische kennis verwacht. “Ze moeten hun eigen werkveld kunnen vernieuwen en hebben daarbij onderzoeksvaardigheden nodig. Studenten moeten daar tijdens hun opleiding op worden voorbereid.”

Sijbolt Noorda, voorzitter van universiteitenvereniging VSNU, noemt in het NRC het plan van Plasterk ‘een goed idee’. “Misschien is het beter om een vierstromenland te hebben. “Als tegen de vijftig procent van de studenten hoogopgeleid moet zijn, is het een gekke gedachte dat ze allemaal op dezelfde manier worden opgeleid.”

Die uitspraak leidt tot enige verbazing bij Paul Rullmann, lid van het college van bestuur bij de TU. “Ik heb de indruk dat je in Nederland al behoorlijk veel mogelijkheden hebt. Het afschrijven van het binaire stelsel als te beperkt, gaat me te snel. Zeker als ik bedenk dat we al een kort hbo hebben, we nog maar net aan het begin staan van de bachelor-masterstructuur en de meeste universiteiten nog geen harde knip hebben.”

Gerard Oosterwijk, voorzitter van de Landelijke Studenten Vakbond noemt het een ‘veeg teken’ dat de minister zijn plan op dit moment brengt, nu hij onder druk staat vanwege de investeringen in onderwijs. “Hopelijk is het geen verkapte bezuiniging. Als hij dit doet met het belang van studenten voor ogen, kan het goed zijn. Maar hoeveel zin heeft het als hij geen extra geld uittrekt? Uitdagend onderwijs komt uiteindelijk toch voort uit het werk van docenten.”

We were introduced by the TU. The TU said: ‘Radoslav, this is your chance, your saviour. Just trust it.’ I knew that a bed was waiting for me there, warm and clean, comfy and hospitable; a station inside the domain that from that moment on would be known as ‘my room’.

Our first date was on the 31st of January. Acting like a typical bourgeois, with five leather bags on my shoulders, a sturdy leather jacket and leather shoes on, I stood trembling with emotion at the entrance of the housing complex. When I finally arrived at my room, the door opened with a cryptic sound, like in old horror movies. The air was still and I heard the first sound coming from the small battery radio – Madonna’s ‘Material Girl’. I had paid 460 euro for the room. On the 4th of February I signed the official contract and got bound for a year.

On the next day I was told that there were some other ‘saviours’ in the city centre of Delft charging half the price. After a month I was sure: Duwo did not love me, it only loved my money.

I might pretend to be a bourgeois, but the truth is, I’m just a student whose subsidies are extremely restricted, leaning towards the minus infinity. I quickly calculated that if I wanted to continue satisfying Duwo’s needs (460 euro per month, laundry excluded), I had to deprive myself of my most valuable possession—my leather jacket. I could never even think of selling it! The solution was to go to Duwo’s office and tear our relationship apart and terminate this dominatrix love affair. I was ready to do anything. I was going to war and at the end I had to be victorious.

Armed to the teeth with disappointment and determination, I dashed into the office and impetuously pressed the button for a line ticket. My number 460 was blinking on the monitor, and as I unburdened my heart to the Duwo employee, she was more polite than the cashiers at Albert Heijn. She smiled courteously at me and gave me some nice advice: “Look for a job at some hot house. I heard a lot of Polish people work there”. I really can’t describe what an amiable and kind-hearted person she appeared to be. All of my determination and malice were defeated with a single word, pronounced with utmost softness and maternal love: “Impossible.”

Terminating a Duwo contract is impossible.

Despite the fact that there are no such legal contracts, it had been explicitly written in Article 17.1; “Duwo will take legal and/or non-legal steps” to take its money.

I could only enter the waiting list for a cheaper Duwo room. Eventually, I faded away to Roland Holstlaan. Now I’m standing high above, in my new kingdom, watching the sunset, waiting for the year to pass so I could get away from Duwo and move to a new, twice as affordable kingdom. By then, I hope I’ll still have my leather jacket.

It’s time to go to bed now. Early in the morning I’m headed to the hot houses.

Good night.