Eenmaal doorgedrongen tot de hoogste regionen van het wetenschappelijk circuit, wil iedereen overal alles van je weten. Prof.dr. Joop Schoonman, hoogleraar anorganische chemie, is doorlopend op wereldtournee langs instituten en universiteiten.
Delen
Hij draagt het TU-speerpunt duurzame energie uit, maar leert terloops ook nog het nodige bij. “In elk laboratorium heb je een eigen receptuur, een eigen aanpak.”
In de gangen van ‘anorganisch’ vergapen we ons aan vitrines vol stofjes in glazen buisjes. Iemand telefoneert met Shell. Even later neemt professor Schoonman onze jassen aan en bergt ze op in het archief. “Ja, dit is nog een authentieke hoogleraarkamer.” De secretaresse is helaas verhuisd naar een andere verdieping.
Schoonman heeft een beknopt cv voor ons uitgeprint. “Het is wel een paar bladzijden, maar dat komt doordat ik al oud ben.” Na zijn promotie in Utrecht trok Schoonman onderzoekend de hele wereld over, en werd in ’84 als prof in Delft binnengehaald. “Als je op één universiteit studeert, werkt en je pensioen haalt, ben je verkeerd bezig.”
Op een drafje rent Schoonman naar beneden om een glazen plaatje met bruine strepen en uitstekende draadjes op te halen. “De driedimensionale nanogestructureerde zonnecel.” Schaamtevol moeten we bekennen dat onze scheikundekennis hiervoor iets te kort schiet. Op een leeg stukje whiteboard tussen zijn privé-collectie periodieke systemen legt Schoonman kort en vakkundig de basisprincipes uit. Zijn poedergebaseerde zonnecel heeft een ‘energie-terugverdientijd’ van één jaar. Een traditioneel ‘Delftsblauw’ zonnedak doet daar gemiddeld vijf jaar over.
Naast zonnecellen doet Schoonmans groep in lithium-ionbatterijen, waterstofsplitsing en .opslag. Schoonman levert een totaalpakket. “Mijn grote droom is dat alle huizen de nieuwe zonnecellen op het dak hebben en een batterij-opslagsysteem in de tuin.” Hij ontving in 2001 de Shell-prijs voor Duurzame Ontwikkeling van Energie en dus wordt huize Schoonman binnenkort met zonnecellen verrijkt. “Lijkt me een mooie bestemming.”
Tussen tijdrovende besprekingen met top-Chinezen, lunches met Nobelprijswinnaars en publiceren in Science zet Schoonman zich van harte in voor de minder bedeelde collega’s. “Ik vind het eigenlijk een beetje onze plicht ook naar de andere kant te kijken.” Sinds 2000 is hij deeltijdhoogleraar aan de Universiteit van Transilvanië. “Toen ik het lab daar voor het eerst zag schrok ik erg. Het leek wel een museum.” Inmiddels is Schoonman bezig er een dunne-lagenlaboratorium te bouwen, en is er druk uitwisselingsverkeer met Delft. “De universiteit ligt midden in de bergen. Alleen dat al is prachtig voor plattelanders.”
Meneer Schoonman is niet de enige met deze levensstijl. Wanneer hij soms op zondag nog wat doorwerkt, doet zijn vrouw twee straten verderop bij TBM hetzelfde. Ze is regionaal econome, en heeft zo haar eigen circuit. “Soms mag ik met haar mee. Dan draag ik haar bagage en schrijft ze me in voor het ladies-programme.”
Stan en Sander
Joop Schoonman (Foto: Sam Rentmeester/FMAX)
Eenmaal doorgedrongen tot de hoogste regionen van het wetenschappelijk circuit, wil iedereen overal alles van je weten. Prof.dr. Joop Schoonman, hoogleraar anorganische chemie, is doorlopend op wereldtournee langs instituten en universiteiten. Hij draagt het TU-speerpunt duurzame energie uit, maar leert terloops ook nog het nodige bij. “In elk laboratorium heb je een eigen receptuur, een eigen aanpak.”
In de gangen van ‘anorganisch’ vergapen we ons aan vitrines vol stofjes in glazen buisjes. Iemand telefoneert met Shell. Even later neemt professor Schoonman onze jassen aan en bergt ze op in het archief. “Ja, dit is nog een authentieke hoogleraarkamer.” De secretaresse is helaas verhuisd naar een andere verdieping.
Schoonman heeft een beknopt cv voor ons uitgeprint. “Het is wel een paar bladzijden, maar dat komt doordat ik al oud ben.” Na zijn promotie in Utrecht trok Schoonman onderzoekend de hele wereld over, en werd in ’84 als prof in Delft binnengehaald. “Als je op één universiteit studeert, werkt en je pensioen haalt, ben je verkeerd bezig.”
Op een drafje rent Schoonman naar beneden om een glazen plaatje met bruine strepen en uitstekende draadjes op te halen. “De driedimensionale nanogestructureerde zonnecel.” Schaamtevol moeten we bekennen dat onze scheikundekennis hiervoor iets te kort schiet. Op een leeg stukje whiteboard tussen zijn privé-collectie periodieke systemen legt Schoonman kort en vakkundig de basisprincipes uit. Zijn poedergebaseerde zonnecel heeft een ‘energie-terugverdientijd’ van één jaar. Een traditioneel ‘Delftsblauw’ zonnedak doet daar gemiddeld vijf jaar over.
Naast zonnecellen doet Schoonmans groep in lithium-ionbatterijen, waterstofsplitsing en .opslag. Schoonman levert een totaalpakket. “Mijn grote droom is dat alle huizen de nieuwe zonnecellen op het dak hebben en een batterij-opslagsysteem in de tuin.” Hij ontving in 2001 de Shell-prijs voor Duurzame Ontwikkeling van Energie en dus wordt huize Schoonman binnenkort met zonnecellen verrijkt. “Lijkt me een mooie bestemming.”
Tussen tijdrovende besprekingen met top-Chinezen, lunches met Nobelprijswinnaars en publiceren in Science zet Schoonman zich van harte in voor de minder bedeelde collega’s. “Ik vind het eigenlijk een beetje onze plicht ook naar de andere kant te kijken.” Sinds 2000 is hij deeltijdhoogleraar aan de Universiteit van Transilvanië. “Toen ik het lab daar voor het eerst zag schrok ik erg. Het leek wel een museum.” Inmiddels is Schoonman bezig er een dunne-lagenlaboratorium te bouwen, en is er druk uitwisselingsverkeer met Delft. “De universiteit ligt midden in de bergen. Alleen dat al is prachtig voor plattelanders.”
Meneer Schoonman is niet de enige met deze levensstijl. Wanneer hij soms op zondag nog wat doorwerkt, doet zijn vrouw twee straten verderop bij TBM hetzelfde. Ze is regionaal econome, en heeft zo haar eigen circuit. “Soms mag ik met haar mee. Dan draag ik haar bagage en schrijft ze me in voor het ladies-programme.”
Stan en Sander
Joop Schoonman (Foto: Sam Rentmeester/FMAX)
Comments are closed.