Drietalige hoofdpijn

Een van de eerste Nederlandse woorden die ik toen heb geleerd, was dus ‘onmogelijk’. Toen speelde de internationalisering van de universiteiten nog niet en de studies die je in het Engels kon volgen waren peperduur. Dan maar een koerswijziging; mijn Nederlands moest goed genoeg zijn om een studie te kunnen doen.

Engels raakte heel erg op de achtergrond en ik werd goed bevriend met meneer Van Dale. Ik zag hem vaker dan welke andere vriend(in) dan ook. Hij ging elke dag met mij mee naar buiten. In de pauzes van de lesuren was hij mijn compagnon die met zijn gele glimlach % zijn voornaam was trouwens Basiswoordenboek – mij geduldig hielp moeilijke zinnen van docenten te ontcijferen. Hij liet me nooit in de steek en wist bijna altijd mijn vragen te beantwoorden.

De sleutel tot succes bestond in mijn ogen uit drie woorden: herhalen, herhalen en nog eens herhalen. Ik had mijn slaapkamer helemaal beklad met allerlei lege enveloppen, van de verzekeringsmaatschappij tot en met de bank, waarop ik met stiften woorden of uitdrukkingen, en soms hele zinnen schreef. Toen ervoer ik de bureaucratie helemaal niet als rompslomp – het zorgde namelijk voor een kleurrijk behang. Het hele bestand binnengekomen post hing bij mij aan de muur. Iedere ochtend werd ik in mijn zelf ingerichte leslokaal wakker.

Eenmaal op de universiteit kreeg Engels een prominentere rol in mijn leven, ook al bleef meneer Van Dale een goede vriend en ging hij nog maanden mee naar mijn colleges. Vrijwel al mijn studieboeken waren in het Engels, terwijl de colleges in het Nederlands werden gegeven. En ik kende mijn vaktaal in geen van beide. Alles moest vanaf dat moment in zowel Engels als Nederlands.

En natuurlijk mocht mijn Farsi daar niet onder lijden. Ik kon me namelijk niet permitteren na negentien jaar in Iran te hebben gewoond mijn moedertaal niet (meer) correct te kunnen spreken. En deze uitspraak van Wittgenstein staat nog altijd in mij geheugen gegrift: “De grenzen van mijn taal zijn de grenzen van mijn wereld.” Ik geloofde (en geloof nog steeds) dat je in een vreemde taal nooit beter kan worden dan in de taal die je als eerste hebt geleerd. Soms vertaalde ik dan ook bewust woorden die ik in het Engels-Nederlandswoordenboek had opgezocht uit het hoofd naar het Farsi om te blijven trainen. Ik wilde dan ook alles in drie talen doen. Zelfs hoofdpijn kreeg ik toen in drie talen tegelijk.

Nu ben ik aan het afstuderen en verwacht mijn begeleider dat ik mijn scriptie in het Engels schrijf, wat op zich een normale verwachting is. Ik denk dat ik zo snel mogelijk van dit saaie witte behang van mijn werkkamer af moet komen. Ik moet ook bevriend raken met meneer Oxford of mevrouw Webster’s en mezelf weer een drietalige hoofdpijn gaan bezorgen.

Behnam Taebi studeert materiaalkunde aan de TU en is fractievoorzitter van de SP in de gemeenteraad van Delft

Toen ik pas in Nederland was, wilde ik graag studeren en het liefst in het Engels. Snel genoeg werd me duidelijk dat ik zo’n studie geheel uit eigen portemonnee moest betalen. Een van de eerste Nederlandse woorden die ik toen heb geleerd, was dus ‘onmogelijk’. Toen speelde de internationalisering van de universiteiten nog niet en de studies die je in het Engels kon volgen waren peperduur. Dan maar een koerswijziging; mijn Nederlands moest goed genoeg zijn om een studie te kunnen doen.

Engels raakte heel erg op de achtergrond en ik werd goed bevriend met meneer Van Dale. Ik zag hem vaker dan welke andere vriend(in) dan ook. Hij ging elke dag met mij mee naar buiten. In de pauzes van de lesuren was hij mijn compagnon die met zijn gele glimlach % zijn voornaam was trouwens Basiswoordenboek – mij geduldig hielp moeilijke zinnen van docenten te ontcijferen. Hij liet me nooit in de steek en wist bijna altijd mijn vragen te beantwoorden.

De sleutel tot succes bestond in mijn ogen uit drie woorden: herhalen, herhalen en nog eens herhalen. Ik had mijn slaapkamer helemaal beklad met allerlei lege enveloppen, van de verzekeringsmaatschappij tot en met de bank, waarop ik met stiften woorden of uitdrukkingen, en soms hele zinnen schreef. Toen ervoer ik de bureaucratie helemaal niet als rompslomp – het zorgde namelijk voor een kleurrijk behang. Het hele bestand binnengekomen post hing bij mij aan de muur. Iedere ochtend werd ik in mijn zelf ingerichte leslokaal wakker.

Eenmaal op de universiteit kreeg Engels een prominentere rol in mijn leven, ook al bleef meneer Van Dale een goede vriend en ging hij nog maanden mee naar mijn colleges. Vrijwel al mijn studieboeken waren in het Engels, terwijl de colleges in het Nederlands werden gegeven. En ik kende mijn vaktaal in geen van beide. Alles moest vanaf dat moment in zowel Engels als Nederlands.

En natuurlijk mocht mijn Farsi daar niet onder lijden. Ik kon me namelijk niet permitteren na negentien jaar in Iran te hebben gewoond mijn moedertaal niet (meer) correct te kunnen spreken. En deze uitspraak van Wittgenstein staat nog altijd in mij geheugen gegrift: “De grenzen van mijn taal zijn de grenzen van mijn wereld.” Ik geloofde (en geloof nog steeds) dat je in een vreemde taal nooit beter kan worden dan in de taal die je als eerste hebt geleerd. Soms vertaalde ik dan ook bewust woorden die ik in het Engels-Nederlandswoordenboek had opgezocht uit het hoofd naar het Farsi om te blijven trainen. Ik wilde dan ook alles in drie talen doen. Zelfs hoofdpijn kreeg ik toen in drie talen tegelijk.

Nu ben ik aan het afstuderen en verwacht mijn begeleider dat ik mijn scriptie in het Engels schrijf, wat op zich een normale verwachting is. Ik denk dat ik zo snel mogelijk van dit saaie witte behang van mijn werkkamer af moet komen. Ik moet ook bevriend raken met meneer Oxford of mevrouw Webster’s en mezelf weer een drietalige hoofdpijn gaan bezorgen.

Behnam Taebi studeert materiaalkunde aan de TU en is fractievoorzitter van de SP in de gemeenteraad van Delft