Declaraties

Een dergelijke speurtocht onderneem je niet zomaar. Hij moet een idee hebben gehad dat iets niet klopte.



Als ik decaan of lid van het college van bestuur was, zou ik me zorgen maken. Misschien ook over de door mij ingediende declaraties, maar vooral over het lek binnen de organisatie. Iemand moet zo’n hekel hebben aan de leden van de top van de universiteit, dat hij of zij de journalist op dit spoor heeft gezet. En hij laat voorlopig nog niet los, lijkt het.



En wat heeft hij gevonden? De declaraties van Marco Waas lijken mij nogal exceptioneel: 27 duizend euro kantoorkosten. Maar is dat ook uitzonderlijk? Ik heb als eenvoudige hoofddocent geen idee wat gebruikelijk is. Misschien declareert iedereen wel kantoorkosten, iedereen behalve ik. Erger vind ik dat die declaraties geheel binnen de afspraken met onze universiteit vielen. Afspraken waar vervolgens niemand van het college van bestuur vanaf wist. Operationele slordigheden, op zijn minst. En dan de declaraties van Dirk Jan van den Berg en de overige leden van het college van bestuur. Er is van alles te zeggen voor reizen naar Azië. Maar de voorzitter van het college van bestuur heeft tegelijkertijd een voorbeeldfunctie voor alle werknemers van de TU Delft. Voorleven, noemde mijn grootmoeder dat. Het voorbeeld wat hij nu laat zien is: quod licet Jovi, non licet bovi. Wat aan de halfgoden is toegestaan, geldt niet voor ons, gewone mensen van de werkvloer. Zeker in tijden van stevige bezuinigingen zou ik liever een ander voorbeeld zien.

Sinds 2004 verzorgen hogescholen masteropleidingen advanced nurse practice voor verpleegkundigen die willen doorleren. Zij worden physician assistant of verpleegkundig specialist.

Die ‘super-verpleegkundigen’ weten genoeg om zelfstandig bepaalde routineklusjes van artsen over te nemen, meent minister Schippers van Volksgezondheid. De ministerraad steunt haar voorstel om de bevoegdheden van zulke verpleegkundigen te verruimen. De Tweede Kamer moet er nog mee instemmen.